Er zijn dingen waar Fransen beter in zijn dan wij. Nostalgie is er eentje van.
Niet voor niks is Het Dorp van Wim Sonneveld, dat het nostalgiegevoel van veel (oudere?) Nederlanders vertegenwoordigt, een rechtstreekse vertaling van een prachtig Frans chanson. Maar in de versie van Jean Ferrat is ‘het tuinpad van mijn vader’ de bergachtige omgeving waarin Ferrat opgroeide. Waar Sonneveld zingt ‘het dorp is gemoderniseerd’ en ‘zie hoe rijk het leven is, ze zien de televisiequiz’, mijmert Ferrat dat die ouwe dorpsbewoners toevallig wel heel goed wisten hoe ze geitenkaas moesten maken. En hoe ze een kwartel of een patrijs moesten doden.
Tja.
Een liedje wat je minder gauw bij Radio Tour de France zult horen – volledig onterecht overigens – is Ferrat’s even nostalgische Ma France. Voor mij bestaat er geen mooiere soundtrack voor onze jaarlijkse autorit naar Frankrijk. Ik versta de tekst maar half, hoor af en toe ‘Robbespière’ en ‘l’Ardèche’ voorbij komen, en zing dan hard mee ‘Ma Fraaahaanceeee’.
Tot die regel:
Des enfants de cinq ans travaillant dans les mines
En dan dringt weer het besef door dat het misschien toch niet zo nostalgisch was.
Maar ach. Ma Fraaahaaaanceeeee.
Rechtstreekse vertaling? Onzin.