The Blue Nile – Tinseltown In The Rain

Via Twitter kwamen OL-bloggers Marèse Peters en Danny den Boef erachter dat ze een grote liefde delen voor het nummer Tinseltown in the Rain van The Blue Nile. Allebei voelden ze dat ze een ode wilden brengen aan dit nummer. Een duo-ode. Samen proberen ze erachter te komen wat het geheim is van The Blue Nile.

D: En regent het al daar bij jou, in Tinseltown? Of heb je het nummer gewoon nog gedraaid afgelopen week? Dat kan ook natuurlijk.

M: Nee, ik heb Tinseltown niet gedraaid. Maar dat hoeft ook niet: het zit stevig in mijn geheugen verankerd.

D: Ik snap wat je bedoelt. Het nummer zet zich op een of andere manier vast in je hoofd.

M: Er is zo veel moois te zeggen over dit nummer. Alleen die sfeer al: het is enorm melancholisch. Die sfeer wordt meteen al opgeroepen door dat pianootje in het begin, en dan dat simpele baslijntje. Zo achteloos gespeeld lijkt het, maar wát een emotie schuilt daarachter! Ervaar jij dat ook zo?

D: Achteloos gespeeld. Wat een geweldige omschrijving! Het beschrijft precies de kracht van het nummer. Het klinkt zo verdomd simpel maar daarin schuilt juist het briljante. Ben het volledig met je eens. Wat ik trouwens ook altijd zo meesterlijk vind, maar dan moet je het nummer écht heel vaak gehoord hebben (zoals wij Tinseltown-groupies dus), is dat als je dat 80’s synthesizertje weglaat het eigenlijk een heel klassiek nummer is. Nóg dramatischer. Nóg melancholischer. Strijkers, piano, kortom; drama. Heerlijk.

M: Dat ga ik nog eens even haarfijn uitzoeken! Maar inderdaad, dat drama, die melancholie, dat zit ook zo mooi in zijn stem. Het is net geen snik die erin zit (god verhoede!), maar er zit een brok in zijn keel. En daar zingt hij dan zo mooi overheen. Af en toe heb je écht het gevoel dat hij elk moment in huilen uit kan barsten. Zo mooi. Het scheert rakelings langs het randje van kitsch en emo en al wat nog meer, maar gelukkig blijft het aan de goede kant. Wat een fabuleuze vertolking van die man!

D: Ik vind het is niet echt een zanger. Zo klinkt hij niet. Misschien is dat ook juist wat het zo overtuigend maakt. Het voelt puurder. Meer “echt”.

M: En om dan toch maar over te gaan tot het hoogtepunt van het nummer:

Do I love you? Yes I love you…
Will we always be happy go lucky?
Do I love you? YES! I love you!
But it’s easy come
And it’s easy go…

D: Jaaaaaa! Die zin is zo goed! Will we Always be happy go lucky. En dan dat sprongetje in happy. ….há-ppy go Lucky…

M: Weet jij eigenlijk iets meer van deze band? Ik heb het geloof ik nooit willen weten, uit angst afbreuk te doen aan de magie van dit nummer.

D: Ik zag een paar jaar geleden een Top2000 a go-go mini docu over dit nummer waarin ze de zanger interviewde. Over het ontstaan van het nummer. Geweldig sympathieke man. Een A-typische leadzanger ook. Je kunt hem hier nog terugkijken. (Gelukkig is er YouTube!)

M: Oef. Over melancholie gesproken zeg. Prachtig! Meer dan 30 jaar later zie je zanger Paul Buchanan teruggaan naar de plek waar hij met zijn bandmaatjes oefende in kamertje dat zo smal was dat ze niet naast elkaar konden staan. Het bandleven ligt duidelijk al ver achter hem. Nu is hij een anonieme man in de grijze massa, die alleen herkend wordt bij de lokale supermarkt waar hij zijn totoformulier invult. Ongetwijfeld hebben de programmamakers hem gevraagd het nummer nog eens te spelen op zijn gitaar. Hij speelt het langzaam, zoekend bijna. Kippenvel. Ook zijn Tinseltown ligt heel ver achter hem.

D: Waanzinnig he? Prachtige minidocu. Ik heb ook nog even zitten Googlen. Wat ik over de band online las, was toch wel mooi. Altijd een eigen plan trekken. Dan ben je groots hoor. Ik kan alleen maar meer van ze houden nu.
The band members have also gained a reputation for their avoidance of publicity, their idiosyncratic dealings with the recording industry, and their perfectionism and slow work rate which has resulted in the release of just four albums since the group’s formation in 1981. The group appears to have disbanded since the release of their fourth album High in 2004, although there has never been any official confirmation that this is fact.

M: Inderdaad, een band die welbewust in de luwte blijft kan ook op mijn sympathie rekenen.
Nog even over de titel trouwens, alleen die al is prachtig: Tinseltown In The Rain. Tinseltown: stad van klatergoud. Nep dus, flinterdun. En dan nog eens in de regen.

D: Die titel, geweldig inderdaad. En uniek. Het klopt gewoon bij het nummer. Ik denk dat als het Alleen “Town” of “Rain” of “Town in The Rain” had geheten, het ook lang niet zo magisch was geweest. Elbow (waar ik echt nog net geen religie van maak….) doet dat titeltechnisch gezien ook zo geweldig. “The Loneliness Of A Tower Crane Driver” bijvoorbeeld. Dan weet je dat zo’n nummer niet tegen kan vallen. Hetzelfde heeft Tinseltown.

M: Prachtig. Hoe troosteloos wil je het ook hebben. Je ziet die man daar al lopen, doorweekt van de miezerregen, zijn haren in natte slierten langs zijn gezicht. De stadse lichten weerkaatsen op het glimmend natgrijze asfalt. Hij is op zoek naar zijn geliefde. Naar waar het misging tussen hen. Naar de momenten waarop hij het anders had kunnen aanpakken. Misschien was ze dan nog wel bij hem geweest.

D: Ik zie mezelf ook wel eens lopen hoor, in de regen. Dat gevoel dat je beschrijft is herkenbaar voor een ieder denk ik, op een bepaald moment in het leven toch? Ik heb alleen geen last meer van nat haar in m’n gezicht. Het liet me in de steek een jaar of twee geleden…

M: Hahaha!

D: Sorry. Back to Tinseltown!! Sinds wanneer draai je het eigenlijk?

M: Ik zie dat het nummer een bescheiden hit was in 1984. Toen was ik 11, en volop met de Top 40 in de weer. Dus ik ken het zeker al sinds die tijd. En het is me altijd bijgebleven.

D: Ik ken het pas sinds een jaar of 15 denk ik, maar was gelijk gegrepen. Het blijft je gewoon achtervolgen dat nummer. Ik was ooit in de supermarkt een jaar of drie geleden, beetje richting sluitingstijd en dus was het rustig, en toen draaide men dit nummer. Het TL-licht, het gezoem van de koelingen, de wieltjes van het karretje over de kleine tegeltjes, en dan Tinseltown. Mindblowing. Om te janken zo mooi. Ken jij eigenlijk nog meer van de band? Ik totaal niet. Maar ergens, heel gek misschien, heb ik daar ook geen behoefte aan. Deels uit angst dat het tegenvalt en deels vanuit de gedachte “veel beter gaat het echt niet worden”.

M: Haha, ja dat herken ik wel. Ik heb ook niet echt de behoefte om hun album (met de overigens mooie titel “A Walk Across The Rooftops” – spreekt ook wel weer tot de verbeelding hè?) te draaien.

D: Precies. Laten we het maar gewoon bij het prachtige Tinseltown In The Rain houden.

M: Juist. Hebben we het nummer genoeg opgehemeld, geanalyseerd en uitgelegd? Voldoende de hemel ingeprezen? Alles gezegd wat er te zeggen valt?

D: Ik denk het wel!

M: Mooi zo. Topidee dit!

D: Moeten we vaker doen.

https://www.youtube.com/watch?v=WTMyr9x6ZPU