Er zijn covers en er zijn COVERS. Zelden heb ik een uitvoering gehoord en gezien, die het origineel zo ver overtrof en bij de zanger als een maatpak gegoten zat.
Met alle respect naar componist en zanger Leonard Cohen, maar zijn uitvoering uit 1988 klinkt ongeïnspireerd en niet bij zijn stem te passen. Er zijn grenzen aan zijn toch al beperkte bereik, maar in Tower Of Song lijkt het alsof hij of net uit bed stapte of doodmoe zijn riedel even moest doen geflankeerd door een bijzonder lullig xylofoontje. Houdt me ten goede, Cohen is een fantastisch componist en heeft schitterende liedjes op zijn curriculum vitae staan, maar hier slaat hij – naar mijn oordeel – de plank mis.
In 2012 kwam Tom Jones met het magistrale (en 39ste studio) album Spirit In The Room; een album vol covers, maar tijdens het beluisteren is er geen moment dat je een vergelijk probeert te maken. Jones zet er zijn stempel op en alle uitvoeringen klinken fris en nieuw. Het is een puur en eerlijk album zonder roezeltjes; what you see is what you get! Geen haarkleuring en krampachtig vasthouden aan zijn jeugd, maar grijze haren en de wijsheid der jaren.
Tower Of Song is het openingsnummer en mede gezien zijn leeftijd en ervaring is dit lied op zijn lijf geschreven. Hij geeft het lied een karrenvracht emotionele lading mee, en zijn stem is met het verstrijken van de jaren nog dieper en warmer geworden. De luisteraar krijgt de indruk dat hij over zijn leven verteld.
Well, my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And I’m crazy for love but I’m not comin’ on
I’m just payin’ my rent every day in the Tower of SongI said to Hank Williams: “How lonely does it get?”
Hank Williams hasn’t answered yet
But I hear him coughing all night long
Oh, a hundred floors above me in the Tower of SongI was born like this, I had no choice
I was born with the gift of a golden voice
And twenty-seven angels from the Great Beyond
They tied me to this stage right here in the Tower of Song
De eenvoud van de muziek en het subtiele gitaarwerk, alsmede de clip vertellen het verhaal van de man met de gouden stem. Iemand die inmiddels weet dat hij in de laatste trein zit, maar nog niet in het laatste rijtuig.
Now, I bid you farewell, I don’t know when I’ll be back
They’re movin’ us tomorrow to the tower down the track
But you’ll be hearin’ from me, baby, long after I’m gone
I’ll be speakin’ to you sweetly from a window
in the Tower of Song.
De uitvoering van Leonard Cohen is een perfect uitgevoerde oefening in zelfspot en ironie. In interviews vertelt hij graag dat hij maar 4 akkoorden kent. En dan een lied schrijven dat Tower Of Song heet… Verder is hij zich er zeker ook van bewust dat hij geen groots zanger is in de klassieke betekenis van het woord. Dan toch spreken over “the gift of a golden voice”, dat vraagt om een zo vlak mogelijk uitvoering van het nummer. Zo komen de ironische boodschap en de uitvoering precies bij elkaar, en het resultaat is een prachtig nummer.
Wie nog twijfelt over de ironische intenties bij dit nummer kan een willekeurige live-uitvoering opzoeken. Het lullige keyboardje dat bij de opnames is gebruikt staat dan altijd prominent op het podium. (Terwijl de uitstekende toetsenist van de band werkloos toekijkt hoe Leonard het speelgoedinstrumentje bespeeld.)
De uitvoering van Tom Jones is wat dat betreft heel anders, omdat de zelfspot nu ontbreekt. Als hij zingt over de “gift of a golden voice” dan legt hij daar hoorbaar en zichtbaar nadruk op. Hij meent het: ik heb een golden voice. En daar heeft ook wel een punt natuurlijk. Een heel andere insteek kortom, en goed gedaan. Een mooie aanvulling op het prachtige origineel.