The Battle: Coldplay

Er iets vreemds aan de hand met Coldplay. Het komt wel vaker voor dat een band zijn street credibility kwijt raakt, maar met Chris Martin en zijn vrienden lijkt het de afgelopen jaren wel erg hard te gaan.

Misschien ligt het aan hun samenwerkingen met popkanons als Rihanna, Jay-Z en Kanye West, maar Coldplay goed vinden is niet meer cool. Als je de bijdrages hieronder leest, is het vroegere werk sowieso favoriet onder de muzieksnobs.

Maar ook het 3FM-publiek lijkt de band snel te vergeten nu de zeroes achter ons liggen. Sinds 2010 stelt deze zender elk jaar een Zeroes Request top 100 samen met de populairste liedjes uit dat decennium. De noteringen van Coldplay:

• 2010: 1. Viva La Vida, 2. Clocks, 8. The Scientist, 24. Fix You, 42. Yellow
• 2011: 5. Viva La Vida, 6. Clocks, 38. The Scientist, 69. Fix You
• 2012: 4. Clocks, 14. The Scientist, 24. Viva La Vida, 47. Fix You, 87. Yellow
• 2013: 5. The Scientist, 41. Fix You, 71. Yellow

Ondanks een tijdelijke opleving in 2012 (waarschijnlijk door het uitbrengen van Mylo Xyloto) staan er steeds minder nummers van Coldplay in de lijst en ze staan nog lager ook. De nummer 1 van 2010 komt niet eens meer voor in de lijst.

Reden genoeg voor ons om dat gat te vullen met onze favoriete Coldplay-liedjes. Kun je een zoektocht naar het meest ondergewaardeerde liedje van de populairste band van de afgelopen tien jaar houden? Geen idee, maar het is op zijn minst de moeite waard om het te proberen. Want waar mega-succes is, zijn er ook altijd liedjes die het op onbegrijpelijke wijze juist niet halen.

Keuze Freek Janssen: Don’t Panic (2000)

Ik ben er nog steeds niet achter of het nu een vrolijk of droevig nummer is

Op Parachutes was Coldplay nog een echt bandje. Met van die kleine, breekbare liedjes, onzekerheden en onzuiverheden. Alleen Yellow riekte naar stadionrock (ik vond het toen al het minste liedje van het album).

Niet dat er iets tegen stadionrock is (ik ben een groot fan van Muse), maar voor mijn gevoel is Coldplay later meer Yellow geworden en minder Don’t Panic. Meer produceerwerk en effectbejag, minder gevoel en authenticiteit. Het is het eerste liedje van de eerste cd en meteen van een onvoorstelbare schoonheid.

Ik ben er nu nog steeds niet achter of het nu eigenlijk vrolijk is of juist melancholisch. Chris Martin zingt we live in a beautiful world, maar de ondertoon is droevig. Don’t Panic duurt ook te kort. Het liedje is krap twee minuten lang en elke keer vind ik het jammer dat het weer is afgelopen. Een hit is het niet geworden. Maar goed ook, anders had ik hem hier niet kunnen laten horen.

Keuze Sander van Buuren: Shiver (2000)

Nog voordat de band afdaalde naar te bombastische, overgewaardeerde arrangementen

Coldplay is zo’n band waar ik een haat-liefde verhouding mee heb en ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben. De band wisselt prachtige, eerlijke popsongs af met te bombastische, overgewaardeerde ‘arrangementen’. Helaas slaat de balans in mijn ogen de laatste jaren iets teveel door naar categorie 2, met als persoonlijk dieptepunt Viva la Vida.

Hoewel Coldplay na Parachutes zeker nog een paar hele mooie nummers heeft uitgebracht (The Scientist = schitterend), blijft het debuutalbum voor mij absoluut op de eerste plaats staan. Trouble, Yellow, Don’t Panic, heerlijk eenvoudige liedjes waarin ik de emoties van Chris Martin nog echt geloof.

Persoonlijke favoriet van Coldplay’s eerste plaat is Shiver. Dit nummer straalt een natuurlijke energie uit die live op het podium het best tot z’n recht komt. Coldplay heeft zich voor Shiver laten inspireren door mijn grote muzikale held Jeff Buckley, dus het kan eigenlijk geen toeval zijn dat dit mijn favoriet is.

Terwijl Viva la Vida jaarlijks in de bovenste regionen van de Top 2000 vertoeft, is Shiver nooit een hit van betekenis geworden. Kijken of ik dit onrecht hier enigszins recht kan zetten.

Keuze Robert Arnold: For You (2000)

Ik mag Coldplay goed vinden, want ik heb ze zelf ontdekt

Het is vandaag de dag niet zo stoer om te zeggen dat je Coldplay leuk vind. Coldplay is te groot, te populair geworden en het klinkt te pop(py). Zelfs de zanger van Bløf liet zich laatst negatief uit over Coldplay. Coldplay heeft alleen maar kutteksten. en hij kan het zeggen, want de teksten van de Zeeuwse tegenhanger van Kane (als in: ook kut) worden geschreven door de bassist. Of misschien ging het mis met het vertalen, want take a holiday in Spain werd ook vertaald als neem ik Spanje tot besluit (?). Wat betekent dat dan?

Wat Pascal bedoelde was natuurlijk dat de teksten van Coldplay ondergeschikt zijn aan de muziek, en dat is natuurlijk zo. Coldplay weet het zelf ook, ze maken liedjes voor de grote massa en dat betekent dat het goed moet klinken in de grote stadions. Samenwerkingen met Rihanna, Jay-Z en Kanye West zijn niet alleen aangegaan vanwege het artistieke belang. En Coldplay jat nog wel eens een stukkie muziek, soms met toestemming van de oorspronkelijke artiest (Every Teardrop Is A Waterfall, Talk), en soms ook niet (Viva La Vida).

Ik ben er op deze plek al eerder voor uitgekomen dat ik U2 goed vind, dus nu kan ik wel opnieuw met de billen bloot: Ik vind Coldplay goed, ik heb alle cd’s, en die luister ik ook nog wel eens. En ik heb Coldplay ontdekt.

Toen ik nog in Nijmegen woonde ging ik geregeld naar platenzaak Kroese en dan kocht ik, naar gelang de portemonnee toestond, enkele cd’s. Van bands die ik al kende, maar ook heel soms kocht ik op de gok (op de kleur van de hoes zeg maar). Zo ontdekte ik Parachutes. Ik had Yellow nog nooit gehoord, had überhaupt van de band Coldplay nog nooit iets gehoord of gelezen. Dus ik heb ze zelf ontdekt.

Ik vind A Rush of Blood To The Head hun beste album en alles wat erna kwam werd, voor mij, steeds minder. De goede liedjes bleven, maar de albums werden in z’n geheel minder. Ik kies hier voor For You, een liedje dat ook rustig met de vorige battle had kunnen meedoen. For You verscheen hier als B-kantje van de single Shiver en laat ons het oude Coldplay horen. (een beetje zoals Kodaline nu klinkt).

Keuze Eric van den Kieboom: Trouble (2000)

Zó’n magisch moment, en toch waren veertien Coldplay-nummers succesvoller

Ik weet niet of ze het nog doen, maar voor de eeuwwisseling gaven ze bij het Engelse Q magazine altijd een Magic Moment aan bij de Top 100 Songs of All Times. Het ging om die paar seconden die een plaat zo bijzonder kunnen maken.

Sommige Magic Moments lagen erg voor de hand, andere weer minder – het is maar net wat voor gevoel een toon kon los maken bij iemand. Als er één Magic Moment is in het gehele oeuvre van Coldplay, dan is het wel die ene seconde op Trouble die de rillingen over mijn lijf bezorgen. Een simpele aai over een paar snaren, maar precies op het juiste moment. Daardoor zal Trouble altijd mijn favoriete Coldplay-track blijven. En dus is (in mijn ogen) de kwaliteit van Coldplay’s muziek achteruit gegaan in de loop der jaren, terwijl de populariteit juist toenam. Het kan raar lopen.

Voor het Magic Moment moet je wel de de albumtrack zelf beluisteren, want live hebben ze het nooit zó kunnen spelen.

Trouble is wel op single uitgebracht en haalde zelfs de hitlijsten, maar niet overtuigend. Sterker nog: 14 Coldplay-nummers hebben het beter gedaan in de Top 40. En daarom is Trouble echt een ondergewaardeerd liedje in het oeuvre van Coldplay.

Keuze Stefan Koopmanschap: Spies (2000)

Het mooiste nummer van het debuutalbum werd nooit uitgebracht

Als je kijkt naar de ongekende populariteit van Coldplay op dit moment is het bijna niet voor te stellen dat ze aandacht zouden krijgen op een site als Ondergewaardeerde Liedjes. En naar mijn zeer bescheiden mening kan ook geen enkel recent nummer van Coldplay aanspraak maken op die status. Zeker de meer recente dingen neigen mij persoonlijk eerder naar overgewaardeerd. Maar dat wil niet zeggen dat een band als Coldplay geen verborgen juweeltjes heeft.

Ik moet echter wel heel wat jaren terug om bij die liedjes te komen die wel in aanmerking komen voor de status ‘ondergewaardeerd liedje’. Ik maakte kennis met Coldplay als band op Lowlands 2000, vlak nadat Parachutes werd uitgebracht. Coldplay was toen nog niet populair, zo weinig populair dat je niet uren van te voren al bij de tent moest staan om überhaupt op het gras naast de tent het optreden te kunnen volgen. Zo weinig populair dat ze in alle rust na afloop van hun show in de cd-tent op de Lowlands-markt konden signeren zonder dat het uit de hand liep. Een handjevol mensen kwam er op af, en Chris Martin en zijn kornuiten konden rustig een praatje maken met de mensen die er stonden.

Coldplay was toen een band die vooral bijzonder prettige luisterliedjes maakten. Het ‘heftigste’ nummer van Parachutes was de grootste hit, Yellow, die een wat meer aanwezige elektrische gitaar had dan de rest, en duidelijk eruit sprong.

Van Parachutes kwamen vier singles uit: Shiver, Yellow, Trouble en Don’t Panic. En hoewel het alle vier pareltjes van nummers zijn, is de band wat mij betreft het beste nummer van het album vergeten uit te brengen. Of misschien moet ik ze er dankbaar voor zijn, want hoewel Yellow een fantastisch nummer is, is het in die tijd bijzonder vaak gedraaid op de radio. Misschien wel iets te vaak. Spies werd nooit single, en dat terwijl het puur genieten is, van de eerste dromerige klanken en het rustige gitaartje, via de mooie klanken van Chris Martins zang opbouwend naar het iets snellere ritme en de net wat heftigere gitaarklanken, terug naar het rustige en dromerige. Goed, de lengte had het nummer niet mee in de race om single te worden: Ook zo rond het jaar 2000 was de radio ingesteld op korte nummers, zodat er zo veel mogelijk hits in een uur geduwd konden worden, en de 5:19 van Spies past daar niet echt in, maar het nummer is zo mooi. Zo veel meer mensen hadden er van kunnen genieten.

Keuze Victor Romijn: Warning Sign (2002)

Chris Martin deed me inzien dat ik een fout had gemaakt

Juist het tweede album is vaak het moeilijkste. In het eerste kun je zonder druk beginnen, de verwachtingen zijn nog niet zo hoog. Des te knapper is het dat Coldplay met A Rush Of Blood To The Head hun eerste album Parachutes wisten te overtreffen en lieten zien dat ze een band waren om rekening mee te houden

Wereldhits Clocks, In My Placeen natuurlijk The Scientist zorgden ervoor dat werkelijk iedereen dit album in bezit heeft. Ook ik. Maar omdat het hier om ondergewaardeerde liedjes gaat wil ik graag de aandacht richten op Warning Sign.

Een jaar of vijf geleden maakte ik een misstap. Vers afgestudeerd, net begonnen aan mijn eerste baan en geen idee hoe mijn toekomst eruit zou gaan zien. Mijn vriendin was al wat verder en had een vaste baan. Op een weekend met gelijkgestemde theatervrienden liepen er wat dingen uit de hand en twee weken later biechtte ik het op. Volledig terecht werd ik het huis uitgezet en zo zat ik nog twee weken later weer een paar dagen op mijn oude kamer in het huis van mijn ouders.

Muziek helpt me altijd door zware momenten heen en toen Chris Martin ondersteund door piano, cello en violen the truth is/I miss you en you were an island/and I passed you by in mijn oor fluisterde besefte ik het: ik heb een fout gemaakt en ik mag in mijn handjes knijpen dat ik een tweede kans krijg. En die heb ik gepakt. Sterker nog: we verwachten ons eerste kind.

Keuze Joep Jansink: Moses (2003)

Ik beleefde het nummer de eerste keer dat het live werd gespeeld

Hmmm, een ondergewaardeerd liedje van Coldplay…

Kies ik iets van X&Y, dat ook door mij wordt ondergewaardeerd? Of ga ik toch voor iets uit de beginperiode? Dat misschien minder gewaardeerd wordt door de mensen die later hebben kennis gemaakt met Coldplay. De zendeling in mij heeft voor het laatste gekozen.

Ergens 2000/2001 raakte ik in de ban van Coldplay. Hun cd heeft samen met het debut van Muse die jaren onafgebroken in de cd speler gezeten. Volgende stap was Coldplay live zien. Op een dinsdag, 5 november 2002 togen wij naar Ahoy Rotterdam.

Geweldig concert, buiten de pipo’s die een moshpit begonnen tijdens Yellow (moshpit bij Coldplay?!). Meest bijgebleven momenten van het concert zijn ‘mooie ellebogen’, de fuck-up van Green Eyes (Coldplay zal eens geen foutje maken) en Moses.

Chris deed het nummer akoestisch in de toegift (als mijn geheugen me niet in de steek laat). Het was de eerste keer dat het nummer überhaupt live werd gespeeld. Ik was meteen om en het is nog steeds een van mijn favoriete Coldplay-nummers.

Voor Live 2003 is het nummer als single uitgebracht. Gespeeld door de volledige band. Startend met een Chris op elektrische gitaar waarna de hele band invalt en Johny lekker zijn telecaster laat jengelen. Natuurlijk ontbreken de woohoo’s niet. Een typisch Coldplay-nummer.

Achteraf kwam ik erachter dat het nummer is geschreven over de vrouw van Chris Martin. Het gaat volgens eigen zeggen about falling in love with the most beautiful woman in the world. Later hebben Chris en Gwyneth hun tweede kind Moses genoemd. Geeft het nummer toch een extra lading. Een liedje dat het verdient om onder de aandacht te worden gebracht.

Keuze Bram Koster: Glass Of Water (2008)

Een orgastische meuk herrie die laat horen hoe goed Coldplay had kunnen zijn

Ik was niet eens zo heel snel Coldplay-fan. Yellow kon me niet echt bekoren, Trouble was prima en Don’t Panic best ok. Maar toen kwam A Rush of Blood to the Head.

Ik weet nog waar ik reed toen ik voor de eerste keer Clocks hoorde op de radio. Op de A10, afslag Sloten. Geen idee meer waar ik heen ging, maar waarschijnlijk was het een werkafspraak (wat moet je anders in Sloten?). Het was in de tijd dat je zo’n nummer niet meteen tienduizend keer kon terugluisteren. Dus die deun zat in m’n hoofd de rest van de dag. En ik wilde niets liever dan het nog een keer horen, maar moest wachten op de volgende airplay. (Overigens denk ik serieus dat die schaarste bijdroeg aan de magie – die schaarste die er nu amper meer is, maar goed…. Was getekend: ouwe lul.)

En toen kwam het album. Tot aan vandaag denk ik dat A Rush of Blood het album is met een van de beste eerste helften, zeg maar A-sides, ooit. Clocks is inmiddels te vaak gedraaid op diezelfde radio en is passé, maar met name Politik en The Scientist blijven heel fraai. En vooral de balans in die eerste vier nummers is fantastisch mooi.

De hoge verwachtingen voor de albums erna hebben ze nooit weten in te lossen. Eigenlijk hebben ze daarna alleen nog in een paar vlagen dat niveau gehaald. In het orgelriedeltje in Talk bijvoorbeeld (vanaf 3:43). En dus ook in Glass of Water. Een nummer dat ik niet was tegengekomen zonder Spotify. Het stond opeens op.

Het gekke is: het begin vind ik niks. En eigenlijk vind ik het hele nummer dus niet eens heel goed. Maar na een minuut barst me dan toch ineens een orgastische meuk herrie los! Die maakt alles goed. Even, heel even, is Coldplay weer de oude.

Het nummer staat op de EP Prospekt’s March. Het is een soort bastaardkindje: het verdiende geen plek op een officieel album. Treffend dat nou juist dat de (voorlopig?) laatste stuiptrekking van Coldplay’s potentie is.

Luister vooral naar die heerlijk zware piano die letterlijk de toon zet. En bedenk hoe goed Coldplay had kunnen zijn.

[polldaddy poll=6918023]