Het is een jaar of zeven geleden. Liggend op een luchtbedje in het zwembad van een of ander Turks resort, lig ik slaapdronken te luisteren naar een voor mij totaal onbekend nummer dat me niet loslaat de rest van de dag.
Let her go, be, cry, sing, walk!
Ik heb geen idee wat de titel zou zijn. En dan die heerlijke akoestische gitaar op de achtergrond en af en toe aandacht voor een elektrische. Ook de volgende dag tussen alle activiteiten door wordt een soort pauze cd-tje opgezet en komt Let her… weer voorbij. ‘Heerlijk, ook dit is vakantie’, bedenk ik me.
Naar de uitvoerende moet ik raden; social media is nog niet de social media van nu en ook YouTube niet , laat staan dat er gratis wifi is in het hotel. Het klinkt als Matchbox 20, maar de zanger is duidelijk geen Rob Thomas. Ook de gedachte aan Dave Mathews komt voorbij. Het enige wat ik zeker weet, is dat het een Amerikaanse band moet zijn. Het komt nog een paar keer voorbij die vakantie en stiekem probeer ik elke keer als het gedraaid wordt op m’n ligbedje in het water te liggen.
Thuisgekomen kom ik er (toch via YouTube) achter dat het van Hootie and the Blowfish is, die ik wel ken van I Only Wanna Be With You, maar niet meer dan dat.
She sits alone
By a lamp post
Trying to find a thought that’s escaped her mind
She says Dad’s the one
I love the most
But Stipe’s not far behind.
Nog nooit heb ik iemand zo mooi het woord MOST horen zingen.
Met Stipe wordt Michael Stipe bedoeld, waarmee Darius zijn bewondering voor de R.E.M.-frontman uitspreekt. Leuk.
Het nummer duurt net over de 5 minuten, maar je denkt dat het veel langer duurt en voor zulke nummers heb ik nu eenmaal een zwak.
Eén van de vreselijkste bands van rond de 90’s vind ik Roxette. De neventitel van hun greatest hits-cd was Don’t Bore Us, Get To The Chorus. Je kon veel van Roxette zeggen maar boring was het in ieder geval wel met hun chorussen. Maar Let Her Cry gaf hier een heel andere invulling aan; maar liefst vijf keer wordt het chorus gezongen. Soms een paar woordjes anders, maar vervelen gaat het nooit.
Nu nog gaan mijn gedachten elke keer als ik het hoor naar die warme Turkse zon.
