Soms zit het geluk in een platenbak. Ergens in ’92 stond ik ineens met de CD Pretty Blue World voor een grijpstuiver in mijn hand. Eerlijk gezegd verbaasde het me dat een CD-zaak überhaupt een exemplaar had ingekocht, want wie kent Billy Falcon eigenlijk?
Deze singer-songwriter ondertekende zijn eerste contract in 1972, maar pas in 1977 kwam hij met zijn eerste elpee. Sindsdien heeft hij een dozijn albums gemaakt, maar het commerciële succes als zanger is altijd uitgebleven. Als componist heeft hij beduidend meer succes, want Stevie Nicks, Cher, Manfred Mann, Trace Adkins en Meat Loaf hebben zijn liedjes gecovered. Bovendien heeft hij een bijzondere vruchtbare samenwerking met Bon Jovi.
De kracht van zijn liedjes zit in de teksten, die zijn dagelijkse beslommeringen, problemen en liefde vertalen. Op het waanzinnig mooie en gevoelige Heaven’s Highest Hill probeert hij zijn dochter van drie uit te leggen, dat haar moeder nooit meer zal terugkeren; ze overleed aan de gevolgen van borstkanker op 29-jarige leeftijd. De pijn resoneert door zijn stem en is zo herkenbaar voor iedereen die op die rand van de afgrond gestaan heeft of een vergelijkbaar verlies geleden heeft. Mijn vrouw en ik hebben ook in het zwarte gapende gat gekeken, maar kennelijk had een hogere macht gelukkig andere plannen.
How do I tell my baby
Momma’s not coming home
How do I tell myself
I’ll be staying alone
Oh, I can’t stop crying
She’ll say Daddy, I want to hold her
I want to see her again
Want to kiss her, want to touch her
Oh, what can I say
So do I
Echter, ondanks de emotionele lading van Heaven’s Highest Hill is het openingsnummer nog beter. Overigens zijn die twee nummers voor mij al genoeg om het een puike CD te vinden, en terwijl ik dit verhaal schrijf beluister ik zijn liedjes wederom en besef dat hij te lang in de kast heeft gestaan.
Power Windows verhaalt over de belangrijke dingen in het leven; dat die niet in materiële zaken schuilen maar in emoties en beleving. En ik besef dat óók ik meer moet genieten van de dingen die zijn, dan me te laten leiden van de dingen die zouden kunnen komen.
He’s got no power windows
Got no power brakes
He ain’t got no power nothing
But he got what it takesHe’s got Gracie’s arm around him
And a smile on his face
He’s got the power of love
Ooit las ik dat na absolute stilte, muziek het dichtst bij het uitdrukken van het onuitsprekelijke komt. Een beter voorbeeld dan deze twee liedjes kan ik niet bedenken.
