Ondanks het feit dat Lana Del Rey een succesvolle carrière heeft vind ik toch dat ze een ondergewaardeerde artiest is. Ze is een hele getalenteerde singer-songwriter en geniet niet het succes dat ze verdient, zeker wanneer je kijkt naar de aandacht die sommige andere artiesten met veel minder puurheid en meer blootheid wel krijgen. Laat ik daarover maar niet teveel uitweiden en alle aandacht op Lana concentreren.

Van Lana ben ik echt groot fan geworden. Ze heeft een eigen stijl die me enorm aanspreekt en ze heeft veel muziek gemaakt van buitengewone schoonheid. Haar muziek is een mix van alternatieve pop, barok pop, dreampop, psychedelische pop, sadcore en rock. Het is vaak melancholische muziek met een filmische kwaliteit waarbij verdriet en tragische romantiek centraal staan. Vaak wordt er verwezen naar de popcultuur en dan met name de Americana uit de jaren 50 en 60. Juist het trieste en diepe karakter van Lana’s nummers spreekt me heel erg aan. Lana zegt over zichzelf dat het voor haar voelt dat ze erbij was in de jaren ’50, ook al was ze toen nog niet eens geboren. En ze weet met veel nummers ook die nostalgie over te brengen en dat zeg ik als iemand die nog jonger is dan Lana zelf. Het is gewoon hele fijne muziek.

In 2019 bracht Lana het album Norman Fucking Rockwell uit, misschien wel haar beste studioalbum tot nu toe. Het is een album dat zich kenmerkt door eenzame sferen met een sterke klassieke rock invloed, delicate pianoklanken en akoestische gitaren. Klassieke rock met zijdezachte gitaarsolo’s, gecomprimeerde drumfills en slepende, treurige outro’s. Gecombineerd met de mooie, intrigerende en emotionele vocalen van Lana is echt een pareltje van een album.

Op het album staat het 9 minuten en 37 seconden durende Venice Bitch, geschreven door Lana en Jack Antonoff. Een wonderschone combinatie van folk rock en psychedelische pop. Venice Bitch is een heel aangrijpend nummer over jonge liefde en hedendaagse Americana, dat begint als een delicate ballade en verandert in een psychedelisch pop pareltje. Er zitten zoveel mooie elementen in het nummer. Het is spookachtig, hypnotisch en zwaarmoedig. De subtiele akoestische gitaar, de strijkinstrumenten en de synthesizers klinken prachtig. Verwijzingen naar de Americana zijn natuurlijk weer volop aanwezig met teksten als I dream in jeans and leather. Ze kijkt ook een beetje terug naar wie ze was en wie ze nu is – Oh God, miss you on my lips, It’s me, your little Venice Bitch – doet nostalgisch, weemoedig en een beetje melancholisch aan. Het nummer dompelt je onder in een prachtige Amerikaanse zomer van weleer en wie vindt het vintage Amerika nou geen romantische droom? En ook op een dag als vandaag dat ik deze bijdrage schrijf, waarbij de regen op het raam tikt, is het wonderschoon.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.