The Country-battle

Je kunt van country (niet kuntrie, country) zeggen wat je wilt, maar het heeft wel wat aandacht nodig op Ondergewaardeerde Liedjes. Of, laten we het omdraaien; je kunt niet zeggen dat het genre te veel waardering krijgt in Nederland.

Zoals Roland Kroes het beschrijft in zijn bijdrage: het heeft toch een beetje het imago van die foute tante en oom (met snor) die met koiboiboets aan elke week gaan line-dancen. En ja, we hebben in Nederland nog wel een befaamde country-zangeres, maar ook die verhoogt het aanzien van het genre onder de snobs niet echt.

Maar hé, een heel genre afschrijven? Daar doen wij niet aan. En daarom, uit onze tenen: deze country-liedjes zou je toch écht eens een kansje moeten gunnen.

Keuze Bas van Sambeek: The Beatles – I’ve Just Seen A Face (1965)

Een nummer spelen in simpele muziekstijl als country vereist ware klasse

Een countryballad. Van de Beatles. Country vind ik niet snel ondergewaardeerd, ballads al helemaal niet, maar I’ve Just Seen a Face des te meer. Ik houd van het nummer en het is een van de favoriete nummers van McCartney zelf. Het is een van vijf Beatles-nummers die McCartney met Wings speelde na zijn afscheid van de Beatles. Het nummer heette eerst overigens ‘Aunt Gin’s Theme’, omdat het ook de favoriet was van Paul’s tante Ginny. Wat is er dan zo speciaal aan dit nummer?

I’ve Just Seen A Face is – als veel nummers door McCartney (en veel nummers in de country) – een schijnbaar klein liedje over iets onbenulligs als verliefd worden. Terwijl verliefd worden een van de belangrijkste dingen is die we in ons leven kunnen doen! Als we het ook nog gebeurt zoals in dit nummer, is dat het meest fantastische gevoel ter wereld. Wat knap is aan de tekst, is dat het nergens in oubollige vergelijkingen vervalt.

Dat het een countrynummer is, onderstreept de kwaliteit van de Beatles. De band heeft het experiment nooit geschuwd, maar een nummer spelen in simpele muziekstijl als country vereist ware klasse. Het rollende effect van de gitaar en het bijna Bluegrass-tempo van de snare-drum geven je gewoon zin om ook verliefd te worden. Op wie dan ook. Overigens heeft het nummer geen baslijn, maar Beatles-bassist overdubt zijn eigen stem, zodat hij eigenlijk een duet met zichzelf zingt. De reden hiervoor is dat de zangpartij buiten het bereik van John Lennon’s stem lag.

Ben jij inmiddels ook verliefd op dit nummer?

Keuze Freek Janssen: Gram Parsons & Emmylou Harris – Love Hurts (1975)

Zielenpijn met de rem erop, en dat doet veel meer pijn dan het schorre geschreeuw van Nazareth

Zielloos. Als ik countrymuziek op één manier zou moeten diskwalificeren (stelt dat ze me ertoe zouden moeten dwingen), dan zou het zijn als zielloos, plastic.

Of het nu gaat om up-tempo yihaaa-linedance-liedjes of tranentrekkende ballads met jankende gitaren, ik geloof country-muzikanten vaak niet zo.

Maar er zijn uitzonderingen.

Love Hurts van Nazareth ken ik sinds de jaren 90, toen de cd-kast van mijn zusje uitpuilde met verzamelalbums vol met (zoals dat toen heette) rock ballads. Naast Bryan Adams, Aerosmith en Poison was Love Hurts van Nazareth vaste prik op dit soort verzamelaars.

Ik heb het altijd een beetje over het randje gevonden; wat country te weinig heeft, had Love Hurts te veel – pathos. Ja, de liefde is af en toe klote, maar om daarvoor nou de longen uit je lijf te schreeuwen…

Wat ik niet wist, was dat de versie van Nazareth in een lange rij met covers paste. Het origineel van Love Hurts van de Everly Brothers was nog een mid-tempo nummer, Roy Orbinson maakte er vervolgens een ballad van.

Enkele jaren later klapten Emmylou Harris en Gram Parsons daar overheen, wat mij betreft had het daar mogen eindigen. Dit is niet alleen het mooiste country-nummer ooit, maar ook de ultieme uitvoering van Love Hurts. En dat ligt aan de ingetogen, weemoedige samenzang van Harris en Parsons.

Hier wordt zielenpijn bezongen met de rem erop, en dat doet veel meer pijn dan het schorre geschreeuw van Nazareth.

Keuze Martijn Janssen: Kris Kristofferson – Here Comes That Rainbow Again (1982)

Een sprankje hoop in deze wereld

Na vele jaren van ondergedompeld zijn in veel, heel veel muziek zijn er nog steeds liedjes die mij compleet van stuk brengen als ik ze voor de eerste keer hoor. En vervolgens de vele keren daarna. Zo’n ervaring had ik een paar jaar geleden bij het nummer Here Comes That Rainbow Again van Kris Kristofferson.

De setting was de muzikale talkshow Spectacle, gepresenteerd door Elvis Costello. Voor deze aflevering had Elvis een aantal gasten uitgenodigd uit de roots/country wereld. Iedereen met een akoestische gitaar voor zich en zo een aantal nummers spelen.

Toen het de beurt was aan Kris Kristofferson introduceerde hij het nummer met de mededeling dat het het favoriete nummer was van Johnny Cash en begon hij met de eenvoudige akkoorden en woorden. En die raakten mij meteen in mijn hart en ziel. Met een paar woorden werd de situatie geschetst van een arme plek in Oklahama, waar een serveerster over haar hart strijkt voor een paar arme kinderen. En prompt daarvoor wordt beloond door twee klanten die aanwezig waren bij het schouwspel.

Het zal wel de dromer in mij zijn, maar zulke nummers doen wat met me. Het mag dan niet altijd zijn leuke wereld zijn waarin we leven, maar spontane goedheid brengt gelukkig wat licht in de duisternis. Iets wat Kristofferson ook mooi verwoordt in het refrein.

And the daylight grew heavy with thunder
With the smell of the rain on the wind
Ain’t it just like a human.
Here comes that rainbow again

Die geweldige versie van Spectacle is trouwens hier te vinden.

Keuze Roland Kroes: Norah Jones & Dolly Parton – Creepin’ In (2004)

Norah was verantwoordelijk voor de barstjes in mijn weerzin tegen country

Er zullen weinig genres zijn die hun imago zo tegen hebben als ‘country’. Makkelijk om het belachelijk te maken: iedereen heeft wel een besnorde oom die met tante Gerda één keer per week in koiboiboets en met Stetson op een parketvloer in hun woonplaats teistert onder het mom van ‘line dancing’.

Ok, ik had niet écht zo’n oom, maar het idee alleen al was genoeg om er voor te zorgen dat ik de muziek niets vond. In de zeroes kwamen hier langzaam barstjes in, door de aandacht voor Johnny Cash, en voor de opkomende Americana stroming. Maar – of all people – Norah Jones zorgde er in 2004 voor dat ik de lol van country herkende. Het is nogal een clash, geef ik toe. Norah Jones zoekt de randen van haar Blue Note jazzlabel op en Dolly Parton was in de zeroes op meer dan honderd kilometer buiten Nashville toch nog echt die rare dame van dat pretpark en die imposante boezem.

Maar Creepin’ In is gewoon een aanstekelijk nummer. En doordat het geen jazz is, binnen het oeuvre van Norah Jones ondergewaardeerd. Wederom dubbele battle-waarde, zullen we maar zeggen.

Keuze Stefan Koopmanschap: Lorrainville – Matilda & Me (2011)

Het prachtige gitaarwerk, de melodieën en vooral die allerprachtigste stem van Anneke van Giersbergen die zo verschrikkelijk goed past

Country is bij mij ongetwijfeld een van de meest ondergewaardeerde (of eigenlijk: ongewaardeerde) genres. Het is me vaak te redneck, te plat, te nep, gewoon té. Mijn keus is dan ook niet echte country, maar meer americana, een genre dat country combineert met stijlen als blues, folk en meer. En zelfs americana had ik eigenlijk tot 2011 redelijk links laten liggen. Totdat ik dat ene album van die ene band leerde kennen. Ik had op Twitter al een beetje buzz opgepikt, maar toen Lorrainville bij Giel Beelen stond viel het kwartje voor mij.

Snel erna had ik het album, en heel erg last-minute wist ik ook nog eens toegang te krijgen tot het unieke concert in Hedon. Ik was (en ben) compleet verliefd geworden op Lorrainville. Het prachtige gitaarwerk, de melodieën en vooral die allerprachtigste stem van Anneke van Giersbergen die zo verschrikkelijk goed past. Mijn invloed op deze site heb ik al redelijk kunnen uitoefenen, maar iedere mogelijkheid om de pracht van Lorrainville verder te verspreiden grijp ik met alle liefde aan.

Voor deze battle was het afwegen: Wat past nou goed? Maar eigenlijk was het al vrij snel besloten. Ik heb iets met liedjes met de naam Matilda er in, en ook bij Lorrainville weer werd ik snel verliefd op dit nummer. Matilda & Me is een prachtig meeslepend nummer over de relatie van de verteller met een meisje genaamd Matilda, en dan vooral de financieel slechte tijden.

Oh, en, Matilda & Me is ook meteen het levende bewijs dat al die Bløf-bashers eens hun mond moeten houden. Zowel muziek als tekst is van de hand van Bløf-bassist Peter Slager.

Keuze Martijn Koetsier: Holly Williams – Drinkin’ (2013)

Een van de meest onopvallende Williams-familieleden, ondanks haar tranentrekkende muzikale kwaliteiten

De beste countryartiesten hebben de muziek in hun bloed zitten. Wellicht ook de reden dat het genre in Nederland nauwelijks vertegenwoordigd wordt en op weinig liefhebbers kan rekenen, al moet gezegd worden dat het de laatste jaren de goede kant opgaat.

Wat betreft het countrygehalte zit het met het bloed van Holly Williams in ieder geval goed. Haar opa was countrylegende Hank Williams, haar vader had als Hank Williams II ook geen onaardige carrière en halfbroer Hank Williams III hanteert met verve het motto Let’s put the dick back in Dixie and the cunt back in country.

Mooi, al die muzikale familieleden, maar het gevolg is ook dat de schaduwen waaraan je je als nageslacht moet ontworstelen nogal groot zijn. Het is ongetwijfeld een van de redenen waarom Holly nog altijd een van de meest onopvallende leden van de familie Williams is. Volledig onterecht, want aan haar tranentrekkende muzikale kwaliteiten ligt het in ieder geval niet.

[polldaddy poll=8371724]