Het duurde even voordat we in Nederland doorhadden dat we zelf ook best wel rock n’ roll konden maken. Eind jaren vijftig moesten we het nog vooral hebben van letterlijke vertalingen van Amerikaanse hits: Wake Up Little Suzie werd Willem Word Wakker (echt). Van Save The Last Dance maakten we Dans Nog Eenmaal Met Mij. 

Niks om je voor te schamen, overigens: in de meeste Europese landen snuffelden ze zo aan die rare nieuwe stroming (behalve in Duitsland, daar zongen The Beatles hun plaatjes zelf in het Duits in).

Fast forward, 2013. Een cynicus zou kunnen zeggen dat we niet meer zo vaak letterlijk vertalen, maar dat het toch wel heeeel vaak voorkomt dat de meeste nieuwe bandjes op 3FM  wel verdacht veel lijken op de laatste hype uit Engeland (maar daarover later meer). Toch zijn er meer liedjes in de Nederlandse muziekgeschiedenis geleend uit het Engels, Italiaans, Spaans of zelfs Zweeds (Sofietje met haar rietje!) dan je denkt. Check maar eens die toffe playlist van Auke Riemersma.

Hofleveranciers van deze lijst: Marco B., Rowwen H. en André H. Wij hebben zo onze eigen favorieten.

Keuze Jaap Bartelds: Lulu – Boom Bang a Bang (1969) / Patricia Paay – Sim Sala Bim (1969)

Als je luistert naar wat ze 45 jaar geleden nog inzong, kun je je niet voorstellen dat het besje nu nog zo actief is

Niet veel mensen weten dat Patricia Paay voordat ze bekend werd als discozangeres –> Star Sister –> vrouw van Adam Curry –> tv-diva –> Playboybunny / cougar zich als ultrajong zangeresje stortte op het Nederlandstalige repertoire. Ze maakte beat-achtige liedjes voor teenagers met een hippie-achtige insteek. Sommigen zullen deze misschien nog wel herkennen:

Je bent niet hip, je bent niet vlot
Je ouwe fiets die is altijd kapot
Je bent niet rijk, je bent niet knap
Je drinkt geen bier maar tomatensap
Je hebt een baan waarvan je zegt
Hij is niet goed en hij is niet slecht
Maar jij bent lief en reuze trouw
Jij hoort bij mij en ik bij jou

Geinig liedje wel, maar lang niet de leukste van de Greatest Nederlandstalige hits van Patries. Lang voordat de blonde glamourpoes doorbrak, zong ze vanonder een zwarte coupe gevaarlijk geaffecteerd Nederlands versjes met een kwinkslag, zoals het olijke Als Dat Zou Kunne en Wat Moet Ik Doen?. Ze klinken heerlijk gedateerd en oubollig, terwijl ze voor die tijd nog best ondeugend waren. Luister maar eens naar Grote Katastrofe.

We hebben het hier over liedjes van 46 tot 44 jaar geleden, je zou bijna niet geloven dat het besje nog zo actief meedraait in alle media vandaag de dag. Want Oh Oh, Wat Was Jij Groen, Patries!

Een van haar beste liedjes uit dat andere tijdperk is Sim Sala Bim. Hiervoor werd het Engelstalige Boom Bang-a-bang van Lulu als basis gebruikt. Lulu scoorde eerder een knaller van hit met Shout en won in 1969 met Boom Bang-a-bang het Eurovisie Songfestival (al moest ze de eerste prijs delen met  Frankrijk, Spanje en onze eigen Lenny Kuhr). Helaas voor Patricia heeft haar Sim Sala Bim de Top 40 nooit gehaald.

Een gemiste kans voor het single-minnende publiek destijds, die jullie nu kunnen goedmaken. En al is het niet waarschijnlijk dat Patries deze battle wint: ik hoop dat ik jullie toch maar mooi een schitterend stuk Nederlandse popgeschiedenis heb meegegeven.

Keuze Victor Romijn: Michel Fugain – Une Belle Histoire (1973) / Paul de Leeuw & Alderliefste – Een Mooi Verhaal (2006)

Over liefde waarvan je weet dat ze voorbij gaat

Een van de liedjes die ik me goed herinner uit mijn jeugd is Une Belle Histoire van Michel Fugain. Vooral het stukje le midi, le midi was wat we op vakantie uit volle borst meezongen.

Samen met zijn allen naar Zuid-Frankrijk, de vouwwagen achter de auto, ik tussen mijn zussen in op de achterbank en mijn broertje in de achterbak naast de koelkast. Mijn ouders ruziënd voorin over welke afslag te nemen, mijn vader zwetend als we weer een smal bergweggetje namen met aan onze linkerhand een enorme afgrond, maar ook de spanning van het aankomen op een nieuwe camping en hopen dat er Nederlandse kinderen waren. Altijd weer de groepsdynamiek van de mensen die er al waren, je plek in een groep zien te veroveren en voor je het weet was je weer weg.

Paul de Leeuw heeft het nummer ook eens opgenomen, samen met de groep Alderliefste. Een stukje sneller, deels vertaald in het Nederlands (door Gerard Cox) maar nog net zo mooi. Een mooi verhaal over een zomerliefde waarvan je allebei weet dat het kort duurt, maar waar je toch van wil genieten voor zolang het duurt.

 

Keuze Freek Janssen: Riccardo Cocciante / Marco Borsato – Margherita (1976 / 1996)

Een nummer dat je onmogelijk kunt haten

Verdomme, Marco. Je hebt mij in de ultieme spagaat gemanoeuvreerd waarin je je als muzieksnob kunt bevinden.

Dat zit zo.

Ik heb weinig tot niks met je muziek. Vooral als je van die rare riverdance-fratsen uithaalt, boos probeert te zijn (lukt niet) of jezelf de Dela Top 10 in wilt zingen, dan is het makkelijk om je weg te honen. Maar, die sentimentele ballads als Speeltuin en Dochters, vind ik stiekem best om aan te horen.

Laatst hadden we op Ondergewaardeerde Liedjes een battle waarin ik deze bekentenis kwijt had gekund: die ging over guilty pleasures. Ik heb erover getwijfeld om hier mijn favoriete Marco Borsato-liedje te verdedigen. Maar wat denk je? Dat is nou net het enige liedje waar je je eigenlijk niet voor hoeft te schamen.

Margherita is gewoon een prachtig nummer, vanaf de allereerste pianoklanken. Jij zingt dat fenomenaal, en er zijn weinig snobs die dat niet met me eens zijn. Je bent zelfs bijna een soort van Hazes (wat betreft Margherita dan, hè). Dat stuk vanaf ‘waarom zei je mijn niet eerder’, echt waar: tranen in mijn ogen.

Gelukkig mag ik vandaag in de herkansing. Want zoals zo veel van je liedjes, is ook deze geleend uit het Italiaans. En het origineel is eigenlijk nog mooier dan jouw versie.

Dat komt door die stomme saxofoon. Die had je moeten weigeren. Verder: dikke pluim.

 

[polldaddy poll=9409797]