Een schitterende lenteavond in 1999; het is de Haagse Koninginnenach en op zes podia in de binnenstad komt een keur aan internationale artiesten: dehaag sgûhmpde! In de vertaalmachine betekent dit ‘Den Haag bruist’. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een gezellige avond.
De nach was een fantastisch evenement voor oudere jongeren, totdat de organisatie vond dat er meer voor de jongeren gedaan moest worden. In 1998 kwam daarom Anouk naar het Buitenhof en dit bleek achteraf het begin van het einde, want het gevolg door de massale toeloop en het gedrang was appelflauwte, overmatig dronkenschap, onrusten en knokpartijtjes, en de gezelligheid verdween als sneeuw voor de zon. Jammer, maar de heren in Den Haag slaan de plank wel vaker mis, want wie laat nou het North Sea Jazz Festival verdwijnen?!?
Enniewee, voor de blueslekkerbek stonden Susan Tedeschi, Southside Johnny, T-Model Ford, Rory Block, Elmo Williams en Mike Henderson & Bluebloods op het programma. Vervelen was niet mogelijk, want vanwege het zwoele weer was er voldoende bloot zichtbaar. De sfeer was geweldig en onder het genot van een tappie werd de blues (weg)gespeeld.
Mijn bijzondere interesse ging uit naar Mike Henderson, want in 1996 en 1998 had deze countryzanger met het uitbrengen van twee cd’s zijn speelveld op een fantastische wijze van de country naar de blues verplaatst. Ook Mark Knopfler was onder de indruk, getuige zijn commentaar op First Blood:
Mike en consorten speelden een ongelofelijk strakke set en hij stal mijn hart door met een staande bas op te treden. Dit instrument geeft toch een diepere klank dan de elektrische basgitaar. Inmiddels is Mike een bekende in de muziekwereld; hij heeft opnames gemaakt met onder andere Waylon Jennings, Emmylou Harris, Albert King, John Hiatt, Sting, Bob Seger, Lucinda Williams en de eerder genoemde Mark Knopfler. Hij heeft net zijn nieuwe CD uitgebracht (If You Think It’s Hot Here) en speelt mondharp op Joe Bonamassa’s Muddy Wolf at Red Rock concert/dvd/cd. Ook bij Jools Holland gaf hij acte de présence met een geweldige vertolking van When I Get Drunk.
Op de cd Thicker Than Water uit 1998 stond een cover van Eddy ‘The Chief’ Clearwater. Eddy wie? Hij behoort in het rijtje van gerenommeerde bluesgitaristen uit Chicago, maar heeft nooit de erkenning gekregen zoals Otis Rush of Freddie King. Hij is overigens een neef van Carey Bell. Clearwater’s Wouldn’t Lay My Guitar Down is rock ’n roll (volgens het recept van zijn grote voorbeeld Chuck Berry), maar in handen van Mike Henderson wordt het een blues met een zwaardere riff, slidewerk en natuurlijk de staande bas.
