Neil Diamond battle

Neil Diamond. De naam zal allerlei gevoelens oproepen. Of ze nu negatief of positief zijn, Neil Diamond hoef je aan niemand uit te leggen. Wie kent hem niet?

Sommigen noemen zijn muziek net zo guilty als zijn overhemden met pof-roezeltjes uit de 70’s en 80’s, anderen noemen hem een muzikaal genie. Voor beiden is natuurlijk wat te zeggen, dus laten we het bij de feiten houden. Hij verkocht in de ruim vijftig jaar dat hij actief is meer dan 125 miljoen platen, is onderscheiden in de hoedanigheid van zowel singer als songwriter en hij stond in vele landen tientallen keren op nummer 1 in de hitlijsten.

Neil Diamond, de man met de foute artiestennaam. Ooit begonnen als duo (Neil & Jack) en met het uitkomen van Solitary Man er ‘tijdelijk’ Diamond aan toegevoegd.

Deze battle is een strijd tussen Neil, de zanger en Neil, de songwriter. Voor het eerst doet er ook een moeder van één van de vaste OL-bloggers mee. Hoe mooi is dát?

Keuze Danny den Boef: Elvis Presley – And The Grass Won’t Pay No Mind (1969)

En wij ook niet hoor Elvis!

We kunnen stellen dat zo ongeveer de gehele carrière van Elvis naast pillen en witte Jumpsuits uit covers bestond. Niet dat daar iets mis mee is, en al helemaal niet als je naam Elvis Presley is. Want laten we wel wezen, die man kan van Heb Je Even Voor Mij nog een pareltje maken. Jammer dat die een jaar of 40 te laat kwam. Kuch.

Kort nadat Neil Diamond het album Brother Love’s Travelling Salvation Show uitbracht, nam Elvis het nummer And The Grass Won’t Pay No Mind op en bracht het uit op From Memphis To Vegas. Deze versie is uiteindelijk relatief bescheiden bekend geworden.

Het is tekstueel eigenlijk een redelijk nietszeggend nummer over bloemetjes, bijtjes en God. Maar het luistert gewoon zo lekker weg. Het nummer is eigenlijk gewoon een kop warme chocolademelk met van die kleine marshmallows op een gure herfstavond. Heel erg fijn. Je moet over sommige dingen ook gewoon niet teveel nadenken.

Eén keer heeft Neil Diamond de kans gehad met ‘the King’ live (in Vegas) samen te zingen. Halverwege de show introduceert Elvis de in de zaal zittende Neil, en het publiek roept Neil op met Elvis een duet te zingen. In een interview vertelde Neil dat hij zo tegen Elvis op keek dat hij het ongepast vond, en dat Elvis de situatie goed inschatte en niet aandrong.

Keuze Tricky Dicky: Neil Diamond – Morningside (1972)

Over een stille dood

Het heeft lang geduurd voordat ik dit nummer op waarde kon schatten. Ik was net begonnen met puberen toen dit nummer uitkwam op zijn album Moods. De titel had enige overeenkomst met mijn dagelijkse buien, maar los daarvan sprak op dat moment slechts de meezinger Song Sung Blue mij aan.

Ik heb mijn vader vroeg verloren. Op een leeftijd dat je zo in ontwikkeling bent (en derhalve zo egocentrisch) dat je vergeet de juiste vragen te stellen en de belangrijke dingen te zeggen. Mijn vader was terminaal ziek, maar toch kwam zijn overlijden op een onverwacht moment. Vanwege vermoeidheid bleef hij wat langer op bed liggen, maar toen ik zijn kreet hoorde kan het niet meer dan 15 seconden geweest zijn voordat ik bij hem was. Maar ik was te laat… en was hij alleen toen hij weggleed. Te laat, ondanks dat ik slechts op korte afstand van hem was. Te laat om het te kunnen steunen. Te laat voor de vele vragen. Te laat voor mijn eigen gemoedsrust. Later bleek dat hij het geluk van een longembolie heeft gehad; een vrijkaartje voordat pijn de allesoverheersende factor wordt. Niet dat dit voor mij enige betekenis had, want dat éne moment – toen ik de slaapkamer binnenkwam – werd als een zwarte angstvlek diep in mijn ziel gegrift. Het heeft zich daar genesteld en van tijd tot tijd word ik er mee geconfronteerd.

Morningside bleek jaren later bij mijn verdriet en angst te passen. Het lied gaat over alleen sterven. Neil Diamond kreeg zijn inspiratie hiervoor toen zijn grootouders overleden, en hun kinderen niet aanwezig waren. Het past bij mijn schuldgevoel en bij mijn diepgewortelde angst.

Morningside
An old man died
And no one cried
He surely died alone

Ik kan een mate van rust vinden in het feit dat ik in de buurt was, maar hoe triest is het om aan het einde van de rit te moeten ervaren dat de verwachte opgebouwde waarden in je leven slechts gebakken lucht blijkt te zijn.

Keuze Geert Jan Jongeneel: Neil Diamond – If You Know What I Mean (1976)

Kippenvel!

Mijn vader hield van klassieke muziek. Rock en popmuziek….ach op zijn leeftijd kon ik dat wel begrijpen. Queen leek hem nog aardig, totdat hij de clip Killer Queen op TV zag….. Maar hij had een zwak voor…..Neil Diamond. Net zoals ik, en alhoewel Neil Diamond soms van het pad afstapte ben ik nog altijd een  liefhebber. Of zelfs fan….gek van?

When the night returns just like a friend.

Wat is dat met Neil? Als een liefhebber van Queen, de Beatles, Genesis en symfonische rock lijkt hij toch ‘ not done’. Maar vreemd genoeg spreken zelfs niemandalletjes als Desiree en Forever in Blue Jeans mij aan. September Morn, heerlijk en ik ben gek van zijn vertolking van de Beach Boys klassieker God only knows.

When the evening comes to set me free

Maar toen was er medio ‘ jaren zeventig’ het iconiche album Beautiful Noise; volgens wikipedia zelfs 7 weken op 1 in de album lijst! Ik kocht het als cadeau voor mijn zus. Neil Diamond schetst New York City in de ‘early sixties’. Een renaissance van het Amerika gevoel; een new age van decadentie.

Do you hear me babe….. 

En oh, nu ik er weer naar luister….kippevel bij de piano aan de begin. Het bombastische geluid, de echo in zijn stem. Koper, James Newton Howard met de violen; melodramatisch….of nee, een brug naar symfonica. Neil Diamond ten voeten uit.

If you know what I mean!!

Keuze Eric van den Kieboom: Urge Overkill – Girl, You’ll Be A Woman Soon (1992)

Sommige covers zijn nu eenmaal mooier dan het origineel.

Hoe het precies zit weet ik niet, maar vind ik Tarantino goed vanwege zijn beroemde dialogen, vanwege het camerawerk of vanwege zijn muziekkeuzes; ik denk de combinatie van bovengenoemden. De liedjes zijn nou ook niet dat ik er compleet van uit mijn dak ga, maar ze passen altijd zo leuk bij de beelden. Daardoor vind je zo’n nummer vaak dan ook in één keer geweldig. Chuck Berry‘s You Never Can Tell is natuurlijk het mooiste voorbeeld, waarschijnlijk de mooiste scene uit het gehele QT oeuvre.

Mia (Uma Thurman) had natuurlijk al wat verboden poedertjes tot zich genomen, toen Vincent (John Travolta) haar weer thuis bracht. Daar, in de bank de aansteker terug stoppend, ontdekte ze haar bijna fatale dosis, of zoals Vincent dat wat later zo mooi zei “She’s fucking OD’ing on me, man”. En dat allemaal tijdens dit nummer; het past allemaal zo mooi in elkaar.

Ik had nog nooit van de versie van Neil gehoord. En ik moet eerlijk zeggen dat ik die ook niet zo sterk vind, maar ja… sommige covers zijn nu eenmaal mooier dan het origineel.

Keuze Ineke Lambermont: Neil Diamond – Hell Yeah (2005)

De song die op mij, in de 40 jaar dat ik fan ben, het meest indruk heeft gemaakt, is Hell Yeah, van de cd 12 Songs uit 2005.

Als je het op de cd hoort is het een autobiografisch nummer dat Neil heel ingetogen zingt.

Maar: als je de live versie hoort, lopen de rillingen over je rug. Zo erg zelfs dat toen wij in Rotterdam en in Keulen het nummer hoorde, de hele zaal in huilen uitbarstte.

Dit nummer is voor mij dan ook het meest ondergewaardeerde liedje.

Keuze Tricky Dicky: Neil Diamond – What’s It Gonna Be (2005)

En plots had Neil weer ballen

Het is een heel knappe prestatie wanneer gedurende zijn 50-jarige carrière elk album minimaal de gouden status behaald. Zelfs zijn live-albums en maar liefst zeven van zijn compilatiealbums bereikten die status. Dat kan niet met uitsluitend meezingers en bubblegum-muziek. Neil is een geweldig muzikant  en schrijver, en zelfs wanneer hij minimale woorden gebruikt (zoals op Jonathan Livingston Seagull) blijft de muziek moeiteloos overeind. Vreemd genoeg heeft hij een hekel aan componeren en ziet het als zwaar werk, omdat hij het onderste uit de kan wil.

Hij begon zijn carrière als simpele liedjesschrijver voor artiesten als Jay & the Americans en de Monkees. In 1962 werd hij overgehaald om een paar van zijn eigen liedjes in te zingen, maar zonder groot succes. Pas in 1965 kreeg hij bekendheid met zijn eerste hit Solitary Man, waarna alles in een stroomversnelling kwam. Terugkijkend op zijn oeuvre vind hij I Am… I Said zijn favoriete lied om tijdens concerten te zingen. Gevraagd naar zijn favoriete covers kiest hij voor UB40’s Red Red Wine en Frank Sinatra’s Sweet Caroline.

Persoonlijk vind ik zijn beste periode tot en met Beautiful Noise uit 1976. Natuurlijk heeft hij sindsdien nog talloze mooie nummers gecomponeerd, maar de albums werden kwalitatief (veel) minder. De singles waren (in mijn oren) gewoon de beste liedjes en van het niveau dat ik van hem gewend was, maar de rest kon mij weinig bekoren. Mijn interesse in zijn muziek daalde tot het dieptepunt toen Hot August Night 2 uitkwam. Ik had deze CD zonder te luisteren gekocht met in het achterhoofd de uitmuntende voorloper uit 1972. Foutje… bedankt! Neil was geen zanger meer, maar moest het hebben van lange uithalen, gebrul en vooral veel meezingend publiek. Hallo… een live-album moet het kunnen van de artiest weergeven en niet van het publiek. Over en sluiten voor mij, dus.

Tot in 2005 het schitterende 12 Songs uitkwam. Alhoewel, 12 liedjes; de special edition had 14 liedjes en die extra twee waren beslist geen opvullers. Neil Diamond was zichzelf ontstegen, hervond de allure van zijn vroege jaren zeventig albums en kreeg een diepgang als die van Johnny Cash op zijn American Recordings. Ik hervond mijn interesse. Hij heeft dan wel inmiddels grijze haren, maar ook weer kleur of zoals in de volksmond: “Hij heeft weer ballen”.

Dus, What’s It Gonna Be…. ?

Keuze Danny den Boef: Neil Diamond – Nothing But A Heartache (2014)

Kiezen uit het ouvre van The Dime? Noem mij Meryl Streep in Sophie’s Choice

Wat moet een groot liefhebber van Neil (want zo durf ik mezelf best hardop te noemen) nu in godsnaam kiezen uit dat belachelijk grote en bovenal briljante oeuvre van hem? Ga er maar eens aan staan. Ik voelde me lichtelijk Meryl Streep in Sophie’s Choice.

Omdat ik ooit al eens over mijn absolute favoriet Hell Yeah heb geblogd, ben ik gaan wegstrepen. Geen grote hit. (Het moet tenslotte een beetje ondergewaardeerd zijn, nietwaar? Alhoewel dat ook zou kunnen gelden voor zijn hele carrière…

Niet uit de 70’s. Dit is zijn bekendste periode. Het moet nog wat unieker.

Geen duet. Gewoon, nee.

Dus wat bleef er over? Nieuwer werk van Diamond!

Nu ben ik helemaal verliefd op zijn album 12 Songs uit 2005. Dat album is pas écht een ondergewaardeerde klassieker. Maar toch, nee. Ik ben gegaan voor een nummer van zijn laatste album Melody Road.

Daar moet ik wel bij vertellen dat het album als geheel me een beetje tegenviel. Laat ik het zo zeggen, bij Seongah And Jimmy wilde ik mezelf een heel klein beetje wat aandoen. Toch flikt The Dime, 74 inmiddels, het wel weer. Er staan een aantal nummers op die wederom van een zeldzaam hoog niveau zijn. En daaruit heb ik zonder al te lang twijfelen simpelweg Nothing But A Heartache gekozen.

Neil. Gitaar. Baard. Mooie tekst. Simpel. Briljant.

[polldaddy poll=8956307]