Deze gastblog is van de hand van Lisa Gritter (@LaLaLand_promo). Als freelance muziekmarketeer vertegenwoordigt ze onder meer Lonely The Brave, een Britse band die al in het voorprogramma speelde van Bruce Springsteen en Neil Young en dit jaar op Pinkpop staat. Dat ze in haar functie ijvert voor meer waardering voor Lonely The Brave, dat spreekt voor zich; maar haar ode aan het liedje Backroads laat zien dat ze ook persoonlijk een warme band heeft met deze band.
Ik ben nogal een fangirl. Althans, zo schilderen mensen mij graag af. Niet zo gek aangezien ik mijn liefde voor sommige bands niet onder stoelen of banken steek en veelal als een echt meisje mijn hele Facebook wall volprik met liedjes, vergezeld door een roze hartje, of tien. Ik schaam me daar niet voor. In Nederland (lees: Amsterdam) heerst er tijdens veel shows een trend waarin het publiek een soort houding aanneemt van; ‘Nou, overtuig mij maar eens, bandje’, en dan pas losgaan bij de toegift. Nu ben ik ook vaak achterin de zaal te vinden, pratend aan de bar, maar dat is werktechnisch. Toch is er één band bij wie ik standaard vooraan te vinden ben, meezingend, ogen vaker dicht dan open, soms zelfs kleine traantjes latend. Die band is het Engelse Lonely The Brave.
De band kwam werktechnisch in mijn leven, maar tegelijkertijd op zeer romantische wijze. De Engelse productmanager en ik waren na jaren samenwerken via e-mail na één ontmoeting plotsklaps verliefd geworden. Hij woonde in Londen, ik in Amsterdam, dus plande hij onze eerste date in Parijs. Daar zeg je als meisje geen nee tegen. Dat deed hij, heel slim, onder het motto ‘werk’. Want, Lonely The Brave, een nieuwe band waar we mee gingen werken, speelde daar een supportshow voor Deftones. Het lot wilde dat door alle romantiek en een niet Engels sprekende taxichauffeur we pas ná de supportact de Zenith binnen kwamen lopen. Kut. Dat werd dus liegen. ‘Great show guys!’ Zeiden we beiden met volle overtuiging toen we backstage biertjes toegeschoven kregen van de band. Ze trapten er in. Althans, dat dachten we.
De liefde bloeide op voor zowel de productmanager als de band. Dus vloog ik een maand later naar Londen om ze deze keer wel live te zien. Dat lukte en ik was compleet weggeblazen. Op de één of andere manier leek deze band speciaal voor mij te bestaan, alsof ze al mijn donkere gedachtes en verlangens kenden en daar de meest prachtige nummers van hadden gemaakt. Ik stond te janken. Toegegeven ik dronk ook pints alsof het fluitjes waren, dus helemaal nuchter was ik niet, maar toch.
Inmiddels zijn we meer dan anderhalf jaar verder. De liefde voor de productmanager is voorbij, de liefde voor Lonely The Brave is alleen maar gegroeid en bereikt zijn absolute hoogtepunt als ik dit nummer luister, in deze versie. Backroads heeft met zijn I’ll be the sky and you be the bird al één van de mooiste zinnen in de songteksten geschiedenis te pakken. Deze ‘stripped back’ versie van het nummer laat duidelijk horen wat Lonely The Brave voor mij is en waarom ik zo ontzettend veel van deze band hou.
Het is doordrenkt van ingetogen grootsheid en gitzwarte hoop. Tien roze hartjes dus.
