Wat is het meest ondergewaardeerde liedje van Pavement?
Van wie??
Juist, een compleet ondergewaardeerde band. Wat maakt het handjevol fans dan zo enthousiast? Misschien wel juist de anti-houding. Dwarse melodieën, weinig stemvast gezongen en gespeeld door jongens die het oefenhok van de gemiddelde puberband uit getrapt zouden worden. Teksten die even vaak raak als vaag zijn. Wat dacht je van: You’ve been chosen as an extra in the movie adaptation of the sequel to your life (uit Shady Lane). Of: Simply put, I want to grow old / Dying does not meet my expectations (uit We Are Underused).
Pavement beleefde zijn gloriedagen in de eerste helft van de jaren ’90 en werd in de zogeheten lo-fi-beweging geschaard. Niet helemaal terecht. Debuut Slanted And Enchanted (1992) klinkt nog bepaald ongepolijst, hun indie-doorbraakplaat Crooked Rain, Crooked Rain (1994), volgens veel fans hun beste, is al een stuk toegankelijker. De video van Cut Your Hair schopte het zelfs tot MTV. Dichter bij hitsucces kwam de band niet, en dat vinden veel fans stiekem helemaal niet zo erg. Die bezochten met een brede glimlach op het gezicht de reünieconcerten die de band in 2010 in Amsterdam en Nijmegen gaf.
Ons Pavement is ondergewaardeerd en dat is maar beter ook.
Keuze Maud Geerbex: Range Life
Dat onbezorgde, fijne leven: dat willen we allemaal wel
Het moest 2010 worden voor ik de band zag die zo’n beetje de gehele jaren 90 bovenaan mijn ‘must-see’ lijstje stond. Het is geen geheim dat er precies één reden was dat Pavement weer ging touren: de bankrekening van zanger Stephen Malkmus.
Toen het nog goed ging met Malkmus ging het ook goed met de wereld. Het was na de koude oorlog en voor de war on terror, ik had een walkman en ik fietste iedere dag 11 kilometer naar school en 11 kilometer terug. Crooked Rain, Crooked Rain was een van de pareltjes in mijn cassettebandjescollectie. Veel van de nummers op dat album zijn precies wat ik van een liedje wilde in die tijd (en nog steeds): een nonchalant gitaarloopje, tikje lijzig, off-key stemgeluid, catchy melodie, een soort van betekenisvolle tekst. Range Life is daarbij heerlijk country-esk, bijna een guilty pleasure.
Er schijnt een fittie te zijn geweest met Billy Corgan van de Smashing Pumpkins over de tekst, maar Corgan en Malkmus zijn natuurlijk een totaal andere league – vergelijk Despite all my rage I am still just a rat in a cage en My angel wings were bruised and restrained, my belly stings (Corgan) met It has a nice ring when you laugh at the low-life opinions en You’ve been chosen as an extra in the movie adaptation of the sequel to your life (Malkmus, natuurlijk).
Waar Range Life voor staat en waarom Stephen Malkmus zingt dat ie er een wil, is te horen in de melodie. Het is het onbezorgde fijne leven. Jaren later maakte hij er weer een liedje over, Shady Lane. Everybody needs a shady lane, everybody needs a range life. Ik ben voor. Het concept van een range life kan niet hoog genoeg gewaardeerd worden wat mij betreft, en als je er een liedje over kan maken dat dat concept precies kan vatten, chapeau.
Dat Stephen Malkmus in Doornroosje in 2010 wat ongeïnspireerd op het podium stond, was helemaal niet erg. Wij gunnen Stephen Malkmus een gevulde bankrekening en een range life.
Keuze Martijn Vet: Father To A Sister Of Thought
Piano-dissonantjes, jengelende slide-gitaar en een dwarse outtro: onweerstaanbaar
Veel fans waren wat teleurgesteld toen het derde Pavement-album Wowee Zowee uitkwam. Had de band zijn stekels verloren? Waren de springerige nummers met bizarre wendingen ingeruild voor ballads? Bij eerste beluistering lijkt de gekkigheid er misschien een beetje af, maar je album openen met de zin There is no castration fear, dat kun je toch ook weer niet alledaags noemen.
We hoorden Pavement weer zoals we ze nog niet eerder hoorden en de band wist me op deze plaat voor het eerst te ontroeren. Neem alleen al het intro van Father To A Sister Of Thought. Bij het horen van de gitaarakkoorden en speelse piano-dissonantjes springt het kippenvel mij al op de armen. Zelfs als je allergisch bent voor een slidegitaar moet je het exemplaar dat door dit nummer heen jengelt toch echt onweerstaanbaar vinden. Het dwarse outro dat het nummer op de valreep nog een rocktintje geeft, maakt het helemaal af. Met de algemene waardering voor het album bij de fans kwam het volgens mij nog wel goed. Niettemin is dit een ondergewaardeerd liedje van een bovengemiddeld briljante band.
Keuze Tom Vervoort: Shady Lane
Herkenbaar uit duizend, intelligent, gewaagd
Laat het ons maar meteen een ondergewaardeerde band noemen. Een typische 90’s indie-band ook. Door vele muziekliefhebbers voor altijd in het hart gesloten, maar nooit bekend geworden bij het brede publiek. Indie omdat ze al hun werk hebben uitgebracht op onafhankelijke labels, typisch 90’s omdat toen nu eenmaal dit soort rockmuziek werd gemaakt. Hun muziek was (meestal) te pop om punkrock te zijn, het was geen grunge, maar had altijd dat rare kantje, die fijne dissonant, die lo-fi, die vreemde lyrics van frontman Stephen Malkmus… Pavement dus.
Hun eerste cd’s leerde ik (zoals vaak) kennen via een oudere muziekfreak. Het debuut van de Californiërs, getiteld Slanted and Enchanted uit ’92 was voor mij meteen een voltreffer. Met nummers als Conduit for Sale, Summerbabe en Trigger Cut ging er een wereld voor me open. Twee jaar later kwam Crooked rain, crooked rain uit, voor mij nog steeds hun beste album.
Ik zag ze voor de eerste keer live in België toen ze het voorprogramma van Sonic Youth verzorgden. Bij aankomst aan de concertzaal stond er iemand, die ik toen enkel maar kon omschrijven als een halve gare, aan elke concertganger die binnentrad lucifers uit te delen. Eén lucifer per persoon. Het waren van die ‘cowboylucifers’ die je op het even welk oppervlak kon aanstrijken. Toen Pavement aan zijn tweede of derde nummer toe was, kwam de halve gare op het podium gekropen. Het bleek Gary Young, de tweede drummer te zijn. Pavement had ook een eerste drummer, niet alleen om de voortdurende verdwijningen van Gary op te vangen, maar ook om toch een beetje de maat te houden. In België hadden de bezoekers trouwens geluk. Gary heeft op andere concerten aan de ingang naar verluidt aardappelpuree en kool uitgedeeld. Hij verliet na een tijd gedwongen de band, deed nog wat zeer obscuur maar (voor mij toch) grappig solowerk en heeft nu ergens een bedrijfje in opnamemateriaal.
Bij de derde Wowee Zowee (1995) was ik even afgehaakt, bij de vierde, Brighten the Corners, was ik terug mee. Op die plaat staat Shady Lane. Lichtjes vals? Ja. Beetje vreemd? Inderdaad. Uit de duizend herkenbaar riffje? Yep. Surrealistische tekst? A redder shade of neck on a whiter shade of trash / And this emory board is giving me a rash. Ga er maar aanstaan.
En toch: herkenbaar uit duizend, intelligent, gewaagd.
Na de split van de groep heb ik frontman Stephen Malkmus nog even gevolgd met zijn nieuwe begeleidingsband The Jicks. Ondertussen klinkt het niet zo vernieuwend meer, waarschijnlijk omdat het dat begin negentiger jaren wel was.
Ik ben bij een laatste verhuis mijn cowboylucifer-van-Gary-Young kwijtgeraakt. Ik heb daar nog steeds spijt van.
[polldaddy poll=6590472]
