Supergrass – Tales of Endurance

‘Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan’, schalde het in 1971 uit Nederlandse radio’s. Sindsdien hebben muzikanten in binnen- en buitenland Maria Telgenkamps vraag beantwoord, met titels van liedjes én albums.

Het album Road to Rouen van Supergrass ritst probleemloos in een lijstje met Road to-albums. Road to Rouen uit 2005 verwijst naar de Noordfranse stad waar de band zijn 5e album opnam. Tales of Endurance, de opener en het op-één-na-langste liedje van het album, is mijn favoriet.

In Tales stapelen de instrumenten zich geleidelijk op: eerst een akoestische gitaar dan een elektrische gitaar gevolgd door een piano en subtiele percussie. Tijdens het intro merk ik dat mijn rechtervoet een gaspedaal wil intrappen, mijn ogen hunkeren naar repeterende witte asfaltstrepen. Tales of endurance laat zich beluisteren op een bedje van asfalt, een eenzame rit naar Parijs. Net als het hele album trouwens.

Making sense of what I ‘ve heard, and what is on my mind. But don’t look down cause it’s far to fall, klinkt het na een korte maar onverwachte tussenstop waarin blaasinstrumenten klinken als claxons. Over de helft van het liedje schakelt zanger Gaz Coombes naar een hogere versnelling. De ramen van mijn auto openen zich vanzelf. Mijn haar wappert in de wind.

Een symfonie in een surprise-ei, dat is Tales of endurance. Wie goed luistert hoort inderdaad 3 delen (voor het gemak ‘part 4, 5 & 6’ genoemd). Part 4 en 6 zijn de liedjes, part 5 is het verbindingsstuk. Billy Joel deed iets soortgelijks met Scenes from an Italian Restaurant en hij keek de kunst weer af van Lennon & McCartney die vrijwel de hele B-kant van Abbey Road aan elkaar lijmden.

In 2010 eindigde de reis voor Supergrass. De bandleden vonden het tijd om ieder een eigen weg in te slaan. Waarheen die wegen leiden, is nog onduidelijk. In de tussentijd weet ik de kortste weg naar hun beste album te vinden.