Een zwart-wit foto van een schreeuwende man. Een lachend skelet met een vlammend hoofd op een motor. Brandend met een hels vuur. Brandend van de energie. Intens. Gedreven. Krachtig. Ghost Rider. Henry Rollins.
Dit verhaal begint ergens in de jaren negentig. Ik leef voor de muziek. Ik lig onder de postbus te wachten tot Oor verschijnt. Ik luister alles wat los en vast zit. En op een dag komt er weer een Oor. En wordt alles anders. Bladerend door mijn favoriete tijdschrift word ik geraakt door een foto…
Een schreeuwende man. In zwart-wit. De zwart-wit foto van Henry Rollins. Geschoten door Anton Corbijn in zijn bekende stijl. De spieren in de nek van de schreeuwende man staan opgezwollen. Vuile vegen in het gezicht. De tatoeages scherp en duidelijk op het gespierde lijf. De mond wijd open in een boze schreeuw. De brandende ogen springen van het papier.
Mijn held. Henry Rollins.
Die iconische foto heb ik voorzichtig uit mijn Oor gescheurd en vervolgens heeft hij jarenlang aan mijn muur gehangen ter inspiratie. Ter motivatie.
Dit is hoe je moet zijn. Schreeuwend. Brandend. Fel. Nooit aflatend. Altijd voorwaarts. Vol kracht. Vol energie.
Geen onzin. Geen bullshit. Niet mieten.
Knallen. Knallen. Knallen tot je kotsend van het podium valt en dan ga je nog even door. Cynisch. Hard. Recht voor zijn raap. Geen blad voor de mond. Gewoon zeggen waar het op staat.
Ik heb veel te danken aan Henry. Zijn woede gaf mij een uitlaatklep. Zijn woede liet zien dat boos zijn ook krachtig kan zijn. Ook positief kan zijn. En boos is iedere puber…
Dankzij Henry ging ik naar de sportschool. Dankzij Henry zat ik jarenlang in hardcore en punkbandjes. Dankzij Henry rolde ook ik schreeuwend van het podium.
Ik wou het leven uit Get in the Van. Het boek Get in the Van beschrijft de jaren dat Henry zijn baan bij de lokale Häagen-Dazs opzegt en in de bus springt bij de band Black Flag. Van 1981 tot 1986 maakte hij deel uit van de hardcore punkband. En de rest is geschiedenis.
Zeg je Henry Rollins, dan zeggen veel mensen Liar. Midden in de jaren negentig staat Henry opeens te schreeuwen op mijn MTV. De videoclip van Anton Corbijn laat Rollins zien met bril. Als politieman. Als non. Als cynische superman. En ik was direct verkocht. Dit was wel even wat anders dan hairmetal en glamrock!
Maar daar gaat dit stukje niet over. Dit stukje gaat over een heel ander nummer. Dit stukje gaat over Ghost Rider.
Ghost Rider – voor wie alleen de extreem suffe films van Nicolas Cage kent – was een comic over stuntmotorrijder Johnny Blaze. Om het leven van zijn mentor te redden, verkoop hij zijn ziel aan Satan. De Ghost Rider verandert vervolgens in een brandende motorrijder met bovennatuurlijke krachten. Zo kan hij vijanden verbranden met hellevuur en rijdt hij rond op een motorfiets van dit vuur.
Niet de meest vrolijke comic ooit geschreven, maar ik vrat het in mijn jeugd als zoete koek.
Ghost Rider is daarnaast een nummer van de experimentele elektronische formatie Suicide. Een interessant nummer op zijn minst… Zoek het maar eens op, op YouTube.
Maar goed, dit stukje gaat over de vlammende cover die Henry Rollins van Ghost Rider heeft gemaakt. Voor mij is dit Rollins in optima forma. Hij gaat tot de bodem. Hij schreeuwt de longen uit zijn lijf.
He’s ridin through your town with his head on fire!
Ghost Rider. Ghost RIDER! GHOST RIDER!
Burn with fire. With fire, fire, fire, fire!
With fire! Yeah!
En als ik bij pakken neer wil zitten. Als het niet gaat, zoals het zou moeten gaan. Dan zet ik Ghost Rider aan. De 10 minuten versie. De lange versie. Goed hard. Dan pak ik wat gewichten en dank ik Henry Rollins.
