Als ik Ricky Gervais zeg, dan zegt u zonder aarzeling één van de twee volgende dingen: geweldig of vreselijk. Uiteraard kan dat wat mij betreft alleen het eerste zijn, want de man zijn genialiteit grenst haast aan het onmogelijke. Wat hij ook doet, schrijft, maakt, regisseert of opneemt, het stelt eigenlijk nooit teleur.
U hoort het, ik ben groot fan. Al vind ik fan altijd een beetje een eng woord. Bij het woord fan denk ik aan onzekere tienermeisjes, die zichzelf bewusteloos schreeuwen bij de zoveelste boyband en in huilende hysterie uitbarsten bij enkel het uitspreken van de naam van één van de leden van de desbetreffende band/groep. Het geheel grenst aan een maniakaal obsessieve dwangneurose die vrij eng is, maar waar de puber in kwestie gelukkig na een paar jaar weer overheen groeit. Hopelijk.
Anyways, Ricky Gervais. Vanuit mij niets dan lof.
In 2001 zag ik op de BBC een comedyserie die me wegblies: The Office. Ik was gelijk volledig gegrepen. De uiterst ongemakkelijke situaties waarin hoofdpersoon David Brent zich gedurende het verloop van de serie manoeuvreerde, staan nog steeds hoog op de lijst van ‘hoe-het-nou-eigenlijk-moet-comedy’. Het is zo goed en zo briljant geschreven én gespeeld door Gervais, dat het lastig voor te stellen is dat dit pas zijn eerste echte show was, op wat sketches een paar jaar eerder na.
Daarna ging het snel voor Ricky (en vriend en medeschrijver Stephen Merchant), en kwam in 2005 zijn volgende serie uit genaamd Extras waarin tout Hollywood zijn opwachting maakte. Volkomen schaamteloos zette de groten der aarde zichzelf volledig in de zeik. Goud.
Van 2005 tot en met ongeveer 2010 kwam Gervais, samen met Stephen Merchant en Karl Pilkington, met zijn podcast serie ‘The Ricky Gervais Show’. Voor mij persoonlijk is dit het allerbeste dat er ooit door Gervais (en consorten) uitgebracht is. Waar gaat het over? Eigenlijk nergens over. Gervais, Merchant en Pilkington praten over van alles en nog wat, waarbij met name Pilkington blijft verbazen. Het is onmogelijk uit te leggen, maar het is zó goed.
Ik kan hier wellicht de vrij persoonlijke ontboezeming doen en vertellen dat ik iedere avond voor het slapen gaan één van de bovenstaande podcasts op de sleeptimer van m’n iPhone afspeel om in slaap te vallen. Iedere avond. Waar ter wereld ik ook ben. True fact.
Hoe dan ook, in één van de afleveringen kwam naar voren dat Gervais vroeger muzikale aspiraties had. Sterker nog, hij zat zelfs in een New Wave popgroep genaamd Seona Dancing van 1982 tot 1984. Samen met studiegenoot Bill Macrae nam hij in deze formatie maar liefst twee singles op. De eerste, More To Lose en een tweede Bitter Heart. Verder dan de 79e plaats kwam die laatste niet in de Britse charts. More To Lose kwam zelfs niet eens voorbij de 100. Helaas. Jammer. Klaar.
Nou nee. Door een vreemde en al even bizarre situatie werd het nummer More To Lose in de ‘jaren 80’ één van de grootste hits in de Filipijnen. Toch duurde het een tijdje totdat men wist dat het om Seona Dancing ging. Dat kwam namelijk omdat het populaire radiostation DWRT-FM het nummer vond en het, tot groot genoegen van de luisteraar, volledig grijs draaide. Dit deden ze echter onder de titel Medium van de band Fade (of andersom), die helemaal niet bestond. Hiermee wilde ze voorkomen dat een concurrerend radiostation het nummer op ging zoeken en ook ging draaien. Om dit nog eens extra moeilijk te maken en er voor te zorgen dat ze het dan maar gewoon van de radio opnamen en afspeelde, knutselde ze er halverwege het nummer doodleuk een soort van jingle in. Toch lukte het de grote rivaal DWXB-102 (wie kent ze niet) een jaar later te achterhalen dat het om de plaat More To Lose van Seona Dancing ging, en ook zij begonnen het te draaien. Het nummer werd ongekend populair. Tot op de dag van vandaag is het één van de favoriete platen van hele generaties Filipinos. Schitterend toch?
Dat Gervais muzikaal was, demonstreerde hij ooit al in The Office, door af en toe de muzikale aspiraties van David Brent te verkennen. Toen ik het nummer More To Lose voor het eerst hoorde, was ik echter positief verrast. Dit was gewoon goed. Erg goed zelfs. Sinds die tijd draai ik het regelmatig.
Misschien zitten er ergens in mij Filipijnse roots, maar ik kan altijd erg blij worden van dit nummer en snap niet waarom de wereld dit nooit gekend heeft.
Dus, Ricky Gervais zat in een boyband. Fact.
Is er iets dat de man niet kan?
