Marillion Battle

In het leven heb je drie soorten mensen.

1. Zij die Marillion alleen kennen van Kayleigh
2. Een groep trouwe Marillion-fans die heel erg baalt van deze wereldhit. Deze groep snapt niet waarom de band niet bekend is geworden om al die andere liedjes die veel beter zijn, maar onbekend bij het grote publiek
3. Mensen die het allemaal niet zo veel kan schelen

Ondergewaardeerde Liedjes is er voor mensen zoals diegenen in groep 2. Daarom, speciaal voor hen, een Marillion Battle.

Keuze Frans Kraaikamp: Warm Wet Circles (1987)

Clutching At Straws klinkt zo constant dat het bijna lijkt alsof het album in één keer opgenomen is!

Een van mijn absolute muzikale hoogtepunten uit 1987 is – naast U2’s The Joshua Tree – het album Clutching At Straws van Marillion. Het is deze Britse band die zijn eigen koers bleef varen in een tijd waarin: snare drums steeds losser werden gedraaid, muziek vaak zeer matig opgenomen werd en Bon Jovi, Rick Astley en George Michael hoogtij vierden.

Dit vierde album van deze band (het laatste met Fish op zang) heeft een bijzonder scala aan kwaliteiten die bij elkaar komen en iets heel moois vormen. Het gehele album is van A tot Z de moeite waard en lijkt haast in één keer opgenomen te zijn!  Clutching At Straws heeft de tand des tijd dapper doorstaan. Deze progressieve symfo-rock klinkt nog steeds erg goed.

Prachtig zijn ook de live-opnames uit die tijd waarop te zien is dat gespeeld wordt op een te gekke multiple neck guitar (gitaar met 2 halzen). Op de ene hals wordt getokkeld en op de andere de solo gespeeld. Ze scharen zich daarmee in een traditie van bands als Led Zeppelin, The Who en Genesis.

Warm Wet Circles is slechts een bescheiden hitje geweest in Nederland. Het nummer maakt onderdeel uit van het drieluik: Hotel Hobbies/ Warm Wet Circles / That Time Of The Night. De basis van het nummer draait om een op elektrische gitaar – met delay effect – gespeelde tokkel. De zang van Fish is prachtig en doorspekt met emotie. Om het geheel nog wat kracht bij te zetten worden de nodige synthesizer geluiden en elektronische piano’s ingezet. Na 3 minuten wordt er door Steve Rothery nog even een dikke gitaarsolo ten gehore gebracht. Zo klinkt Marillion op zijn best wat mij betreft! Waarna het nummer vloeiend in That Time Of The Night overgaat.

Warm Wet Circles vat voor mij samen wat Marillion muzikaal heeft toegevoegd aan de muziekgeschiedenis. Een ondergewaardeerde band en een ondergewaardeerd liedje dat zeker meer aandacht verdient!

Keuze Eric van den Bosch: Slàinte Mhath (1987)

Over verwachtingen die niet uitkwamen – een jaar later verliet Fish de band

Zoals gezegd kent een groot deel Marillion alleen van die ene single. Dat ze als een van de aller eersten aan crowdfunding deden, dat ze al jaren zelf alle touwtjes in handen hebben en inmiddels aan een indrukwekkend oeuvre hebben gebouwd is de meesten echter ontgaan. In deze battle zijn het begrijpelijkerwijs voornamelijk songs met H als zanger, maar ook in de Fish-tijd werd Marillion onderschat.

Het complete album Clutching At Straws, bijvoorbeeld. Het was het laatste album van de band met Fish en muzikaal én tekstueel is te horen dat ze aan het eind van hun Latijn zijn. Of zich aan strohalmen vastgrijpen, zoals de titel zegt. Ze zijn zeldzaam in vorm, maar de jachtigheid, wanhoop en vervreemding druipt er vanaf. Misschien nog wel het mooist op Slàinte Mhath. Slàinte Mhath is een proost uit het Gaelic, niets anders dan ons ‘op je gezondheid!’. Maar in dit nummer is het het antwoord op elk verhaal van onuitgekomen verwachtingen. Alcohol als laatste redmiddel in een wereld waar niets loopt zoals je het zou willen. Tuurlijk, je doet alsof je king of the world bent: A hand held over a candle in angst fuelled bravado, maar dat is schijn: And you listen with a tear in your eye / To their hopes and betrayals and your only reply / Is Slàinte Mhath.

Een jaar later verliet Fish Marillion.

Keuze Eric van den Kieboom: King Of Sunset Town (1989)

Een nummer kiezen voor een battle over Marillion is net zo iets als kiezen welk doelpunt van Messi het mooist is

Omdat ik de ultieme Marillion-track al verbruikt heb bij de Outro-battle moet ik hier dus iets anders kiezen. Na lang denken vond ik dat het dan toch maar van het eerste Marillion album ná het Fish-tijdperk moest zijn.

De vergelijking van Marillion met Genesis is lang opgegaan in het Fish-tijdperk. Toen de band (noodgedwongen) van voorman moest wisselen werd de vergelijking met Genesis maar weer eens getrokken. Maar net als bij Genesis kon Marillion gewoon haar eigen identiteit behouden. Voor- en tegenstanders  van de wissel speculeerden er op los en hadden zo hun eigen ideeën. Belachelijke stellingen als Season’s end (de titel van het eerste Fish-loze album) verwees naar Fish, want je moet ‘Sea Son’ lezen als ‘vis’! Nog zo’n theorie: Steve H is de Uninvited Guest.

Sloegen allemaal nergens op, natuurlijk. Marillion is gewoon een goede band gebleken, zowel met Fish als met Steve H, met inmiddels een carrière van meer dan 30 jaar – een paar jaar daarvan maar met Fish, dus waar gaat het over? Wel het gaat erover dat men gewoon een aantal juweeltjes heeft achter gelaten, Forgotten Sons en Fugazi hadden al een duidelijke politieke boodschap, maar de opening van Season’s End had dat toch ook zeker.

Aanleiding was de Studentenopstand op het plein van de Hemelse Vrede in Peking op 4 juni 1989, waar honderden mensen werden vermoord door de regering van China. Een geweldige opening voor het eerste Fish-loze album, met dat dreigende begin en de toon is gezet. Steven Rothery blinkt gewoon weer uit en Steve H blijkt over een zeer zuivere stem te beschikken – en zo werden de criticasters gelijk de mond gesnoerd.

The King Of Sunset was weer een lekker lang nummer met dus een mooie opbouw; als liefhebber van de wat langere nummers ben je dan al gelijk om en weet je dat Marillion zonder Fish ook gewoon toekomst heeft.

Ik moet toegeven dat als ik een Marillion Top 10 allertijden zou moeten maken, er maar drie songs van na het Fish-tijdperk in staan; naast King Of Sunset ook The Great Escape en After Me, met misschien wel de mooiste openingszin die er bestaat:

There’s a line on her jeans that a ball-point made
From a careless mistake that she can’t wash away

Keuze Dimitri Lambermont: Made Again (1996)

Want Marillion houdt van zijn fans en de fans houden van Marillion

Ondergewaardeerde liedjes van Marillion, is dat geen pleonasme? Als het grote publiek ze al kent is het van één liedje en van één album. En van één zanger. Zanger Steve Hogarth liet ooit T-shirts maken met achterop de spreuk: ‘H, The new singer of Marillion since 1981’. Dat was ver in de volgende eeuw… Ironisch genoeg was juist dat ene hitje voor heel veel proggers reden om Marillion af te schrijven, want ja, commercieel hè? 

Ondergewaardeerde liedjes? Ondergewaardeerde band zou ik liever dit stukje willen noemen. Want er is geen band die zo weinig gewaardeerd wordt door ‘het serieuze journaille’ als Marillion. Het is zelfs zo slecht gesteld met de status van Marillion dat de baas van deze site het niet eens aan wil om deze battle te doen. Slechts onder grote druk en met hevige tegenzin (en een arm bijna uit de kom) heeft hij toegegeven om ook een battle te wijden aan de beste band op aarde en ver daar buiten.

Tenminste, dat is de mening van de trouwe schare Nederlandse fans die elk jaar klaarstaat voor het bezoek van Marillion. En ik ben er daar één van. Vaste prik. Ze komen twee keer per jaar langs. Vaak voor een  paar normale optredens en altijd voor een fanweekend. Jawel een heel weekend Marillion. Waar ze spelen wat je maar wilt horen. Want Marillion houdt van zijn fans en de fans houden van Marillion.

Zelden heb ik zo’n groot feest meegemaakt als een optreden van Marillion. Elke keer weer. Een zaal vol stralende mensen. Een band die met plezier staat te spelen. Iedereen zingt mee. Het plezier spat er af. De gelukzalige glimlach staat bij iedereen op het gezicht vastgevroren. Dit is onze avond. We zingen onze liederen, met onze band.

Marillion, die band waarvoor de grote massa de neus voor ophaalt. Nou, ze mogen hun neus ophalen en lekker naar neuzelende jongetjes met baardjes gaan luisteren die aan het kampvuur een ode zingen aan hun navelpluis. Marillion is prog. En dat is moeilijk. En moeilijk dat vinden we alleen leuk als het wordt gezongen door moeilijk kijkende jongetjes met baardjes bij kampvuurtjes. Marillion heeft teksten waarover je even moet nadenken. Die dieper gaan dan de kipfilet van Miley Cyrus.

Dat hun cd’s al uitverkocht zijn, nog voor ze zijn gemaakt, is bijzaak voor het serieuze journaille. Dat ze internationaal worden gewaardeerd door de progcommunity is bijzaak. Dat ze al aan crowdfunding deden voor het hip werd, is bijzaak. Dat ze de beste gitarist hebben, is bijzaak. Dat hun opnames van een uitstekende kwaliteit zijn… Afijn.

Want ze zijn geen moeilijke jongetjes met baardjes en navelpluis. Ze maken muziek waar je blij van kunt worden. Muziek die ergens over gaat. Ze maken muziek waar je van moet huilen. Ze maken muziek. Punt. Muziek die uit het hart komt en die je in het hart raakt. Dus veel plezier met je navelpluis. Ik luister wel naar Marillion.

Moet ik toch een nummer kiezen? Dan kies ik voor Made Again. Lees de tekst. Luister naar de muziek. En hopelijk snap je ook waarom ik dit nummer op mijn bruiloft MOEST horen.

I have been here many times before
In a life I used to live
But I have never seen these streets so fresh
Washed with morning rain
Like the whole world has been made again

I have seen this face a thousand times
Every morning of my life
But I never saw these eyes so clear
Free of doubt and pain
Like the whole world has been made again

I have been here many times before
In a life I used to live …
And it’s all because you made me see
What is false and what is true
Like the inside and the outside of me
Is being made again by you

And it’s all because you made me see
What is false and what is true
Like the inside and the outside of me
Has been made again by you

Like a bright new morning
Like a bright new day
I woke up from a deep sleep
I woke up from a bad dream
To a bright new morning
To a bright new world

The whole world has been made again

Keuze Stefan Koopmanschap: Ocean Cloud (2004)

Het bleek Marillion. Ik geloofde het niet. Die van Kayleigh? Onmogelijk!

2008. Het jaar dat ik werkte voor een bedrijf met het hoofdkantoor in Vlissingen. Terwijl ik zelf in de buurt van Amersfoort woon. Gelukkig werkte ik het merendeel van de tijd thuis, maar regelmatig moest ik toch naar het hoofdkantoor in Vlissingen. Gelukkig woonde een collega van mij in Amersfoort, en reden we dus gezellig samen naar Vlissingen. En dat is, zeker in de ochtendspits, geen korte rit.

Het leuke van deze collega was dat hij, net als ik, een complete muziekfreak was. Vaak gingen de gesprekken, naar aanleiding van de radio of een CD die ik had meegenomen, over muziek. Ik introduceerde hem in de wondere wereld van Boards of Canada. Op een ochtend had hij een CD meegenomen. Een foto van een kind met twee knikkers voor zijn ogen. Een dubbel-CD vol met prachtige nummers. Hij verklapte niet wie het was. Ik moest eerst luisteren.

Ik was op slag verliefd. Dromerig. Episch. Filmisch. Ik kan misschien nog wel tien andere steekwoorden op je afschieten. Wat een pracht! Wat fantastisch! Maar wat was het nou? Ik wist het niet. Kon er ook weinig over zeggen. Durfde geen gok te doen.

Het bleek Marillion. Ik geloofde het niet. Die van Kayleigh? Onmogelijk! Maar toch waar… Wat later kreeg ik van dezelfde collega een eigen exemplaar. En nog droom ik regelmatig weg bij de muziek van Marbles. Het is voor mij eigenlijk onmogelijk om één nummer te kiezen om over te schrijven. Zo veel prachtige muziek. Maar als ik een nummer moet kiezen dat voor mij het album representeert is het toch wel het langste nummer van het album, Ocean Cloud. Met bijna 18 minuten is Ocean Cloud hét voorbeeld van hoe het hele album is: een hele grote reis, met lange instrumentalen maar ook prachtige zang, vol met geluiden, melodieën.

Een reis door de wereld van Marillion.

Inmiddels heb ik Marillion ook twee keer live gezien, en ben ik helemaal verkocht. Vooral aan het “nieuwe” Marillion. Ocean Cloud kwam niet langs helaas, maar zo veel andere dingen wel. Het blijft genieten. En toch blijft Marbles mijn favoriet. Misschien omdat het mijn kennismaking was met ‘die band van Kayleigh’.

[polldaddy poll=7712591]