De battle der 4 elementen: water

Mensen schijn je te kunnen indelen in de vier elementen. Hoe, dat laat zich raden: vurige mensen zijn passievol maar ook onrustig, de luchtigen een beetje dromerig en spiritueel, aarde-types zijn onveranderlijk en betrouwbaar, watermensen zijn gevoelig en diepzinnig.

Zou dat voor muziek ook gelden? Klinkt watermuziek wezenlijk anders dan liedjes over vuur? De komende vier weken zullen we we ons laten meevoeren in de stroming van de vier elementen. Vandaag is het de beurt aan water.

Keuze Dimitri Lambermont: The Doors – Yes, The River Knows (1968)

Een klein, mooi kunstwerkje.

Een ondergewaardeerd liedje met het centrale thema water. Vreemd genoeg komt water in best nog veel nummers voor. Een korte zoekopdracht in Google levert heel wat hits op. Van oceanen tot rivieren, plasjes en druppels. Om van de ramen met condens nog maar te zwijgen. Maar… toch kwam bij mij direct een nummer van The Doors bovendrijven (pun intended).

Yes, The River Knows is niet het meest revolutionaire nummer van The Doors ooit, maar toch weet het met zijn poëtische teksten, mooie piano en vloeiende gitaarsolo een geheel eigen sfeer neer te zetten. Romantiek, met een Doors-twist. Natuurlijk gaan de teksten weer eens over de dood, maar deze keer geen schreeuwende en springende Morrison, maar een ingehouden en haast croonende zang. En dat bevalt wel.

Yes, the River Knows is het tiende nummer van het derde  album van The Doors – Waiting for the Sun – uitgekomen op 3 juli 1968. Het is het enige album dat ooit op nummer 1 is gekomen en bevat onder andere de hitsingle Hello, I Love You.

Waiting for the Sun is over het algemeen een ingehouden album, met mooie liedjes als Love Street, Summer’s Almost Gone en dus Yes, The River Knows. Daartegenover staan zulke opzwepende nummers als The Unknown Soldier en de wilde, tot revolutie oproepende, afsluiter Five to One. Een vreemde mix die wonderbaarlijk goed werkt.

Yes, The River Knows is een compositie van Robbie Krieger. De gitarist die ook verantwoordelijk is voor de grootste hit van The Doors; Light My Fire. Waar Jim vaak de revolutie en de duisternis opzoekt in zijn nummers, is Krieger meer van de kleine, mooie kunstwerkjes.

Zo ook Yes, The River Knows, wat toch weer zo’n duidelijke Morrison-draai krijgt met zinnen als “Breathe under water till the end” en een hint naar verdrinken in wijn. Aangezien Morrison steeds chaotischer gedrag begon te vertonen en daadwerkelijk in de wijn aan het verdrinken was, was het vaak de beurt aan Krieger om met nieuw materiaal te komen. Dat doet hij bij Yes, The River Knows weergaloos. Een ondergewaardeerde klassieker.

Please believe me the river told me
Very softly want you to hold me, ooo

Free fall flow, river flow on and on it goes
Breathe under water ’till the end

Please believe me if you don’t need me
I’m going, but I need a little time
I promised I would drown myself
In mysticated wine

Keuze Edgar Kruize: The Cure – The Same Deep Water As You (1989)

Samen kopje onder

Er zijn van die liedjes waarvan de tekst dusdanig vaag blijft, dat niets rest dan de interpretatie van de luisteraar. Robert Smith van The Cure is een meester in dergelijke impressionistische woordschetsen, die alles en tegelijk helemaal niets zeggen. De tekst van het majestueuze The Same Deep Water As You is er ook zo een.

Het album Disintegration van The Cure uit 1989 is allesbehalve ondergewaardeerd te noemen. Sterker nog, laat een gemiddelde fan één album uitkiezen als deze naar een onbewoond eiland mee moet, en het gros zal waarschijnlijk voor deze kiezen. Het is het album met hits als Lullaby, Fascination Street, Lovesong en Pictures Of You, maar ook van fan-favorieten als opener Plainsong, de magisch pulserende titeltrack, en de melancholische ongetitelde afsluiter.

Het negen minuten lange The Same Deep Water As You zweeft daar als een geest doorheen. Het is er, maar gaat tegelijk ook op in de flow van het album. Trek het nummer uit die albumcontext en je realiseert pas hoe aangrijpend het eigenlijk is.

Het blijft gissen waar het nummer over gaat, maar (pure speculatie) het lijkt er op dat de hoofdpersoon uit het liedje zelfmoord pleegt door, op dezelfde plek waar zijn geliefde eerder verdronk, kopje onder te gaan. Een andere optie is dat het hier een Romeo en Julia-achtige actie betreft. Twee geliefden lopen samen een meer in om nooit meer boven te komen en eeuwig samen te zijn.

Kiss me goodbye bow your head and join with me
And face pushed deep reflections meet
The strangest twist upon your lips

And disappear the ripples clear
And laughing break against your feet
And laughing break the mirror sweet
So we shall be together

De lied lijkt een muzikale vertaling van de manier waarop dingen onderwater langzaam lijken te zweven, en bodemplanten op modderige ondergrond heen en weer wiegen. De synth-partijen leggen een sfeerbed, de gitaren pingelen daar doorheen en de stoïcijnse ritmetandem van bas en drums geven het een sfeertje dat tussen ‘doomy’ en melancholisch in hangt. The Same Deep Water As You duurt bijna 10 minuten, maar verveelt geen seconde en schetst zowel muzikaal als tekstueel een vaag doch vrijwel perfect plaatje.

Keuze Freek Janssen: dEUS – Disappointed In The Sun (1996)

Donovan’s Atlantis herontdekt

Soms zijn twee liedjes onlosmakelijk met elkaar verbonden, ook al was dat misschien niet eens de bedoeling van de makers. Bij is dat het geval met Disappointed In The Sun van dEUS en het 27 jaar oudere Atlantis van Donovan. Misschien ook niet zo vreemd: allebei spelen ze zich af op de bodem van de oceaan, en eindigen ze in een vrolijke bombastische climax. Waar de ouwe hippie (tegenwoordig moslim, trouwens) minutenlang scandeert ‘Down below the ocean is where I wanna be, she may be’, is de verlossende outtro van dEUS iets minder eentonig.

Tom Barman en zijn mannen zitten in het liedje aan een bar op de bodem van de oceaan omdat ze teleurgesteld zijn in de zon, en in de rest van de wereld eigenlijk. Het is voor dEUS een ongekend lichtzinnig liedje. Later, in 2012, brachten ze nog eens een album uit met een hoofdrol voor de zee: Following Sea met onder meer One Thing About Waves.

Aan jullie de vraag: is Disappointed In The Sun inderdaad losjes geïnspireerd op het werk van Donovan, of verbeeld ik me dat?

Keuze Tricky Dicky: Sam Brown, Jools Holland, Jim Capaldi, Eric Clapton, Tom Scott, Jeff Lynne, Dhani Harrison & Andy Fairweather-Low – Horse To The Water (2002)

En hij zag dat het goed was.

Jools Holland was één van de oprichters en toetsenist van Squeeze (Cool For Cats); een groep die hij in 1981 verliet voor een solo-carrière. Eind jaren ’80 formeerde hij de Jools Holland Big Band en (in ’92) werd presentator van de TV-show Later….with Jools Holland. Eind 2001 komt hij met de CD Small World Big Band; een rhythm & bluesfestijn in muzikale samenwerking met de groten der aarde.

George Harrison zou op 02 oktober 2001 zijn laatste opname maken. Hij was dermate ziek, dat hij geen gitaar meer kon spelen en zijn stem was geen fractie meer van de viriele George (hier). De titel is een Engels spreekwoord en de tekst weerspiegelt (gedeeltelijk) zijn eigen koppigheid door niet stoppen met roken, ondanks de medische bewijzen dat het kanker veroorzaakt, en relateert dit aan andere mensen die waarschuwingen, verlichting en gezond verstand negeren. Hij overleed op 29 november aan de gevolgen van keel- en longkanker.

You can have it all laid straight out in front of you
but it still don’t make you think

Exact één jaar na zijn overlijden werd het Concert for George in de Royal Albert Hall te Londen gehouden. Het evenement werd georganiseerd door Harrison’s weduwe Olivia en zoon Dhani, onder muzikale leiding van Eric Clapton en Jeff Lynne. Nu ben ik in de regel geen voorstander van tribute-concerten, want je gaat toch stiekem de uitvoering met het origineel vergelijken. Alle goede bedoelingen ten spijt konden diverse uitvoeringen de kwaliteit van het origineel niet evenaren. Natuurlijk, er zijn altijd artiesten die een compositie nieuw leven inblazen, zoals in dit geval de bijdragen van Paul McCartney, Jeff Lynne en Eric Clapton, maar het overige was helaas beduidend minder.

Gelukkig is er ook altijd een uitschieter, maar om onduidelijke redenen is juist dit lied niet op de CD opgenomen, maar  uitsluitend op de DVD. Sam Brown was ook de achtergrondzangeres op het origineel. In Nederland kennen we haar van de hit Stop (’88). Echter, zij heeft bij vele gerenommeerde bands meegezongen zoals Small Faces, Spandau Ballet, Barclay James Harvest, Deep Purple, Pink Floyd, Gary Moore, Nick Cave en (natuurlijk) Jools Holland. Geen achtergrondmuts, maar een gewaardeerd zangeres dus! Het lied verandert met haar stem en emotie in een combinatie van blues, soul en gospel. Zij tilt Horse To The Water als het ware op naar de hemel, zodat George zelf kan meeluisteren.

En hij zag dat het goed was….heel erg goed.

Keuze Stefan Koopmanschap: Ed Kowalczyk – Dirty Water, Lotus Flower (2010)

Helaas bleek Dirty Water, Lotus Flower een eenmalig pareltje

Het was niet lang na het uiteenvallen van Live dat Ed Kowalczyk losse tracks begon te publiceren via het Internet. Nieuwe muziek die hij zelf had geschreven en gemaakt. Eén van die nummers was een samenwerking met Karsh Kale, en had een veel electronischere sound dan alles wat Kowalczyk daarvoor had gemaakt. De invloed van Kale was ook duidelijk aanwezig, want het nummer bevatte veel aziatische elementen.

Hoewel ik na de break-up van Live steeds minder affiniteit kreeg met Kowalczyk (de verschillende feiten over de oorzaak van de breuk waren niet bepaald in zijn voordeel) was de release van dit nummer toch wel een reden om interesse te bewaren in zijn muziek. Zou zijn solo-werk dan misschien toch nog wel goed worden? Helaas bleek Dirty Water, Lotus Flower een eenmalig pareltje.

Het vreemde is echter: Het nummer blijft omgeven door mysterie. Er is geen officiële versie meer te vinden, zelfs de fans snappen het niet. De enige YouTube-versie die te vinden is bevat Star Wars-beelden. Maar ach, de muziek is daar nog. Wat is er met dit nummer gebeurd? Waarom is het eerst officieel gepubliceerd op de site van Kowalczyk en de rest van het Internet, om vervolgens weer overal te verdwijnen? Het blijft, Kowalczyk kennende, een raadsel. Maar raadsel of niet, het blijft een heel fijn nummer.

Keuze Danny den Boef: Emmy The Great – Swimming Pool (2014)

Emmy duikt graag in een blauw zwembad. Denk ik…

Ik geloof dat een mens bij een ontmoeting met een ander mens al na een seconde of 5 door heeft of er een klik is. Geen idee hoe dat precies werkt, maar wel herkenbaar.

Hetzelfde geldt volgens mij voor muziek. Je hoort iets en bent vrijwel direct geïntrigeerd en nieuwsgierig naar meer. Of niet natuurlijk en je skipt al vrij snel weer door.

Ik had het eerste bij Emmy The Great met Swimming Pool. Toen ik het nummer vorig jaar voor het eerst hoorde, was ik gelijk geboeid. Het begin is raar. Een soort vreemde haast kerkelijk gereutel van instrumenten vol in de echo, het had gelijk m’n aandacht. Ik hou van ietwat vreemde en afwijkende muziek. Rare geluidjes. Vreemde instrumenten. Echo’s en zulks. Heerlijk.

Toen na een seconde of 20 ook de grote Emmy nog begon met zingen, was ik wel om. Wat een prachtige stem heeft mevrouw Emmy. Jaloersmakend.

Nu zul je denken, je moet nogal vol zijn van jezelf om “The Great” achter je naam te plakken, maar dat is allesbehalve doordrenkt van een overmatig portie eigendunk. Emma-Lee, zoals ze eigenlijk echt heet, werd op school altijd Emmy genoemd. Dat haatte ze dermate, dat ze het als artiestennaam koos en er “The Great” achteraan plakte. Heel logisch. Denk ik.

Anyway, het nummer heeft na het intro nog veel meer moois te bieden. De zweverige muziek wordt gecomplimenteerd met al minstens zo zweverige tekst over onder andere het springen in een blauw zwembad. Daarnaast zingt er af en toe een man mee. Het gaat om Tom Fleming van de Britse band Wild Beasts. Overigens ook zeer de moeite waard, maar dat terzijde. Prachtig allemaal hoor.

Ik zou zeggen, luister er allemaal gewoon eens naar, en laat je meenemen naar de heerlijke, rustgevende wereld van Emmy en haar blauwe zwembad. Fijn hoor.

[polldaddy poll=9064718]