Zo eens in de zoveel tijd steekt er een Nederlandse artiest de kop op die het nét iets anders doet. Die je niet meteen kunt plaatsen.
Blaudzun is zo iemand. Okay, zijn verschijning is opvallend (grote bril met dik zwart montuur, zwarte kleding), maar het gaat me even om zijn muziek. Hoe singer-songwriter wil je het hebben: melancholische, melodische luisterliedjes. Als je het ergens mee zou willen vergelijken (en dat willen we altijd graag) dan komt Arcade Fire het dichtst in de buurt.
Zijn album Heavy Flowers uit 2012 vind ik zonder enige twijfel het beste wat ik dit jaar van eigen bodem gehoord heb. Het is tegelijkertijd klein en gevoelig, als groots en meeslepend. She talks to elephants, elephants, met stampende drums en meeschallende trompetgeluiden. En toch, zo mooi, zo mooi.
Mijn kennismaking met Blaudzun was twee jaar geleden, met een liedje dat net zo sferisch was, maar nog iets intiemer dan wat we kennen van Heavy Flowers. De clip, met schreeuwende meisjes, is een aanklacht tegen de talentenshows op tv, maar dat doet er verder niet toe. Ook oninteressant: dat de meeste mensen Blaudzun zullen kennen van zijn vertolking van Shout van Tears For Fears in DWDD. En dat hij eigenlijk Johannes Sigmond heet en is opgegroeid in de streng-christelijke Pinkstergemeente en geobsedeerd is door wielrennen (hij heeft zich zelfs heeft vernoemd naar een legendarische wielrenner).
Doet er allemaal niet toe. Luister liever naar Quiet German Girls.
