Het popduo Hall & Oates uit Philly scoort sinds 1970 maar liefst zestien top 10-hits in de VS, waarvan zes de eerste positie weten te veroveren. Ze zijn vele malen gecovered en I Can’t Go For That ontelbare malen gesampled (met name in de hiphop). Denk ook maar eens aan Simply Red’s Sunrise. Maar H&O waren zelf ook niet vies van een re-take, getuige hun hit You’ve Lost That Lovin’ Feelin’ (één van mijn vrouw’s favorieten) en de LP/CD’s Live at the Apollo (met de Temptations) en Our Kind of Soul. In 1979 zag de LP X-static van Hall & Oates het levenslicht; het was geen geweldig succes, want als enige studioplaat tussen 1974 en 1991 werd deze geen goud of (2x multi) platina. Wel kwam er een bescheiden hit van af: Wait For Me.
Daryl Hall is het gezicht en de stem, maar zijn soloalbums zijn geen overweldigend succes. Jammer, want Three Hearts in the Happy Ending Machine en Soul Alone zijn zeker de moeite waard. Echter, in 2007 start hij een online show/webcast programma Live from Daryl’s House waar hij maandelijks artiesten uitnodigt om gezamenlijk te musiceren en jammen. Er worden H&O liedjes gezongen en natuurlijk enkele liedjes van de gast(en).
Er wordt maandelijks een aflevering opgenomen en een bijzonder gemêleerd gezelschap is op bezoek geweest, waaronder KT Tunstall, Nick Lowe, Finger Eleven, Robby Krieger & Ray Manzarek (Doors), Todd Rundgren, Eli ‘Paperboy’ Reed, Toots & Maytalls, Rob Thomas (Matchbox Twenty), Sharon Jones, Dave Stewart, John Rzeznik (Goo Goo Dolls), Mayer Hawthorne, Blind Boys of Alabama, Keb’ Mo’, Cee Lo Green, Jason Mraz, Nick Waterhouse, Joe Walsh en Amos Lee, om er maar een paar te noemen. Het is een daverend succes, want in 2010 krijgt het programma twee prijzen, waaronder de Best Performance Series Award van MTV. Ik kan iedereen aanraden eens te gaan kijken en luisteren; de kwaliteit van de opnamen en live-muziek is fantastisch en hier wordt bewezen dat oude zakken inclusief Daryl Hall nog lang niet uitgespeeld zijn. Het plezier straalt er van af, hij is bijzonder goed bij stem en de show is een verademing tussen alle clips heden ten dage.
15 augustus 2010 komt Pat Monahan samen met gitarist Jimmy Stafford op bezoek en worden er vier liedjes van Monahan’s band Train, twee van Hall & Oates en een soulklassieker gezongen. Pat zingt Wait For Me en tilt het lied naar een nieuwe dimensie, gesteund door de vocalen van Daryl. Is het een cover, omdat Hall zelf ook mee zingt? Jazeker (statistisch minstens 50 procent), maar ook een aanzienlijke verbetering ten opzichte van het origineel. Het was een poppy niemendalletje met een overkill aan synthesizer, maar wordt in de makeover een schitterende soulballad. Bovendien blijkt de stem van Daryl Hall anno 2010 beter bij dit lied te passen dan in 1979. Pat Monahan zingt misschien wel zijn mooiste lied uit zijn carrière.
Wat wil een mens nog meer van een coverstory? Gecovered en gesampled worden, zelf coveren en als toetje een fantastische remake.
