Zet het geluid uit en vrijwel elke spanning of emotie in een film of serie is verdwenen. Denk aan Twin Peaks of X-files zonder het fantastische intro of Once Upon A Time In The West zonder Ennio Morricone’s schitterende tonen.
We hebben al eerder (hier) een soundtracks-battle gehad en twee maanden geleden kwam Quentin Tarantino (hier) voorbij, maar aan het scala van mooie muziek in films lijkt gelukkig geen einde te komen. Deze keer duiken we in de wereld van de films, series en televisie. Ondergewaardeerde Liedjes heeft – natuurlijk – ondergewaardeerde liedjes gevonden.
Keuze Eric van den Bosch: Sorcery – Talking To The Devil (1979)
Fout – fouter – heerlijk
Veel foutere hardrock dan deze plaat uit 1979 is er niet. De film waar het de soundtrack van vormde was nog vele malen slechter. En toch is Stuntrock een heerlijke plaat.
De band Sorcery bestond voornamelijk uit sessiemuzikanten uit Los Angeles. Het idee kwam van gitarist Richard Taylor, die een stageshow wilde combineren met illusionisten. Voor die show werden daarom twee goochelaars aangetrokken, die het verhaal van het gevecht tussen The King Of The Wizards en de Prince Of Darkness neerzetten. Kiss en Alice Cooper, maar dan nóg een stapje verder, zeg maar. Muzikaal was het zo ongeveer een voorloper van hairmetal, popmuziek op volume met een fikse dosis show.
Dat verhaal werd ook verwerkt in nummers als Talking To The Devil, Book Of Magic en Wizard’s Council. Het duurde nog een tijd voor het album op CD uitkwam, maar die was prachtig vormgegeven net zoals de oorspronkelijke LP, compleet met groeven en etiket, klaphoes én binnenhoes.
Waar de cd nog de charme van foute hardrock heeft, is de film Stuntrock vooral verbijsterend slecht en eigenlijk alleen de moeite waard wanneer de stageshow van de band in beeld komt. Voor de liefhebber zijn er ook nog momenten waarop Monique van der Ven in een gouden jumpsuit voorbij komt huppelen. Stuntrock was ongetwijfeld een van de redenen waarom haar carrière daar nooit van de grond kwam…
Het verhaal draaide rond de Australische stuntman Grant Page – hoewel je de term ‘verhaal’ in dit verband heel ruim moet nemen – en het ging van stunt naar stageshow en terug. Hoe stunts en stageshow in verband werden gebracht? In het verhaal was de vertolker van de Prince Of Darkness in de stageshow de neef van Grant Page. Nee, de creativiteit was daar ook niet om over naar huis te schrijven. Regisseur Brian Trenchard-Smith vervolgde dan ook zijn loopbaan met veel TV-films en straight-to-video-juweeltjes als Leprechaun 4: In Space (een 3,3 op IMDB, waar Stunt Rock nog altijd een 5,5 krijgt).
Met Sorcery was het na dit album eigenlijk ook afgelopen. Ze bestonden nog wel een tijd, al werd zanger Greg Magie (soms ook als McGee geschreven, heden ten dage koordirigent) vervangen werd door David Glen Eisley, die later nog enige faam zou verwerven in Giuffria. De heren die overbleven verdienden hun geld vooral zoals ze dat ook vóór Sorcery al deden, met jingles, commercials en sessiewerk. En toch, het album Stuntrock blijft – gedateerd en wel – een juweeltje van foute pre-hairmetal.
Keuze Freek Janssen: Screaming Trees – Nearly Lost You (1992)
De film heb ik nooit gezien (en vele grungers met mij)
Zelfs bij Ondergewaardeerde Liedjes gaan we wel eens de mist in. Twee keer kwam er een liedje voorbij van de film Singles – de film die niemand zich herinnert, maar waarvan een hele generatie de soundtrack nog kent. State of Love and Trust van Pearl Jam stond erop, Drown van The Smashing Pumpkins ook. Maar de beste track van de Singles-soundtrack, die hebben we nog nooit gehad.
Daar komt nog bij dat we nog nooit een Screaming Trees-liedje hebben gehad, of een track van Mark Lanegan die later een succesvolle solo-carrière kreeg.
Nearly Lost You is wat mij betreft een van de beste grunge-liedjes uit de jaren negentig. Die film? Die heb ik nooit gezien.
Keuze Marèse Peters: Sting – Angel Eyes (1995) (Leaving Las Vegas)
Eindelijk eens geen samengeraapt zooitje als soundtrack
Eindelijk! Eindelijk! Ik mag mijn favoriete soundtrack verdedigen! Als student zag ik Leaving Las Vegas in een bioscoop in Groningen. De volgende avond zag ik hem weer. Wat een ontzettend trieste en romantische film. Ik werd enorm geraakt door de nietsontziende zelfdestructie van hoofdpersoon Ben (een weergaloze rol van Nicolas Cage), die in zijn laatste levensdagen liefde vindt bij prostituee Sera (een engelachtige Elizabeth Shue).
De film liet mij ook in de weken daarna niet los. Daarom kocht ik de soundtrack, die het gevoel van de film gelukkig perfect bleek te weerspiegelen. Dat komt met name doordat er een aantal dialogen tussen Ben en Sera op staan, die rechtstreeks uit de film komen. Ze zijn prachtig verweven met de muziek, die regisseur Mike Figgis voor het grootste deel zelf schreef. Hoeveel talenten kan een mens hebben? Voor zijn eigen film schreef hij spannende free jazz, die Bens teloorgang en razernij trefzeker onderstreept.
Daarnaast staan er op deze soundtrack drie jazzklassiekers, die worden uitgevoerd door een vriendje van Figgis: de grote Sting. Die zingt hier op zijn warmst en meest melancholisch. En Don Henley mag Come Rain or Come Shine vertolken. Al met al lijkt dit misschien een wat samengeraapt zooitje – en de meeste filmsoundtracks zijn dat ook – maar hier werkt het wonderwel: deze soundtrack is een film op zich, waarbij elk nummer een scène is.
Dat is ook de reden dat ik niet één nummer wilde noemen dat eruit springt. Je moet dit album echt als geheel beluisteren (en de laatste track van The Palladinos gewoon overslaan). Maar ja, vind dat album maar eens op Youtube. Niet dus. Helaas. Dan maar zo.
Keuze Edgar Kruize: The Smashing Pumpkins – The End Is The Beginning Is The End/The Beginning Is The End Is The Beginning (1997/2008)
Waarom werden de beste Batman-soundtracks uit de nineties vergeten?
Er is heel veel mis met de Batman-films uit de late jaren negentig. En dat geldt ook muzikaal. Want waarom werden draken van nummers als Kiss From A Rose van Seal en Gotham City van R. Kelly de soundtrackhits die men onthield? Terwijl in ’95 het majestueuze Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me van U2 snel de vergetelheid in ging en twee jaar later The End Is The Beginning Is The End van The Smashing Pumpkins al snel de vergetelheid in werd gespeeld? Voor beide bands geldt dat de singles van respectievelijk Batman Forever en Batman & Robin enorm ondergewaardeerd zijn en misschien wel tot hun beste werk behoren.
Omdat U2 tenminste nog de tegenwoordigheid van geest had het nummer op een singlescompilatie te zeggen, ga ik vandaag voor The Smashing Pumpkins. Temeer daar zij hun nummer als The Beginning Is The End Is The Beginning voor de Watchmen-trailer een meer ingetogen tweede leven gaven. Maar ze hebben het nooit op een verzamelaar gezet. Zonde!
Keuze Tricky Dicky: Matt Dusk – Theme From Loaded Gun (2004)
Een denkbeeldige film
Vandaag hebben we het over soundtracks. ‘Theme’ impliceert dit weliswaar, maar mijn keuze is nooit in een film, serie of reclame voorgekomen. Deze Loaded Gun is ook geen film of zelfs een B-Western. Bijna een klappertjespistool, dus.
Matt Dusk is opgegroeid met opera en klassieke muziek, maar vanaf zijn 17de ontdekte hij de wereld van Frank Sinatra, Nat ‘King’ Cole, Sarah Vaughan en Tony Bennett waardoor hij na zijn studie direct zijn muzikale droom ging najagen. In 2004 werd hij gevraagd de vaste zanger in de Golden Nugget Casino in Las Vegas te worden tijdens de opnamen van de reality-show The Casino.
Hé, we komen in de buurt van het thema van deze battle.
Bijna tegelijkertijd kwam zijn album Two Shots uit; een poging de tijd van de zogenaamde Rat Pack te laten herleven. Op deze CD stond ook Two Shots Of Happy, One Shot Of Sad; een lied gecomponeerd door Bono en The Edge voor Frank Sinatra, die het nooit heeft kunnen opnemen. Op hetzelfde album staat ook Theme From Loaded Gun. Dusk’s intonatie en de wijze van zingen sluit perfect aan bij de stijl van Sinatra, Davis Jr. en Martin. Een eerbetoon aan de oude tijden van de crooners en de oude spionagefilms.
He plays the game
Like a moth that finds love in a flame
He’s flying high
But desire will burn him aliveWhat makes a man gamble all his love
He’s played but never won
The roulette he knows it’s of the Russian kind
Watch out ’cause love’s a loaded gun
Dit lied is zo verschrikkelijk goed en herkenbaar. Hier is geen sprake van losse flodders. Onbegrijpelijk dat de makers van de Bond-films niet Dusk voor de film Spectre gevraagd hebben in plaats van Sam Smith‘s Writing On The Wall: een bijzonder matige poging en gespeend van elke muzikale spanning.
Keuze Frans Kraaikamp: Mark Kozelek – Onward (2013) (Youth)
Een feest van herkenning
Hoe vet is het als je een bijzondere film zit te kijken en je verrast wordt door de zang en het gitaarspel van een artiest of band, die je na aan het hart ligt. Het overkwam me toen ik vorig jaar de film Youth keek.
Youth is de tweede Engelstalige film die Italiaanse filmmaker Paolo Sorrentino maakte als vervolg op zijn geweldig indrukwekkende film: La Grande Bellezza (2013).
De film Youth verhaalt over een beroemd componist en dirigent, die inmiddels gepensioneerd is en samen met een vriend in een kuuroord verblijft. De film geeft je een mooie inkijk in het leven van beide mannen die behoorlijk anders in het leven staan. De één heeft nog allerlei dromen en de ander vooral herinneringen. De vergankelijkheid van het leven – en zingeving aan het leven – zijn belangrijke thema’s die aan de orde komen.
In de film wordt hij op een gegeven moment gevraagd om zijn levenswerk: ‘Simple Songs’ voor Queen Elizabeth te spelen. Hij slaat het aanbod echter af, omdat hij gepensioneerd is. Toch kan hij het muziek maken moeilijk loslaten.
In de film bevindt zich een scene waar Mark Kozelek (o.a. Red House Painters en Sun Kil Moon) bij een kampvuur zit te spelen en te zingen. Bij de eerste noot die ik hoor krijg ik kippenvel en denk ik: ‘wauw, Sun Kil Moon’! Ik word er dieper de film door ingezogen. Luister maar eens naar het mooie fragment, dat op coveralbum Like Rats (2013) blijkt te staan (en beluister daarna vooral ook de originele versie van Onwardvan de band Yes (1978)).
Contained in everything I do
There’s a love I feel for you
Proclaimed in everything I write
You’re the light, burning brightlyOnward through the night
Onward through the night
Onward through the night of my lifeDisplayed in all the things I see
There’s a love you show to me
Portrayed in all the things you say
You’re the day leading the wayOnward through the night
Onward through the night
Onward through the night of my life
Die heerlijke diepe tonen van de gitaar, de stem die zo intrigerend is en doorspekt van gevoel. Die mooie tekst van Chris Squire. Wat mij betreft een uitstekende keuze en match met de film. Ga Youth zien als je dat nog niet gedaan hebt en laat je verrassen!
Keuze Martijn Vet: The Relatives – Say It Loud (It’s Coming Up Again) (2013) (Fargo)
Net bekomen van de schok zit je alweer te shazammen
De geweldige serie Fargo is om tal van redenen een bingewatchweekendje waard. Neem alleen al de combinatie van ondraaglijke cliffhangers en fantastische muziek. Net bekomen van de schok dat de aflevering voorbij is, zit je alweer fanatiek te shazammen om erachter te komen welk briljante nummer je nu weer voor je kiezen krijgt.
In Fargo S1E4 wordt de spetterende muzikale finale ingezet met de toepasselijke woorden:
…Have you ever mistreated anybody in order to advance youself? If you have, it’s coming up again.
Wat ik ook erg kan waarderen aan series als Breaking Bad, Better Call saul en Fargo is dat ze bij voorkeur geweldige nummers van relatief onbekende artiesten inzetten. En ze doen hun werk bijna altijd feilloos.
The Relatives uit Dallas werden al in 1970 opgericht en maken een wonderlijke combinatie van psychedelische soul en gospel. Tot 2013, toen eindelijk hun debuutalbum verscheen, was alleen een aantal obscure singles uitgekomen, vier jaar eerder verzameld op het album Don’t Let me Fall.
De muziek heeft mij vaak een iets te hoog praise-the-lord-gehalte, maar live schijnen ze een sensatie te zijn. En dit It’s Coming Up Again klinkt alsof niet de Heer, maar James Brown geprezen moet worden. Say it loud!
Keuze Tricky Dicky: Bettye LaVette – Hustlin’ In The Motorcity (2013) (Low Winter Sun)
Waar de serie verliest houdt het intro stand
De serie is een eigentijds verhaal van moord, bedrog, wraak en corruptie in een wereld waar de grens tussen politie en criminelen wazig is. Dit gespannen en provocerende misdaaddrama begint met een daad van vergelding: de moord op een corrupte agent door twee collega-Detroit detectives. Schijnbaar de perfecte misdaad, maar in werkelijkheid activeert de moord een situatie waarbij de hoofdrolspeler misleid wordt en in het hart van de onderwereld terecht komt.
De serie draaide in het najaar van 2013 in de Verenigde Staten gedraaid. Niet onterecht sneuvelde de serie al in het eerste jaar. Waar de eerste aflevering een bom van spanning, geweld en emotie was aangevuld met vele open vragen, bleek aflevering twee al een slap aftreksel om uiteindelijk te verzanden in een ondoorzichtig plot zonder een greintje humor. De critici brandden de serie af.
De enige reden waarom ik het pas na vier afleveringen voor gezien hield was het themalied Hustlin’. Het lied vervulde namelijk wel de belofte van spanning. Zangeres Bettye LaVette had bij hoge uitzondering meegeschreven aan deze compositie. Wel moest vanwege rechten van de platenmaatschappij de tekst aangepast worden. Het was wel passend dat de in Detroit opgegroeide Ms. LaVette juist dit lied zou zingen over de Motor City.
They were going for a feeling about Detroit. I actually knew how it felt to hustle in Detroit or be in situations in Detroit. I had feelings about being depressed, and I know how it felt to be there and have the factories close, so I was able to speak to that.
[polldaddy poll=9418997]
