De Kerstavond en dagen staan voor de deur en is voor de meesten een tijd met de familie en vrede op aarde. Het laatste wil in alle gevallen niet goed uit de verf komen, maar met name de laatste maanden lijken de misstanden in volle hevigheid (weer) te ontbranden. Parijs, Syrië en de protesten in verschillende Nederlandse gemeenten over de opvang van vluchtelingen. Helaas blijkt dat ook in het (ooit) tolerante Nederland de botte weigering van de politiek om naar haar burgers te luisteren met aversie, haat, discriminatie en geweld terugbetaald wordt.
Marianne Joan Elliott-Said geloofde kennelijk ook al een tijdje niet meer in sprookjes. Op haar 15de liep ze van huis weg. Na het zien van een Sex Pistols optreden besloot ze haar eigen punkband op te richten: X-Ray Spex en zelf koos ze voor de artiestennaam Poly Styrene door een telefoonboek open te slaan. In 1978 werd een verkeerde diagnose gesteld (schizofrenie), na een vermeende hallucinatie van roze lichten en het gevoel dat alles wat ze aanraakte geluid maakte. Pas in 1991 werd de juiste diagnose gemaakt; bipolaire stoornis. In 2011 bleek na een behandeling tegen borstkanker dat er uitzaaiingen in haar longen en rugwervel waren. Ze overleed datzelfde jaar.
Black Christmas (een duet met haar dochter) is gebaseerd op een man, die in Los Angeles en in een Kerstmanpak willekeurig mensen neerschoot. Het nummer is dus feitelijk een anti-Kerstlied. Weliswaar verpakt in een lekkere reggae dub groove en uitsluitend (gratis) via haar website te downloaden, maar een algemene herinnering dat geweld, misdaad en onvrede géén ‘time-out’ nemen tijdens de feestdagen. Een zwarte Kerst, omdat het helaas niet overal pais en vree is. Omdat Mammon nog steeds de macht stevig in handen heeft. Omdat er veel leed op deze aardkloot is. Memento Mori, Carpe Diem.
