De start van 1993 begint koud en guur. In mijn woonplaats Maasland wordt een NK marathon op natuurijs op heroïsche wijze gewonnen door Erik Hulzebosch en hij maakt zich meteen onsterfelijk door na de finish meteen een goede dosis sterke drank te nemen. Tijdens de tocht was meer dan driekwart van de deelnemers afgehaakt, omdat een snijdende regen voor vele centimeters water op het ijs, scheuren en andere ellende zorgde. Dit NK zou de geschiedenisboeken ingaan als ‘de hel van Maasland’. Deze winter bleef ook een beetje doorkwakkelen, maar dat deerde mij niet. Aan het einde van het jaar ervoor had ik een elpee aangeschaft die bij mijn weten de platenspeler niet meer verlaten had in het eerste kwartaal van 1993. Ik heb het natuurlijk over het album Palomine van Bettie Serveert.
Aanbeland na veel donkere, druilerige en koude dagen ergens half februari ging ik met een goede vriend en Dylan fan naar Vredenburg om Bob Dylan te zien. Het was mijn tweede keer dat ik de (toen al) oude baas ging zien. Het concert maakte deel uit van Dylans’ neverending tour, die bij mijn weten nog steeds bezig is. We hadden een mooi plekje redelijk dicht op het podium en er was geen voorprogramma aangekondigd, althans ik heb er geen actieve herinnering aan. Ik ontwaarde enkele roadies in een zwart shirt met het ‘Palomine – hondje’ op het podium en ik merk op naar mijn vriend dat de roadies alvast goed op de hoogte zijn van ’s Neerlands nieuwe muzikale hoogtepunt. Een beetje naïef misschien en deze naïviteit sloeg om in een grote vreugde toen Carol van Dijk haar geweldige strot opentrok en ik mijn nieuwe muzikale liefde voor het eerst zag optreden. Vele concerten zouden volgen en ik denk dat ik ‘de Betties’ inmiddels ergens tussen de 40 en 50 keer heb gezien. Ik ben nog nooit teleurgesteld.
Het concert van Bob Dylan kan ik me weinig van herinneren, volgens mij duurde het niet zo lang. Maar wat daarvóór gebeurde was magie. Een ietwat verlegen zangeres zong haar liedjes en de gezellige bassist zei ook enigszins onzeker: wij zijn Bettie Serveert”. Jaaaa! Ik was al verkocht door die geweldige elpee, maar deze live kennismaking veroverde definitief mijn hart. Heerlijk nerdy en zonder enige kapsones stonden ze daar gewoon hun muziek te maken in het voorprogramma van een levende legende.
Het nummer Kid’s Allright is volgens mij nooit van de setlijst geweest en spelen ze tot op de dag van vandaag (hopelijk weer snel) tijdens ieder concert. Binnen het oeuvre van Bettie Serveert is Kid’s Allright natuurlijk één van de minst ondergewaardeerde nummers en zou deze naast Palomine eigenlijk niet eens in de Snoblijst mogen staan vanwege aanwezigheid in die andere mooie lijst……Maar ja, daar staan ze nog niet eens op de groslijst. Vandaar deze ode aan Bettie Serveert middels één van hun vaakst gespeelde nummers.
Inmiddels 29 jaar verder en vader van twee kinderen zing ik met enig cynisme keihard mee:
But don’t you get your hopes up high
The kid’s allright
Now don’t you think the kid’s allright
En wat mij betreft start ook Bettie Serveert een neverending tour en zie ik ze de komende decennia ieder concert Kid’s Allright spelen en wellicht glimlach ik dan als opa veelbetekenend naar één van mijn kinderen tijdens een gezamenlijk concertbezoek.
