In het pre-download-tijdperk kocht je nog al eens iets waar je achteraf spijt van had. lp’s, cd’s en cassettes kocht je om de vreemdste redenen, en soms pakte het wel goed uit.
The Prince Of The Deep Water van The Blessing kocht ik om drie redenen.
- De prijs was maar 10 gulden
- Er stonden twee nummers op van 7-8 minuten
- Neil Dorfsman was de producer.
The Blessing kende ik van Highway 5, een niets zeggend hitje met een zanger die wel een soulvolle stem had (lees: hij klonk als een zwarte zanger). Toen het album eenmaal in de uitverkoopbakken terecht kwam heb ik het toch maar aangeschaft. Want wat is nou een tientje?
Snel zette ik nummer drie op, omdat het eerste van de twee liedjes dat (voor mij) de ideale lengte van een song. En BAM, na tien seconden was ik verkocht. Het klonk als een klok en dan die akoestische gitaar er doorheen; de hand van Neil was goed te herkennen en het klonk net zo perfect als Brothers In Arms (waar Neil ook voor verantwoordelijk was). En dat wil wat zeggen.
De rest van het album klonk ook als een klok, maar geen nummer was zo sterk als dit. Die mooie opbouw en die prachtige stem van de blanke zanger (zo bleek) William Topley, een lekkere gitaarsolo en dan na een minuutje of vijf krijgt een van de achtergrondzangeressen de hoofdrol – het zou de zus van Oletta Adams kunnen zijn. Soms schieten er gedachten van The Great Gig In The Sky door mijn hoofd. Eigenlijk is het nummer na vijf en een halve minuut voorbij, maar het kabbelt rustig verder tot een kleine zeven minuten. Niks mis mee.
Ik kocht nog een paar van de cd’s en gaf er eentje aan mijn broer en eentje aan mijn collega – we hebben het over begin jaren negentig. Een jaar of tien later overlijdt mijn moeder en ik zit met mijn broer in een verder leeg huis en begin over wat voor muziek er tijdens mijn moeder’s crematie gedraaid gaat worden. Voorzichtig vertel ik hem dat ik altijd wel bezig ben met wat ik wel zou willen tijdens mijn crematie, en tot mijn verbazing noemt hij zo drie nummers op die hij op zijn crematie zou willen laten horen.
Ik schrik bij het horen van het eerste nummer dat hij opnoemt, dat ook op dat bewuste album staat dat ik hem destijds schonk. Het gaat weliswaar niet om Hurricane Room, maar toch heeft dat album dus wel indruk achter gelaten.
In het Facebook-tijdperk zet ik Hurricane Room een keer op mijn pagina en krijg gelijk een reactie van mijn collega van destijds. Hij meldt dat dat album een kleine twintig jaar later nog steeds tot zijn favoriete tien albums hoort. Wat kan muziek delen toch mooi zijn.
Over serendipiteit gesproken.
Voor mij geldt iets soortgelijks en bij mij kwam de aanschaf van de CD door een live optreden van de band in de 2 meter sessies van Jan Douwe Kroeske.
Ook nu nog is het mijn favoriete CD en zijn vrienden en bekenden onder de indruk ervan als ik ‘m terloops weer eens draai. Toch jammer dat de 2e CD niet in NL is uitgekomen en dat William ook met zijn soloprojecten zo weinig aandacht heeft gekregen. Hun marketing is toch de achilleshiel gebleken. En uiteraard dat Hurricane Room maar 7:10 duurt en de dame aan het eind niet nog een uithaal mocht maken 😉