Supertramp Battle

Of je Supertramp nu cult of pop noemt; op Ondergewaardeerde Liedjes kun je al een tijdje niet meer onder deze band uit. De goed oplettende lezer heeft het waarschijnlijk allang gezien – het album ‘Crime of the Century’ is één van de twee platen in de header van onze website. Een battle rondom deze band kon dan ook niet uitblijven.

Natuurlijk ken je Supertramp van School en Dreamer, maar ook onderstaande nummers verdienen de aandacht. Oh ja, als je toch even down memory lane gaat bekijk dan even de officiële website supertramp.com. Heerlijk hoe ouderwets die er voor een website uit ziet. Mooi kun je het niet noemen, maar de stijl is ongetwijfeld Supertramp.

Keuze Frans Kraaikamp:  Rudy (1974)

Rudy neemt je mee op een muzikale reis vol hoogtepunten

Een jaar of 11 zal ik zijn geweest toen ik van mijn broer een Supertramp-cassettebandje kreeg. Ik vond het te gekke muziek en heb het bandje grijsgedraaid tot ik mijn eerste cd-speler kocht. Eén van mijn eerste cd’s werd dan ook een verzamelaar van Supertramp. Later kocht ik een platenspeler en speelde de albums van Supertramp uren op mijn draaitafel. Eén van de mooiste – zo niet de mooiste – is het album: Crime of The Century uit 1974.

Op Crime of The Century staat de prachtige – ruim 7 minuten durende – song Rudy die wordt gezongen door Rick Davies. Op het studioalbum gaat het nummer Dreamer vloeiend over in Rudy (wat ik te gek vind). Als de intro van de song aanvangt hoor je op de achtergrond geluiden van wind en denderende treinwagons waarna een Jazz piano begint te spelen. De toon is gezet: Rudy gaat op reis! Het verhaal van Rudy begint rustig en soms aarzelend tot de bass erin valt. Je wordt vanaf dat moment getrakteerd op: stevigere piano partijen, ronkende bass- lijnen, bombastische synthesizers en zelfs gitaar- en saxsolo’s.

Plotseling wordt alles afgebouwd tot alleen de piano met een zacht synthesizer tapijtje overblijft en je een stem een soort ‘reizigersinformatie’ hoort geven. Daarna bouwt de song weer op naar een uptempo gedeelte waarbij de remmen los lijken te zijn geslagen. Davies zingt dan:

All through your life, all through the years
Nobody loved, nobody cared.
So dim the light, dark are your fears
Try as I might, I can’t hold back the tears
How can you live without love, it’s not fair?
Someone said give but I just didn’t care. I didn’t dare, I didn’t dare

De song bouwt zich steeds verder op tot er een krachtige eind wordt neergezet. Daarna hoor je een sfeervol geluid van een straattafereel en een start het outro met strijkers en wordt de song tot een einde gezongen.

Voor mij is Rudy een dierbare en ondergewaardeerde song van Supertramp. Laat je meevoeren zou ik zeggen! Het fragment komt van de live LP ‘Supertramp at Paris’ die geweldig is: een absolute aanrader!

Keuze Karin de Zwaan:  Asylum (1974)

Passend in het rijtje en toch opvallend anders

Eigenlijk droom ik vooral weg bij School van Supertramp, dit is het nummer dat me het meest bijgebleven is. Maar  ondergewaardeerd kun je het niet noemen. Voor deze battle kies ik dus voor Asylum.

Waarom? Het nummer is echt een super albumnummer wat je in eerste instantie niet zo opvalt op het album Crime of the Century, omdat het minder bombastisch en minder schreeuwerig is dan de andere nummers. En dat is nu net wat mij vandaag de dag zo opvalt, zeker als je de LP speelt en het allemaal net wat echter klinkt dan vanuit Spotify.

Het nummer is op een heerlijke manier depressief, gekte die niet meer goed komt straalt er vanaf. De muziek bouwt ook minder op dan de andere nummers, het lijkt eerder af te bouwen en maar door te gaan. Waardoor het nummer haast geen hoogtepunt kent (op wat gegil tegen het eind na) en minder symfonisch is. En juist dat zorgt er voor dat het nummer binnenkomt, zonder ‘trucjes’ luister maar.

Keuze Edgar Kruize: Two Of Us (1975)

Of hoe Hodgson na jaren weer een tournee aandurfde – en overwon

Eind jaren ’90. Supertramp speelt in Ahoy. Dik uitverkocht. Meerdere shows naar ik meen te herinneren. Het publiek mort een beetje na afloop. Het was goed, maar ‘die stem’ was er niet bij. ‘De stem’ die onder meer hits als Dreamer, Give A Little Bit, School en The Logical Song zo’n kenmerkend geluid meegeeft.

Iets meer dan een jaar later. ‘Die stem’ staat in Paradiso. Voormalig Supertramp-zanger Roger Hodgson dus. Na jaren uit de ‘spotlights’ durft hij voorzichtig weer een tournee aan. Als er 300 man in de angstig lege zaal staan is het veel. Paradiso heeft op het laatste moment stoeltjes neergezet om de boel optisch te vullen. Maar verdorie, wat een passie en bevlogenheid desondanks bij Hodgson. Wat een verschil met zijn uitgebluste oud-collega’s die puur op naam wel tienduizenden mensen op de been krijgen.

Inmiddels heeft Hodgson zijn plek op de podia heroverd en trekt hij volle zalen. Terecht. Hoe dan ook, tijdens die Paradiso show trapt hij het toegiftenrondje af met een fraaie versie van Two Of Us, de afsluiter van Crisis? What Crisis? uit 1975. Tot dat moment was het nummer me nooit zo opgevallen. Rondgalmend door het lege Paradiso grijpt het me direct naar de keel. Voor Supertramp-begrippen uitermate kaal gearrangeerd en geproduceerd.

Een mooi liedje dat ik per luisterbeurt anders interpreteer. Gaat het over iemand die zich in de stress werkt voor een baas, maar dat allemaal gelaten ondergaat om zijn lief te onderhouden? Of gaat het over de kleinheid van de mens? Druk maken over zaken die er op grotere schaal in de oneindigheid van het universum helemaal niet toe doen? Ik ben er nog steeds niet uit.

P.S. Het is dat dit een Supertramp battle is, anders had ik Hodgsons solowerkje Only Because Of You ingebracht. Ga dat zeker eens beluisteren. Kan zich meten met (of overstijgt zelfs) het betere Supertramp-werk.

Keuze Eric van den Kieboom: Fool’s Overture (1977)

Als je iemand wilt laten kennismaken met Supertramp, gebruik dan deze

Magnum opus is de benaming die meestal aan het hoofdwerk, het grootste of belangrijkste werk van een componist of auteur wordt gegeven. Groots staat voor mij gelijk aan lang, dus het is eigenlijk onmogelijk om een liedje van 2,37 als magnum opus te betitelen. Hoe mooi Breakfast in America ook is.

Nee, Fool’s Overture is het liedje dat je aan iemand moet laten horen als je die persoon wil laten kennis maken met Supertramp. Het is ook nog maar een paar weken geleden dat ik m’n dochter en twee vriendinnen (15 ,16 en 17 jaar) op een late donderdagavond ging op halen van een handbaltraining, ze waren een beetje aan het kibbelen over de afgelopen training waar ze met senioren moesten trainen en waar ze nog al wat commentaar hadden op sommige dames. Op de achtergrond staat Slam FM aan, niet te hard omdat het niet bepaald mijn ding is.

De jongste van het stel begint opeens begint te gillen “Hé, dit is Churchill!” (dankzij m’n voortreffelijk selectief geheugen moet ik hier de naam van het bijbehorende liedje schuldig blijven) en mijn gedachten gingen al terug in de tijd, langs Iron Maiden die Churchill gebruikte als intro bij Aces High tijdens de Live After Death Tour.

Maar ik moest ook denken aan Fool’s Overture. Het nummer vertelt over de Tweede Wereldoorlog, de positie van Engeland daarin, en de lessen die men uit de oorlog heeft getrokken. Maar Fool’s Overture is natuurlijk veel meer dan dat; een voortreffelijk pianostuk en na een halve minuut komen er wat strijkers bij en weer wat later wat toetsenwerk.

Churchill’s speech is aan de beurt na de Big Ben:

We shall go on till the end, we shall fight on the seas and oceans. We shall defend our island, whatever the cost may be. We shall never surrender.

En dan komt voor mensen van mijn leeftijd het eerste echt herkenbare deel van de song: het was altijd de tune van de Concert Agenda bij Veronica’s Countdown.

De eerste coupletten zijn onmiskenbaar een kwetsbare Roger Hodgson,  rustig opbouwend tot een soort break, en daarna weer die Countdown-tune, nu met tekst. Heerlijk.

En zonder dat je het weet ben je weer tien minuten verder en heb je deze tekst ingetikt. Wat kan het leven toch mooi zijn.

Keuze Victor Romijn: Give A Little Bit (1977)

Het verhaal van Ferry Forehand, hun roem zou mijn geboortedorp nooit ontstijgen

Bij Supertramp denk ik altijd aan de band Ferry Forehand. Deze band bestond uit mensen uit mijn geboortedorp, die elkaar kenden van de tennisvereniging. Het waren stuk voor stuk uitstekende muzikanten, en dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze het best lang volhielden en een vrijwel legendarische status genoten in de omgeving.

Naar Oudhollands gebruik (BZN) wisselde er weleens een zangeres, en waren er natuurlijk geruchten over relaties, maar niemand heeft ze er ooit op kunnen betrappen een scheve schaats te rijden. Naarmate de jaren vorderden traden ze steeds minder op. Te druk met andere dingen, geen tijd om te repeteren, stoppen op het hoogtepunt of andere zaken kwamen tussendoor.

Tot een paar jaar geleden het zwembad door de gemeente verkocht werd. Voor het symbolische bedrag van €1 kocht een plaatselijke ondernemer het bad en al gauw werd er een benefietconcert georganiseerd om ervoor te zorgen dat het zwembad draaiende kon worden gehouden. Dit inmiddels jaarlijks terugkerende festival was bij uitstek de plek waar Ferry Forehand moest gaan spelen.

En zoals het een coverband betaamt, speelden ze allemaal nummers uit de tijd waarin ze zelf jong waren. De bandleden zijn mensen van ongeveer mijn ouders leeftijd, dus vooral Fleetwood Mac en Supertramp stonden op de setlist. It’s Raining Again, Go Your Own Way, Dreamer, maar vooral Give A Little Bit zijn nummers die ze elk optreden speelden. En zeker niet onverdienstelijk. Al bij de eerste akkoorden A en D, en als G er dan ook nog bij komt…

Elke keer dat ik het op de radio hoor denk ik aan Ferry Forehand. De legendarische band waarvan het misschien juist beter is voor de verhalen dat ze nooit de regio zijn ontstegen.

[polldaddy poll=7651436]