Arno is niet meer. Om het belang van Arno voor de Belgische muziek te begrijpen, is een blik op de digitale variant van Humo, de Belgische kranten en op de socials voldoende. In de media wordt uitgepakt en dat is terecht. Arno is niet meer en België weent.
Arno Hintjens gaf in de jaren ’80 wat blossen op de wangen van de Belgische muziek. Eerst als onderdeel van T.C. Matic, later solo. Muziek die een bevreemdende en daarmee unieke combinatie was van Tango, Polka, Rock. Dronkenmansliederen. En vooral Blues. Frans, Nederlands, Oostends, alles door elkaar. Met zijn uit duizenden herkenbare stemgeluid. Aan de manier waarop hij songstructuren binnenstebuiten keerde en met arrangementen speelde, waren de in de jaren ’90 opkomende stroom jonge Belgische bands overduidelijk schatplichtig. Luister Putain Putain of Oh La La La van T.C. Matic en Suds & Soda van dEUS achter elkaar, en je weet waar Tom Barman de mosterd vandaan heeft gehaald.
De status die Arno in België had, had hij in Nederland niet helemaal. Niettemin was hij een veel geziene gast op de Nederlandse podia. Ik heb hem, samen met mijn pa, nog gezien in Doornroosje, ergens in 2004 meen ik. Energiek, charismatisch, overduidelijk genietend van zijn plek op het podium. Arno bleef tot vrij recent op het podium staan. Hij kon niet anders. Ook kanker, die in 2019 bij hem werd geconstateerd, liet hem niet stoppen. Zijn Vivre, van vorig jaar, met alleen zijn kraakstem en pianobegeleiding, is van grote schoonheid. Zijn overlijden was dan ook al aangekondigd. Alvleesklierkanker, die vooral bij alcoholische grootverbruikers voorkomt, heeft hem uiteindelijk genekt. Arno is 72 jaar oud geworden.
