The Battle: Bruce Springsteen

Hij mag dan 62 zijn en een carrière van zo’n 40 jaar achter zich hebben, Bruce Springsteen is deze weken weer even de grootste artiest op aarde. Over weinig platen werd de laatste tijd in uiteenlopende media zo veel gesproken als over het pas verschenen Wrecking Ball. De keynote speech die hij de afgelopen week op SXSW in Austin, Texas hield, oogstte alom lof. Tijd om eens te onderzoeken welk liedje van The Boss wel wat meer aandacht verdient. Dat doen we met twee hartstochtelijke fans en één niet-fan. Geef hieronder vooral je eigen mening!

Keuze Kari-Anne Fygi: The Promise

Verraad en teleurstelling, mooier wordt het niet in muziek.

When the promise is broken you go on living
But it steals something from down in your soul

Een roman in één nummer gieten, dat is wat Springsteen het beste doet. Ze zijn aanwezig in The Promise: de karakters en hun verhaal. Maar in tegenstelling tot de meeste van Springsteens songs ontbreekt hoop: Thunder Road there’s something dyin’ on the highway tonight.
De piano-uitvoering op 18 Tracks is mooi, maar de bandversie uit 1977 op The Promise (verschenen in 2010) is mijn favoriet.

Like when the truth is spoken and it don’t make no difference
Something in your heart goes cold

Springsteen heeft op latere leeftijd toegegeven dat The Promise ook over zijn rechtszaak met zijn ex-manager Mike Appel ging, terwijl hij voorheen altijd beweerde dat hij geen songs over rechtszaken schreef.
Het maakt het nummer er nog mooier op.

Keuze Jan van Deursen: I’ll Work For Your Love

Toen Magic vijf jaar geleden verscheen, was er één nummer dat ik voortdurend op de repeat had. Ik heb daar (nog altijd) geen andere verklaring voor dan dat ik er heel blij van word. Waarom dat is, tja… beats me. De piano van Roy Bittan waarmee het opent, doet al een hoop. En de tekst begint veelbelovend:

Pour me a drink Teresa in one of those glasses you dust of

Ik zie de hoofdpersoon hangend aan de bar. Teresa heeft dienst en we zullen zien wat ervan komt. Ik maak me op voor een goed verhaal.

Maar dat verhaal komt er eigenlijk niet. De tekst wordt een ratjetoe met bijbelse verwijzingen over de openbaring, de statie, een crown of thorns en uiteindelijk een ‘book of faith’ that has been tossed. Met als apotheose zeven druppeltjes bloed… Wat Bruce ons hier wil zeggen… geen idee. (Als rooms-katholiek opgevoede jongen hoefde ik de Bijbel eigenlijk niet te lezen. Dat werd voor je gedaan door de pastoor). Toont maar weer eens aan dat een tekst voor mij – zachtjes uitgedrukt – niet zaligmakend hoeft te zijn om een lied te kunnen waarderen. Het gevoel dat eruit spreekt, is voor mij belangrijker en het lied kent een grote meezingbaarheid. Bruce vond het kennelijk zelf ook geen hoogtepunt in zijn repertoire: hij heeft het tijdens de Magic-tour geloof ik twee keer op de setlist gehad. Afijn, ik kandideer het misschien wel terecht ondergewaardeerde maar desondanks heerlijk klinkende I’ll Work For Your Love van Bruce Springsteen.

Keuze Martijn Vet: State Trooper

Respect voor zo veel mooie woorden van mijn voorgangers, maar laat ik er maar geen doekjes om winden: ik heb heel weinig met de muziek van The Boss.
Reuze sympathieke man. Zegt aan de lopende band verstandige dingen. Zou op basis van mijn last.fm-profiel prima in het rijtje van favoriete artiesten passen, maar nee. Ik begrijp wat hij zingt, maar ik voel er niets bij. Ik hoor de E Street Band vlammen, maar geen kleine teen jubelt mee.

Bruce, ik twijfel niet aan je bedoelingen en aan je arbeidsethos kunnen ik en velen met mij een voorbeeld nemen, maar waarom is het toch allemaal zo oer- en oerdegelijk? Waarom laat je zo weinig gekkigheid toe in je werk? Bruce, spring eens uit de band. Laat eens onverwacht een knetterende scheet, baas. Of nee, doe ook maar niet. Houd het liever klein. Niet de klaagliedjes The River of 57 Channels, niet het lomp-boze Born in the USA of We Take Care Of Our Own. The Boss in al zijn bescheidenheid, daar kan ik dan weer wél wat mee. Sssshhh.

Wie heeft er gelijk?

[polldaddy poll=6059475]