Jeffrey LeVasseur, geboren 27 augustus 1961. Ik durf de stelling wel aan dat niet heel veel mensen hem zullen kennen. En toch, hij is een begenadigd songwriter bekend onder de naam Jeffrey Steele. De reden dat hij zijn achternaam veranderde was een eerbetoon aan zijn vader die overleed in het jaar 1987, zijn vader die zijn leven in de staalindustrie had gewerkt. Zoals al gezegd Jeffrey Steele is liedjesmaker van beroep en dan vooral in het genre country. Vele artiesten hebben een hitje aan hem te danken zoals Billy Ray Cyrus, Tim McCraw en LeAnn Rimes.
What Hurts The Most werd een nummer één aan de overkant van de grote plas. Hij schreef het samen met Steve Robson, maar het werd geen hit in zijn uitvoering; wel in die van Rascall Flats. Een cover dus maar niet de uitvoering die centraal staat in deze blog. De uitvoering van The Rascall Flats maar ook Cascada zijn slappe aftreksels van de uitvoering van Steele. Het is een prachtig nummer met een prachtige tekst:
I can take the rain on the roof of this empty house
That don’t bother me
I can take a few tears now and then, and just let ’em outI’m not afraid to cry every once in a while even though
Going on with you gone still upsets me
There are days every now and again
I pretend I’m okay
But that’s not what gets me
En zo’n nummer verdient meer als het wordt gecoverd. Aaron Lewis is daar meer dan in geslaagd. Aaron Lewis kennen we natuurlijk als zanger en gitarist van Staind. En de man heeft gewerkt met Chester Bennington van Linkin Park, maar ook de band Limp Bizkit maakte gebruik van zijn talenten. What Hurts The Most in de uitvoering van Aaron Lewis is ontdaan van alle franje en is een live uitvoering. Een slide gitaar, een akoestische gitaar en een prachtige stem. Veel meer is het niet maar wel met een intensiteit dat de emotie, het verdriet, de onmacht dwars door speakers heen komt.
What hurts the most
Was being so close
And having so much to say
And watching you walk away
And never knowing
What could’ve been
And not seeing that love in you
Is what I was trying to do
Aaron Lewis weet het in al zijn eenvoud prachtig uit te voeren, zoals gezegd ontdaan van alle franje en productie-grapjes waar andere bands die dit nummer coverde wel gebruik van maakten. En dan hou je een eerlijk en puur nummer over. Stoere man Aaron Lewis maakt het gevoeliger dan het origineel. Een cover van wat al een prachtig nummer is krijgt in de uitvoering van Lewis het krediet wat het verdient. Eenvoud in de muziek het blijft gewoon mooi.
