Soms moet iemand gewoon een keer in de spotlights staan, omdat de persoon al jaren fantastische muziek maakt maar feitelijk ondergewaardeerd is. Helemaal als hij mederlander is en toevallig vandaag (28 mei) zijn 75ste verjaardag viert. Tel daar bij op dat hij een niet onaantrekkelijke dochter voortgebracht heeft, die heel goed haar lippen kan tuiten en als ‘icing on the cake’ heeft hij verklaard het downloaden van zijn muziek toe te juichen: Aan cd’s verdienen alleen de platenmaatschappijen. Niet de muzikanten. Laat iedereen dus maar downloaden en concerten bezoeken, want daar kan een artiest wel aan verdienen. Hij heeft gelijk, want van elke cd die verkocht wordt ontvangt een artiest maximaal 10 procent. De razzia tegen downloaden is voornamelijk om de ‘rechten’ van de uitgeverij te waarborgen.
Zijn muziek kun je het beste omschrijven als een stoomtrein, die op volle vaart op je af dendert. Tijdens het passeren voel je de zuigkracht en blijf je in stomme verbazing achter. Er zit een ongelofelijke power en drive in zijn muziek, die het beste tot zijn recht komt tijdens live-optredens. De muziek heeft een funk en soul met een jazzy sound, maar tegelijkertijd is het keiharde rock met een saxofoon in plaats van een gitaar. Hij is met recht de topkok van totale cross-over; een ‘fusion’ van allerlei muziekstijlen.
We hebben het over Hans Dulfer; door critici beschreven als ‘Grote bek”, ‘Staatvechter’ en ‘Eeuwig kind’, omdat hij weigert de Nederlandse bekrompenheid te accepteren. Wanneer hij een mening heeft laat hij deze duidelijk horen; schijt aan het figuurlijke maaiveld.
Dulfer is een podiumbeest, die het niet uitmaakt of hij voor overvolle zalen in Japan speelt of in een clubhuis in een wijk ergens in Nederland. Hij treedt elke woensdagavond, samen met zijn band op, in The Bulldog Palace op het Leidseplein in Amsterdam, maar vanwege zijn jubileum onderneemt hij een Route 75 door binnen- en buitenland. Zien!
