The Battle: Joe Jackson

Een new wave-zanger met veel bravoure die zijn grootste hit scoort met een a capella liedje en zich daarna verliest in klassieke muziek: daar moeten de meningen wel over uiteen lopen. Daarom vandaag een nieuwe versie van The Battle Of: dit keer over Joe Jackson.

In Nederland heeft de zanger twee grote hits gehad, beide in de jaren tachtig: Real Men (over de controverse rondom homoseksualiteit) en Is She Really Going Out With Him. De laatste niet in zijn oorspronkelijke versie uit 1979 (zijn debuutsingle in Nederland) maar in een a capella-versie uit 1986.

Joe Jackson studeerde klassieke piano en compositieleer. Deze voorliefde voor klassieke muziek heeft hij nooit los kunnen laten. Na een succesvolle carrière als popmuzikant stort hij zich eind jaren tachtig op zijn oorspronkelijke liefde. Hij neemt onder meer een instrumentaal klassiek album met Steve Vai op (Symphony No. 1). Commercieel succes haalt hij er niet mee.

Keuze René Schoemaker: Be My Number Two

Joe Jackson is bij uitstek een non-ster. Hij heeft niet de looks of de extravagante levensstijl die veel van zijn tijdgenoten nodig hadden om op te vallen. Zijn eerste echte eigen album, Look Sharp, kwam uit in 1979 en ondanks – of wellicht dankzij – zijn eigenzinnige stijl en stemgeluid viel het album meteen op in de toen ter tijd lastige overgang van door gitaren gedomineerde (rock)bands naar plastic synthesizerpop, een overgang die David Bowie met Let’s Dance overigens moeiteloos, maar in mijn ogen kritiekloos, maakte.

Jackson was anders. Zijn muziek was intelligent, veelal op piano gebaseerd maar hij schuwde ook het steviger werk niet. En dan dat stemgeluid. Maar bovenal waren het de scherpe teksten. Politiek, relaties, vaak desperaat maar ook vol hoop en verwachting. Overal had Jackson iets zinnigs op te zeggen zonder de waarheid te claimen. Vooral zijn live-optredens waren episch, met soms volledig anders uitgevoerde nummers. Altijd verrassend en altijd uniek.

Is she really going out with him is zonder meer het bekendste nummer van zijn solo-debuutalbum uit 1979. Vaak gehoord, ook in live a capella uitvoering. Maar op Look Sharp! (dat overigens zonder meer tot de top-50 van beste platen ooit mag worden gerekend,) staat ook het mooie Fools in Love. Maar meer ondergewaardeerd is Be my Number Two, dat van het album Body & Soul uit 1984 kwam.  Jacksons hoogtijdagen waren al tanende, maar de kwaliteit bleef.

Be my Number Two beschrijft de desperate zoektocht van een man die zijn eerste grote liefde is kwijtgeraakt. Of er (nieuwe) liefde in het spel is, maakt niet uit. Zolang er maar iemand is. Iemand, die nooit nummer 1 kan worden. Want die was er al. Het is een treurigmakend liedje, dat wel de spijker op de kop slaat.

Keuze Freek Janssen: Steppin’ Out

Dat Night and Day één van zijn beste albums was, lijdt weinig twijfel. Jackson had zich voorgenomen om een hele LP op te nemen zonder gitaar. Het onderwerp: het leven in New York, waar hij naar toe was verhuisd. Het resultaat is een swingende plaat met veel multiculturele invloeden.

Real Men wordt de grootste hit van dit album. De onweerstaanbare tweede single, Steppin’ Out, haalt de top 40 niet eens. Volkomen onterecht: de combinatie van de swingende beat, de dwingende, brutale manier van zingen van Jackson die wordt benadrukt door de piano en de melodie die nog lang in je hoofd blijft zitten, maakt Steppin’ Out voor mij het meest ondergewaardeerde liedje van Joe Jackson.