Soundgarden, dat was één van die andere grunge-bands. Naast Nirvana (de punkerts) en Pearl Jam (die weer meer neigden naar classic rock) had je een trits van andere bands die begin jaren negentig profiteerden van het succes van deze muziekstroming uit Seattle – Stone Temple Pilots, Alice In Chains, en dus Soundgarden.
Om verschillende redenen is Soundgarden de meest interessante in dit rijtje. De belangrijkste reden is Chris Cornell. Als je al denkt dat Eddie Vedder een typische rockstem heeft, dan heb je Cornell nog niet gehoord. Die strót! Minder zwaar, eerder schel en soms krijsend, maar mijn god, wat een geluid. Ter vergelijking: luister maar eens naar Temple of the Dog, een eenmalige samenwerking tussen de oud-bandleden van Mother Love Bone (die later Pearl Jam zouden oprichten) en Cornell.
Eddie Vedder en Cornell in één nummer. Heel veel mooier wordt het niet.
Maar goed, we hadden het dus over Soundgarden. In Nederland hebben ze één hit gehad: Black Hole Sun, dat vooral wordt herinnerd om zijn vervreemdende videoclip: het dagelijkse leven in de Amerikaans suburbs met mensen die ineens uitpuilende ogen en lange tongen krijgen. Verder is er niks mis met Black Hole Sun: surrealistisch als de clip, kabbelende coupletjes met ingewikkelde akkoorden en een eenvoudig refrein: Black hole sun, won’t you come, won’t you come…
Het nummer komt van het album Superunknown, verreweg het populairste van wat Soundgarden heeft uitgebracht. Ik vond Black Hole Sun echter niet het mooiste nummer van dat album. Spoonman wel. Minder dramatisch, wel lekker moeilijk om naar te luisteren, maar dat had vooral te maken met het ritme. Het ritme, dat die briljante gitaarriff leek te willen volgen.
Padadadaaa padatataaaa, padadada patata.
Niet te doen voor een drummer. Het nummer gaat blijkbaar over een straatmuzikant die zich moet behelpen met lepels. Voor mij is het nummer na al die jaren overeind gebleven. Meer nog dan Black Hole Sun.
Dat, en Cornell’s solo-cd Carry On uit 2007. Maar daarover later meer, misschien.
En drie jaar voor Superunknown brachten ze Badmotorfinger uit. Met Rusty Cage. Mijn ultieme Soundgarden nummer. En ja, Temple of the Dog, Hunger Strike. Zo mooi. Chris en Eddy samen, geweldig!. En tot op de dag van vandaag blijven Soundgarden en PJ aan elkaar verbonden. Door twee fantastische zangers, maar uiteindelijk toch door die ene briljante drummer. Matt Cameron. Wie kan en zal hem kunnen nazeggen dat je gewoon drumt bij de twee beste rockbands die er zijn?