Zaterdagmiddag was jarenlang vaste prik. Voetballen op het sportveld met kleine doeltjes en met ex-selectiespelers aangevuld met enkele fanatiekelingen. Geen scheidsrechter en er werd voor elke meter gestreden. Ondanks dat de gemoederen soms hoog opliepen kwamen we elke week heelhuids uit het strijdperk. Napraten over de mooie pass of de foute actie en hup… terug naar het thuishonk. Eén keer per jaar een BBQ direct na het voetballen en niet zelden speelden we na het nuttigen van diverse medicinale versnaperingen aangevuld met proteïnen een cooling-down partijtje.
Behalve die middag in juni ’97… Mannen, vanavond naar het strand; er komt een groep haar debuut-cd promoten. Het bleek een rockband uit de omgeving van Rotterdam te zijn. Even snel naar huis voor een douche en met de vrouwen op naar de bewuste strandtent. Het bleek niet zomaar een bandje te zijn; The Urn was een bluesrock-formatie rond veteraan Rini van Willigen (Livin’ Blues & Eelco Gelling Experience). De (slechts) 75 aanwezigen werden verrast op een stomend afwisselend optreden gelardeerd met scherpe gitaarlicks en stevig drumwerk.
De band was in ’93 opgericht en maakte menige zaal en festival onveilig met hun muziek met invloeden van zowel Cream en Led Zeppelin als Soundgarden en Nine Inch Nails. Rini zelf had Kevin Coyne met zijn maatschappijkritische teksten en zijn raspende stem als voorbeeld. Met name zijn lied House on the hill maakte grote indruk om de jonge Rini; het was Coyne’s persoonlijke ervaringen met mensen die in een psychiatrische inrichting verbleven. Over pillen, geestesziekten en de terreur van het personeel van de instellingen.
De cd werd goed ontvangen, maar verkocht nauwelijks, tot een Duitse platenmaatschappij het oppakte. Promotie in de Duitstalige landen en een artikel in de Duitse uitgave van Rolling Stone (die hen tipte als een Europese belofte), alsmede een bijdrage aan een cd met Rolling Stones covers (Sister Morphine) gaven de band meer bekendheid. Er werd nog een tweede cd opgenomen, die ook goed ontvangen werd en tot 2002 toerden ze ook veel bij onze Oosterburen. Helaas was zanger en gitarist Rini van Willigen genoodzaakt zich door persoonlijke problemen terug te trekken. Vlak voor de definitieve doorbraak bleken de overige bandleden niet dezelfde ambities te hebben en er brak iets bij Rini, of zoals hij het zelf betitelt: Je gaat naar de klote als je je ziel en zaligheid erin legt. Sindsdien is hij kunstschilder.
Er staan schitterende composities op de cd; allen van de hand van Van Willigen (met uitzondering van Sister Morphine). Liedjes die het werkelijke leven weerspiegelen, zoals Drunken Man. In 1977 kwam hij uit dienst en liep met een plunjezak langs een zwerver, die in het Rotterdamse Plantagepark zat. Tijdens het lopen ontstond de basis; na de wandeling was het lied af. Een prachtig nummer met rustige zang aangevuld met spannend vingerwerk en slide op de gitaar.
He sits on a bench in the park
Tries to remember what he did
With his friends in the dark
He’s fifty years old, but looks like eighty
