In 1977 hadden de Golden Earring een minihitje met de live-uitvoering van Just Like Vince Taylor. Het lied was geen ‘tribute’ – alhoewel de titel dit doet vermoeden – maar een uitdrukking naar aanleiding van een avondje uit met een meisje en over wat er (niet?) gebeurde en het gevoel dat de verteller er aan over hield. In alle eerlijkheid kan ik de gedachtekronkel van Barry Hay niet volgen, want wat maakt het dat iemand zich als Vince Taylor voelt? De manier van kleden; leer en kettingen? Of is het referentiekader een vetkuif?
Van Morrison vermelde hem in zijn lied Goin’ Down Geneva, en ‘live’ combineert hij dit lied meestal met Brand New Cadillac.
De enige zanger, die een echte ‘tribute’ gezongen heeft is Adam Ant op zijn 2013 come-back album. Ant was via een Franse (toenmalige) vriendin van Vince in het bezit gekomen van een gouden ketting van Taylor. Hij claimt dat hij de ketting ook als wapen gebruikt heeft, toen hij deze over zijn hand gedrapeerd in het gezicht van Sex Pistol Sid Vicious plantte.
Echter, de ultieme waardering komt van David Bowie. Het personage Ziggy Stardust is geïnspireerd en gebaseerd op Vince Taylor.
Maar wie was Vince Taylor eigenlijk? In ieder geval een zwager van Joseph ‘Flinstone’ Barbera, geestelijk vader en tekenaar van talloze animatiefiguren. Maar hij stond bekend voor zijn grillige en moeilijke gedrag op het podium, mede veroorzaakt door zijn drugsgebruik, en zijn strakke zwarte leren pak.
Zijn eerste plaat was I Like Love (1958), gevolg door een cover van Johnny Ace, Pledging My Love. Beiden waren geen succes, maar de B-kant van de laatste werd uiteindelijk zijn bekendste plaat: Brand New Cadillac met een riff van Tony Sheridan.
Dit lied is veel gecovered en werd zelfs een ‘signature song’ van The Clash.
In 1960 waren Taylor en kornuiten dermate goed bij de soundcheck, dat de organisator hem als hoofdact plaatste. Na twee fantastische concerten in Parijs werden hij en zijn band, The Playboys, voor zes jaar door Barclays Records gecontracteerd. Inmiddels trad hij op in een zwart leren pak en was ongeremd wild en suggestief op het podium. Dit alles maakte hem tot een grote speler in de Franse rock & roll-wereld. Rond ’64 ging het mis met hem, en niet in de laatste plaats doordat hij zo stijf stond van de acid, speed en alcohol, dat hij zichzelf op het podium uitriep als de reïncarnatie van de profeet Matteüs. Daarna is hij snel in de vergetelheid geraakt.
