Dertig jaar. Dat zijn 10.950 dagen, 262.800 uren, 15.768.000 minuten, 946.080.000 seconden oftewel 30 kerstbomen. Noem het hoe je het noemen wilt; er is geen ontkomen meer aan. Vandaag, 8 november 2015, tik ik voor het eerst de ‘3’ aan als leidend cijfer van mijn leeftijd.
Al jaren – ik schat toch zeker al zo’n vijf jaar – is het een jaarlijks terugkerende retoriek. Bijna dertig. Of ik al zenuwachtig was. Dertig. Je leven stopt dan. Er is niets meer. Dertig. Dat zou wat worden.
Ik ken mensen die maanden van tevoren al volledig in de stress schoten. Mensen die tegen een depressie aanhikten. En waarom? Ik heb het nooit gesnapt. Het was zeer waarschijnlijk dezelfde omgeving, die riep dat dertig ‘een ding was’ dat daarvoor zorgde. Volgens velen moet je leven namelijk al volledig afgerond zijn als je dertig wordt. Kinderen, eigen huis, getrouwd, een labrador, vaste baan, Volvo station, kortom, je moet volwassen zijn. Volwassen is in deze een synoniem voor ‘het is klaar en afgelopen’.
Ik hoef helemaal niks. Zoals altijd kies ik m’n eigen weg. Dertig of niet. Ik ben volwassen genoeg. Maar is dat leeftijdsgebonden? Natuurlijk niet. Het zit gewoon tussen de oren. Toch zijn er wel een steeds groter wordend aantal dingen die veranderen. Het is waar dat je bewuster wordt van veel dingen. Er komt bij leeftijd nou éénmaal wel een bepaalde verantwoordelijkheid kijken. Het allerfijnste aan ouder worden is het feit dat heel veel dingen je minder interesseren. Wat mensen over je denken bijvoorbeeld. Dacht ik tien jaar geleden nog bij veel dingen ‘wat zullen mensen wel niet denken?’; tegenwoordig is dat vrijwel verdwenen. Ik val nogal op. Ik ben groot. Mensen kijken naar me overal waar ik loop, overal waar ik binnen kom, overal waar ik ben. Ik vond dat vreselijk. Nu? Prima. Ik glimlach vriendelijk terug. People stare. Make it worth their while.
Toen Mick Jagger bijna dertig werd, zo’n 115 jaar geleden, schreef hij daar een prachtig nummer over. En niet zomaar een nummer; hij schreef gelijk het mooiste Stones nummer dat er bestaat. Het nummer Time Waits For No One is in vele opzichten een pareltje. Allereerst al hoe het begint. Een klok tikt gehaast weg waarna langzaam de gitaar van Keith zijn intrede maakt.
Muzikaal valt het op, doordat het niet bepaald een typerend Stones nummer te noemen is. Het wijkt nogal af van alles wat ze daarvoor deden. Het is langzamer, gemoedelijker. Veel percussie. En veel gitaren. De fabelachtige solo komt van Mick Taylor. Hij gaf mede naar aanleiding van dit nummer aan te vertrekken.
Taylor was er klaar mee dat zijn bijdrage aan zoveel Stones materiaal onopgemerkt bleef, en dat het altijd maar Keith en Mick waren die er met de credits vandoor gingen. Na zijn aanzienlijke bijdrage aan dit nummer was voor hem definitief de maat vol. De beste gitarist van de Stones vertrok. Ik ben ontzettend blij dat hij dat pas deed na dit nummer en die waanzinnige solo. Want zullen we het daar nog eens even over hebben? Man.
Hij was voor aanvang van de opnames lichtelijk geïnspireerd geraakt door Carlos Santana. En dat is goed te horen. Het is angstaanjagend mooi. Het fenomenale spel jaagt door je lijf alsof Taylor de solo speelt op snaren gespannen door je ruggengraat. Elke aanslag van elke snaar is genadeloos raak.
En dan is daar nog de tekst. Jagger, die dus dertig werd, ging ineens anders naar het leven kijken. Het leven ging hard. En de tijd tikte door. Dat beschreef hij prachtig en zoals het is.
Time can tear down a building or destroy a woman’s face.
Hours are like diamonds, don’t let them waste.
Time waits for one, no favours has he.
Time waits for one, and he wont wait for me…
Ik blij dat ik dertig mag worden. Elke dag weer. Zo kijk ik er tegenaan. Het gaat zo snel allemaal; geniet er nou gewoon van. In je eigen tempo. De tijd wacht op niemand. En zeker niet op mij. Geef je eigen invulling aan alles wat je doet. En maak je al helemaal niet druk om wat anderen zeggen dat je moet doen. Of überhaupt wat ze zeggen.
Ik ga met geheven hoofd en vol frisse zin richting de veertig. Of de tijd nou wacht of niet, ik ga er net zo van genieten als van het jankende gitaarspel van Mick Taylor. Intens, zonder grenzen, vol overgave, eindeloos en met bakken vol passie. Zoals het hoort.
Cause time waits for no one, and it won’t wait for me.
Nou ja zeg, A woman’s face? Heeft een man geen last van zeker?