The Stranger is een aardige onbekende in het oeuvre van The Pianoman. De muziek is prachtig en de tekst geeft een schitterend inkijkje in onze psyche.
The Stranger is het titelnummer van het album waarmee Joel definitief doorbreekt, maar is alleen in Japan op single uitgebracht. Het album bevat de grote hits Just The Way You Are en She’s Always A Woman en indrukwekkende albumtracks als Vienna en Only the Good Die Young. The Stranger is echter de zwarte parel van het album.
The Stranger gaat over onze echte ik, met nadruk op de donkere kant van onze persoonlijkheid. Een kant die we graag voor onszelf houden. We verbergen onze duistere verlangens zo goed voor de buitenwereld, dat ze bijna van een vreemde lijken. Het vuur van deze lusten blijft echter onderhuids smeulen en laait op wanneer we even niet opletten. Dat geeft verrassende situaties, vooral wanneer je geconfronteerd wordt met de donkere kant van je geliefde. Iemand die je door en door leek te kennen. Je voelt je verraden, maar ben jij altijd eerlijk geweest?
De tekst werkt als een spiegel: waar sommigen alcohol, drugs of andere verslavingen zien, gaat het voor anderen duidelijk over geweld, seksuele fetisjen of vreemdgaan. Waarschijnlijk zie je vooral jouw verborgen driften. Het nummer blijft namelijk cryptisch over wat precies uitkomt en dit is eigenlijk ook niet zo belangrijk. Het thema doet me sterk denken aan Kahlil Gibran: “Als we elkaar allemaal onze zonden zouden opbiechten, dan zouden we elkaar allemaal uitlachen om ons gebrek aan originaliteit.” Zijn het wel zonden, of verbergen we allemaal dezelfde lusten? Zouden we niet beter om moeten gaan met dit stukje van onze persoonlijkheid? Het blijkt een on-ontkenbaar een deel van ons, of we nu willen of niet.
Het nummer heeft een sterke film noir-sfeer. De donkere kant van de femme fatale komt uit en breekt op. De antiheld blijft verward en alleen achter, maar krabbelt weer op. Het nummer is volmaakt vanwege ‘het fluitje’. Toen het nummer geschreven werd, zat dit er nog niet in. Na de opname miste er iets… Het fluitje werd toegevoegd vanuit de gedachte van een Humphrey Bogart, die in een trench coat zacht fluitend door een donker steegje wegloopt. Bedrogen en vast niet voor de laatste keer.
