Hoe vaak zie je het niet dat die ene single waar een band voor een groot deel z’n bekendheid aan dankt, niet echt representatief is voor hun repertoire.
Zo komt Another Brick In The Wall niet voor in mijn lijstje van 25 mooiste Pink Floyd nummers. Dat geldt ook voor Kayleigh van Marillion, I Can’t Dance van Genesis en zeker voor Money For Nothing van Dire Straits.
Maar de ergste van allemaal is Your Town van Deacon Blue. Tja, als dat hier in Nederland je referentieplaat is dan is het niet gek dat je hier ondergewaardeerd bent. Veronica had zelfs het lef om het tot Alarmschijf te bombarderen.
En het begon zo mooi hier met Dignity, de kennismaking met deze geweldige Schotse band. Voorloper van Raintown, zelden heb ik zo’n variatie op een album gehoord van zo’n schoonheid. De rust op He Looks Like Spencer Tracy Now of, iets vlotter, Chocolate Girl; beide met Lorraine Mcintosh heerlijk op de achtergrond.
De eerste kennismaking met wat later London Beat zou worden was dit liedje. Niet voor niets stond dit album (dankzij maar liefst vijf sinlges) anderhalf jaar in de Britse charts.
En toen was daar de opvolger, natuurlijk kwam die op nummer 1 in de Britse Album Chart, en weer werden er een hoop singles van getrokken. De vijfde in die rij was Queen Of The New Year. Nu waren de meeste B-kantjes niet om je vingers bij af te likken, maar voor deze maak ik graag een uitzondering. Circus Lights was weggestopt op een piepklein 3”inch cd-tje (ja, die bestonden), maar daarom niet minder mooi.
Op het album was Circus Lights gewoon ‘one of the guys’ maar in de uitgeklede versie is hij wondermooi, de ietwat rauwe stem van Ricky Ross en een piano, meer heb je dus niet nodig om de tranen uit je ogen te laten trekken.
And your jewellery
That’s what blinded me
From the reality
Your Town schopte het zelfs tot de Snob2000, zouden de mensen die daar op gestemd hebben echt die eerste twee Deacon Blue-albums niet kennen?
Anno 2014 treden ze nog steeds op. Hun laatste officiële album dateert uit 2012, maar wat denk ik graag terug aan eind jaren tachtig.
Hun naam danken ze aan nog zo’n pareltje uit de muziek geschiedenis.
Dus bij deze dank ik de heren Fagen en Becker als inspiratiebron .
