De beste singer-songwriter van Nederland, 3FM Serious Talent, The Voice: je moet onderhand als talent nog een beetje je best doen om aan de bak komen zónder mee te willen doen aan een talentenjacht.
Deze battle is een ode aan de nieuwe talenten van de afgelopen jaren, die wíj graag een steuntje in de rug willen geven. De ondergewaardeerde talenten, die nu nog in het voorprogramma staan, maar over een of twee jaar op het hoofdpodium. Althans, dat hopen wij.
Keuze Tricky Dicky: Black Top – Never Been (2011)
In volle vaart naar de Top
Soms koop ik een cd puur op basis van een recensie, en als ik een rare bui ben kan zelfs de hoes al de doorslag geven. In 2011 stond in het blues/rock-magazine Block een verhaal over de CD van Black Top. De CD was in een uitverkocht Paradiso gepresenteerd. De kritieken waren zeer positief en de hoes was komisch; het arme kind. Ergo, Sour Milk werd aangeschaft en voldeed helemaal aan de verwachtingen. Het (blues)rockt en is de perfecte CD voor een autorit; het tempo blijft er lekker in.
De naam Black Top komt van de film Two Lane Black Top uit 1971, over twee mannen die straatraces doen. Toepasselijk, want de muziek heeft soms enige gelijkenis met ZZ Top, met uitzondering van het overtollige haar want de Arnhemse zanger/bassist Anne-Maarten van Heuvelen (a.k.a. Hills) is zo kaal als een biljartbal. Ervaring kan hem niet ontzegd worden, want hij toerde met onder andere Tracy Bonham en bluesgitaar-beul Tony Vega door Europa en de Amerika’s. Hij is ook betrokken bij NO blues.
De bezetting is de laatste jaren door muzikale meningsverschillen aan verandering onderhevig geweest. Gitarist Mick Hup en drummer Theo Thumper wilden minder bluesinvloeden en besloten samen een andere band te beginnen, met als gevolg dat Anne-Maarten nog het enige bandlid was. Hij wilde de zelf geschreven composities blijven spelen, en op internet kwam hij twee jonge muzikanten (van het Rockacademy in Tilburg) tegen die op zoek waren naar een zanger/bassist voor een blues rock band. Afijn, met gitarist Elmer Meijers (23) en drummer Roger Berben ((26) – voor de buitenlanders Bourbon…) is de band weer compleet en september komt de nieuwe EP uit. Met grote regelmaat wordt er in den lande opgetreden en ze zijn enorm populair in Duitsland en Tsjechië.
Never Been opent met een geweldige riff en drumslag gevolgd door beurtelings afwisselen van beide zangers en na de melodie komt de gitaar in actie. Heerlijk!
I didn’t go to school,
I’ve learned everything myself.
I’ve been everywhere else
Veiligheidsgordels om en starten die clip…
Keuze Martijn Janssen: Trixie Whitley – Breathe You In My Dreams (2013)
Een stem die de snelste weg naar je ziel weet te vinden
Muziek blijft toch een heerlijk medium! Zo denk je het belangrijkste wel gehoord te hebben en dan komt er weer een artiest langs die met een paar uithalen je hele wereld weer doet rondtollen. Zoiets overkwam mij toen ik in 2013 kennismaakte met de Belgisch-Amerikaanse singer-songwriter Trixie Whitley. Hoe ze op mijn pad kwam weet ik niet meer precies. Ze maakte in ieder geval deel uit van het Black Dub project van producer Daniel Lanois.
Hoe dan ook, begin 2013 kwam haar debuutalbum Fourth Corner uit en wat een album is dat! De songs zijn geworteld in de blues en soul en de moerassen van het zuiden van de Verenigde Staten, maar klinken toch helemaal van nu. En dan is daar Trixie’s stem, die de kortste weg naar je ziel weet te vinden.
Live is ze al net zo overdonderend. Haar optreden in Tivoli in 2013 was een van de beste optredens die ik dat jaar had gezien. Trixie live meemaken is niet altijd even gemakkelijk, want er is zeker een spanning voelbaar. Ze stort zich ook altijd vol overgave in haar nummers. Het doet je beseffen dat elk optreden uniek is en dat je getuige bent van iets speciaals.
Mijn keuze voor deze battle is Breathe You In My Dreams. Het is een van de misschien wat conventionelere nummers op het album, een schitterende piano-ballade. Als bij het refrein Trixie’s stem voluit gaat, dan staat de wereld even stil en telt alleen dit liedje. Magisch.
Keuze Eric van den Bosch: iamthemorning – K.O.S. (2014)
Prog uit St. Petersburg!
Soms is het kiezen van een liedje voor een battle nog een hele klus. Ik heb ooit uit drie vrijwel afgeronde stukjes een keuze moeten maken.
Zo niet deze keer. Weliswaar kom ik heel veel leuk nieuw talent tegen, maar iamthemorning sprong er de afgelopen jaren bovenuit. Een duo bestaande uit een pianist en een zangeres uit Sint-Petersburg, dat is al heel opmerkelijk. Vervolgens was Marcel van Limbeek, de Nederlandse engineer van Tori Amos, zo enthousiast dat hij zelf een Kickstarterproject begon voor het tweede album. En dan blijkt ook zo’n beetje de meest gewilde drummer uit de progrock, Gavin Harisson van King Crimson- en Steven Wilson-faam, mee te willen werken.
iamthemorning bestaat uit conservatoriumstudent Gleb Kolyadin en zangeres Marjana Semkina. Ze omschrijven hun muziek als chamber prog. Dat suggereert dat het allemaal braaf en ingetogen is, maar dat is zeker niet zo. Het is ook een progrockband en naar die rock hoef je niet met een lampje te zoeken. En ook wanneer het wel ingetogen is zoals in de video, in een track met strijkers en harp, is de dynamiek volop aanwezig. Hun tweede album Belighted, waar dit “K.O.S.” in een andere versie op staat, toont een muzikale volwassenheid waar menige band vijf albums voor nodig heeft. Mocht je meer van ze willen horen, hun debuut ~ (ja, de titel is een tilde, best onhandig…) is al buitengewoon goed en is als Name Your Price-download te vinden op Bandcamp.
Keuze Esther Honders: Alvvays – Archie, Marry Me (2014)
Bandleden die elkaars haar nog even checken voordat ze het podium op gaan
Al sinds 2011 bij elkaar en toch nieuwkomers? Ik vind van wel, want het eerste album van Alvvays (spreek uit als Always) kwam uit in juli 2014. Ik ben afgelopen februari naar hun concert in Paradiso geweest en sindsdien stalk ik ze op Spotify om te zien wanneer er nieuwe nummers uitkomen. Het is vrij zeldzaam dat ik een heel album van een bandje goed vind, maar van hun self-titled album kan ik geen genoeg krijgen.
Ze maken dromerige indie-pop en worden ook onder ‘jangle pop’ geschaard.
Quote: “Jangle pop is a sub-genre of alternative rock from the mid-80s onwards that “marked a return to the chiming guitars and pop melodies of the 60s bands such as The Byrds, with their electric twelve-string guitars and straightforward song structures.”
Ik kwam een recensie van hun album tegen die het mijns inziens perfect verwoord. In eerste instantie denk je dat het een vrolijk, niet te serieus album is, maar naar herhaaldelijk luisteren ontdek je toch een diepere laag:
“In a way, Alvvays is a singular exploration of those two ideas: it’s a sunny, beautifully-constructed pop record that navigates loneliness, self-consciousness and doubt. I fear that writing too much about exactly why I love this album so much will risk ruining the sense of discovery for someone else, so I will simply leave you with this: there is no relief, no emotional progression or escape on this record. Just thirty-three minutes of (sub)urban ennui, romantic dissatisfaction and stunning, knotty lyrics set against a ridiculously catchy backdrop of guitar-pop. Musically, these songs are perfect fodder for highway driving and rolled windows; lyrically, they inhabit darker, lonelier rooms. This is the sound of receiving a bouquet of flowers to eventually pick petals and end up with “he loves me not,” the sound of being surrounded by a group of loved ones and yet feeling completely alone. For me, this is the sound of summer: fun, sad, too good to be true.”
Ik vond het lastig om één nummer van hun album uit te lichten, maar ik ben toch voor het liedje met het meest catchy refrein gegaan: Archie, Marry me.
Voor wie van leuke, schattige bandjes (bandleden die elkaars haar nog even checken en goed doen voor ze het podium op gaan!) houdt die lome wegdroom-muziek maken is dit een aanrader.
Keuze Freek Janssen: Man From The South – Before The Flood (2014)
Zo mooi, dat ik mijn eerste bijdrage aan deze battle heb geschrapt en opnieuw ben begonnen
Het komt wel vaker voor dat ik op het laatste moment tóch nog een ander liedje kies in een battle. Maar dat gebeurt eigenlijk nooit nadat ik mijn tekst al had geschreven…
Die leg ik even uit.
Een battle over nieuwe talenten, dat is voor mij kiezen uit de Vette Vijftien, een wekelijks ververste lijst van muzikale pareltjes, samengesteld door Martijn Vet. Volgen die lijst, mensen. Ik houd daar hele fijne plaatjes aan over. Het zijn niet altijd nieuwe talenten, wel altijd nieuwe liedjes.
Mijn bijdrage ging eigenlijk over de Schotse rapgroep Young Fathers, die ik dankzij Vet had leren kennen. Want: als je Young Fathers luistert, dan dringt zich niet meteen een vergelijking op. Dat vind ik altijd zo verfrissend, als je iets nieuws hoort wat ook echt nieuw ís.
Een van de artiesten die ik bewust links had laten liggen omdat ze juist wel klinken als andere artiesten, is Man From The South, oftewel singer-songwriter Paul van Hulten. Zijn dromerige Americana klinkt als Wilco of Calexico. Maar de afgelopen dagen bleef zijn liedje Before The Flood door mijn hoofd spoken, ik bleef het maar neuriën.
Dan kan je misschien niet de meest originele artiest op aarde zijn, maar als je liedjes maakt die zo bloed-stol-lend mooi zijn, dan verdien je toch een plekje in deze battle? Ja toch?
Keuze Danny den Boef: Dry The River – Gethsemane (2014)
Muziek als dit moet gewoon door zoveel mogelijk mensen gehoord worden
“Nieuwe talenten”. Tja. Dat is volgens mij een relatief rekbaar begrip. Is een artiest of band dat net een eerste single online gooit een nieuw talent? Kun je zoiets überhaupt al wel zeggen na slechts één of soms twee singles? De term ‘one hit wonder’ zal ik in deze maar niet verder uitdiepen.
Is een band die al vijf jaar actief is, twee albums afleverde en al eens op festivals als Glastonbury en Roskilde stond, een nieuw talent? Ik durf te zeggen: ja. Ja, dat zijn nieuwe talenten. Het grote publiek kent je amper, en na twee volledige albums (drie als je de akoestische remake van hun debuut meerekent) kun je redelijk peilen of het een talentvol geheel is. En dat is de band waarover ik maar al te graag iets wil vertellen. Ik heb het over de Britse indie/folk/rockband Dry the River.
Man, wat zijn ze geweldig. Al in 2011 was ik verliefd geworden op een obscure online versie van hun eerste single No Rest. Wat was dit bijzonder. Er was gelijk een klik.
Toen daarna meerdere singles verschenen, was ik definitief om. Toch wachtte ik met smart op het debuutalbum Shallow Bed dat in 2012 uitkwam, het kan immers ontzettend tegenvallen. Dat deed het absoluut niet. Elk nummer op het album was kei-hard raak. Melodisch, zweverig, muzikaal en buitengewoon technisch knap in elkaar gezet.
In 2014 volgde het langverwachte 2e album Alarms In The Heart, en ook dat was wederom een pareltje van zeldzame schoonheid. De impact was wat minder dan hun debuut, maar zeker niet minder in kwaliteit.
Al die jaren probeer ik het rondom mij heen van de grond te krijgen, maar helaas. Het wil maar geen vlucht nemen. En dat is zo zonde. Muziek als dit moet gewoon door zoveel mogelijk mensen gehoord worden. En al helemaal als het muziek van dit niveau is. Lieve mensen; zegt het voort!!
Keuze Roland Kroes: Tove Styrke – Borderline (2015)
Het is net een zomerhit: die werken ook nooit als je ze uitlegt
Over nieuwe talenten battlen met muziekfreaks. Dat vraagt om problemen. High Fidelity achtige toestanden waarbij je aan de ene kant je verborgen diamant niet wil delen met de rest, maar waar je jezelf natuurlijk wél wil laten voorstaan op het al zo vroeg ontdekt hebben van artiest X, Y of Z. En om dat laatste te kunnen doen, moet je wel met de billen bloot. Dan doet zich wel iets anders leuks voor: nieuwe talenten spotten heeft eenzelfde probleem als one hit wonders. Wat in land A een nieuw talent kan zijn, is dat in land B allang niet meer. Geen probleem, vind ik, voor deze battle.
Tove Styrke it is. 22 jaar oud en in Zweden al een behoorlijke veteraan: in 2009, toen dus 17, eindigde ze als derde bij de Zweedse Idols. De single die daaruit volgde, Million Pieces is een wat eclectisch nummer dat laveert tussen elektro, een Robyn-achtig dancenummer en – het zal aan afgelopen zaterdag liggen – een inzending voor het Eurovisie Songfestival. De nummers die daarop volgden, gingen – vast op verzoek van de platenmaatschappij – meer en meer richting makkelijk-in-het-gehoor-liggende dance. Met als gevolg dat het – nog geen vijf jaar later – allemaal nogal gedateerd overkomt. Zoals White Light Moment dat nog wel de shortlist haalde voor ‘Song van het Jaar’ in Zweden.
Voordat jullie denken “Hij is een fan!”: ik kende het allemaal niet, voordat ik ‘Borderline’ voorbij hoorde komen op de Triple-J Hitlist op Spotify (absolute volgtip). En als je me van tevoren had verteld dat het nummer een reggae ritme, dubeffecten en Japanserige geluidseffecten combineert, dan had ik het nummer niet veel kans bij mij gegeven. Maar het doet iets waardoor het al een paar maanden op mijn Spotify favorietenlijst staat. Het is hetzelfde effect als bij een zomerhit: die werken ook nooit als je ze uitlegt. En al helemaal niet als ze worden gebracht als ‘Dit wordt de hit van komende zomer’. Wat dat betreft is deze battle misschien toch wel goed: als jullie het nummer nu lekker links laten liggen, dan blijft het een verborgen diamant. En dan heb ik het toch gewoon gedeeld.
Keuze Frans Kraaikamp: Ainslie Wills – Drive (2015)
Talent in overvloed: maar wanneer kom je onze harten veroveren?
Anderhalf jaar geleden stuitte ik op het toffe Youtube-kanaal van BalconyTV. Zij besteden aandacht aan nieuw muzikaal talent, dat ze op een willekeurig balkon – in een ter zake doende metropool – laten optreden. Ik werd daarbij aangenaam verrast door deze in Melbourne opgenomen live-opname van Ainslie Wills. Ik werd geraakt door haar stem en de mooie melodieën. Vanaf dat moment ging ik haar volgen.
Ainslie Wills is een Australische zangeres die al een tijdje samen met gitarist Lawrence Folvig muzikaal aan de weg timmert. Het debuut album: You Go Your Way, I Will Go Mine (2013) is op dit moment nog het enige product van hun hand. Hun folkrock muziek laat duidelijke invloeden van: Jeff Buckley, Radiohead, Fiona Apple en St Vincent horen. Het is – naar mijn mening – een fantastisch album dat in eigen land op plek 19 in de top 20 eindigde van beste albums van 2013. Ook Rollingstone gaf de debuutplaat 4 sterren.
Maar wat vind ik nou eigenlijk zo vernieuwend aan deze artiest? Het is denk ik de mix tussen het gitaargeluid uit de 90’s en de dansbare invloeden die ze erin stopt. Het is luchtig, experimenteel, maar ook serieus. En bovenal: met veel aandacht en vakmanschap gemaakt!
Het fragment, dat ik gekozen heb, is het liedje Drive. Drive is haar meest recent uitgebrachte single, die op de volgende EP komt te staan. De live-opname is licht overstuurd maar je hoort desondanks hoe geweldig de band en de zang is! Met zoveel talent wordt het hoogtijd dat ze hier met een tour, of op de festivals, onze harten komt veroveren! Want zeg nou zelf: wat is er op muziekgebied nou leuker dan dat je een nieuw talent live mag zien?
Keuze Stefan Koopmanschap: Vivants – Gouwe Tijd (2015)
Fijne beats en een sterke tekst over het leven en vriendschap
Begin van het jaar deden we een Hiphop-battle. Ik schreef toen niet over internationale hiphop, maar gewoon over een Nederlandse meester. Destijds was het Winne. In 2013 deden we de Nederhop-battle, en toen schreef ik over een andere meester: Extince. Enige maanden terug maakte ik kennis met een groep die ook de status ‘meesters’ kunnen pakken, en hoe tof voor mij: Het zijn lokale helden, of “strijders” zoals FC Amersfoort het noemt. De heren komen uit Amersfoort.
Ik heb het dan over Vivants. Een groep van rappers die niet alleen in het Nederlands rappen, maar ook in het engels. Hun album V for Vivants is net uit, maar na een paar luisterbeurten heb ik inmiddels een favoriet op het album. Hoewel Feestje Zonder Reden het goed doet bij mij en ook titeltrack V for Vivants mij pakt is het vooral Gouwe Tijd die mij mee krijgt. Het is samen met C’est La Vi het kortste nummer op het album, maar wat mij betreft ook het krachtigste. Fijne beats en een sterke tekst over het leven en vriendschap.
… maar voor de rest ben ik mezelf,
want dat is toch het enige dat telt
Er zijn veel rappers, of mensen die graag rapper zouden willen zijn, maar lang niet iedereen kan het even goed. Het is fijn om dan te zien dat er een nieuwe groep zo met kop en schouders boven de “average rapper” uitsteekt. Hou die jongens in de gaten, hier gaan we meer van horen.
Elke week komt Ondergewaardeerde Liedjes maar liefst twee keer op de radio: op donderdagavond bij Skoopavond (IndieXL) en zaterdagochtend draait Jeroen van de Beek een liedje uit de nieuwste battle op KX Radio. En jij kunt hun keuze beïnvloeden, door te stemmen!
[polldaddy poll=8891248]
Afbeelding: Tove Styrke
