Hemelvaartsdag is voor mij een van de mooiste radiodagen van het jaar. Dat heeft alles te maken met de prachtlijst die de Hemelse Honderd heet. Als ik vlug ga tellen, kom ik al gauw tot de conclusie dat ik ongeveer de helft van deze beste albums aller tijden (volgens het 3FM-publiek althans) zelf in huis heb.
Het geheim van de Hemelse Honderd zit hem in de albumtracks. Wat de meeste bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes met elkaar gemeen hebben, is dat ze grootste hits van een artiest niet per sé het mooiste vinden. Het zijn juist die albumtracks die niet op single werden uitgebracht, die vaak worden verdedigd op deze blog.
Een tweede blik op de lijst leert dat het grootste deel van de artiesten ook al eens aan bod is geweest op Ondergewaardeerde Liedjes. De volledige top 5 (Pearl Jam, Nirvana, Mumford & Sons, Coldplay en Radiohead) is al eens bejubeld.
Een van de albums die wat mij betreft in die top 5 had mogen eindigen, maar het moet doen met een schamele 78ste plek, is Grace van Jeff Buckley. De geschiedenis mag inmiddels bekend zijn: Grace wordt gezien als één van de beste en meest veelbelovende debuutalbums ooit, maar tijdens het opnemen van het tweede album verdronk Buckley (30) tijdens het zwemmen in een rivier.
De Leonard Cohen-cover Hallelujah geldt als zijn grootste single-succes. Zeker in Nederland, waar het zijn enige single was. Pas zestien jaar na de eerste uitgave – in 2009 – bereikte het de top 40 – de versie die X Factor-winnares Lisa uitbracht bracht ook Buckley’s versie weer in de spotlights.
Vreemd genoeg is er op Ondergewaardeerde Liedjes nog nooit over Buckley geschreven, waarschijnlijk omdat zijn oeuvre zo beperkt is. Persoonlijk vind ik het titelliedje Grace misschien wel het beste rocknummer dat ooit is gemaakt. Maar omdat veel liefhebbers het met me eens zullen zijn, wil ik een warm pleidooi houden voor Last Goodbye.
Buckley’s stem leent zich nu eenmaal perfect voor liedjes over pijn, en dat is wat Last Goodbye is. Kiss me, please kiss me, kiss me out of desire baby, not consolation.
Wie heeft dat nooit gevoeld?
Het komt trouwens zelden voor dat ik een nummer nog beter ga waarderen na een mislukte cover. Maar toen ik Wouter Hamel in DWDD zijn tanden kapot zag bijten op het liedje, kon ik alleen maar concluderen dat de pijn die Buckley in het Last Goodbye legt onovertroffen is.
Misschien wel het mooiste album… 78… Daar kunnen nog zieltjes gewonnen worden!
Er zijn zo veel artiesten die hallelujah nummer coverden (ik heb ook versies van Racoon en K’s Choice) maar geen enkele komt in de buurt van Buckley… Zelfs Cohen niet!