Met het verstrijken van de tijd zijn er sommige zaken die niet inslijten maar die alleen maar meer heimwee oproepen. Zoals ik in een eerder stuk beschreef, heb ik dat nog steeds met DWDD. Ik mis iets in mijn dagelijkse routine na 15 jaar.
Hetzelfde geldt voor de huisgemaakte huzarensalade van de cateraar die vroeger bij ons op het winkelcentrum in de buurt zat. Ik kon als kind wel huilen van het genot die die salade teweegbracht. Als ik mijn ogen sluit, proef ik direct weer die onmiskenbare smaak. Een familierecept was het antwoord op mijn en mijn moeders vragen wát nu het geheim was. De pater familias overleed en de cateraar verdween, een jaar of 20 geleden. En dat was het einde. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer zo’n salade geproefd.
Afgelopen kerst maakte ik een buitengewoon geslaagde en zéér uitbundige Russische salade, een proces dat me een groot deel van de 24ste december heeft gekost. Kilo’s groenten en ander aanhangend salade-ingrediëntsels gleden langs mijn mes en vormden in die hoedanigheid het kroonstuk van de 1ste kerstdag. Hij was heerlijk, maar toch kon ik mijn gedachten er niet van weerhouden weer terug te denken aan de salade van weleer. En zo slaakte ik weemoedig een diepe zucht met kerst.
De laatste tijd heb ik een vergelijkbaar gevoel bij Acda en De Munnik. Hoe langer hun muziek gerijpt heeft, hoe beter het lijkt te worden. En ik vond ze altijd al geweldig, dus kun je nagaan. De dubbelaar Adem (op vinyl) gaat nog regelmatig van A tot Z onder de naald door. Wat waren ze goed. Want tja, zoals we allemaal weten zijn ze er in 2015 mee gestopt. Een enkel optreden de afgelopen jaren daargelaten, nieuwe muziek kwam er niet meer uit. Ik mis het enorm, een dergelijk Nederlandstalig muzikaal kunstenaarsduo.
Tot ik afgelopen jaar ineens het nieuwe nummer van rapper Snelle hoorde, met niemand minder dan Thomas Acda. Mijn aandacht was direct getrokken. Het klonk goed, het was nieuw maar ook vertrouwd, zo leek het. En toen had ik het pas door. Dit was niets minder dan Acda en De Munnik, maar dan zonder De Munnik. En het voelde niet eens als een goedkope rip-off, een smakeloze trucje om geld te knijpen uit het sentiment dat wellicht nog in mensen huist, nee, het nummer Papa Heeft Weer Wat Gelezen klonk oprecht goed.
De ontstaansgeschiedenis van het nummer is er één zoals je hem het liefst zou willen zien. Samenhangend van toevalligheden, een zeldzame klik en wederzijds respect tussen twee zeer getalenteerde muzikanten. Het nummer is ontstaan in een hotelkamer in New York, met uitzicht op de Brooklyn Bridge. Acda en Snelle werden daar gezamenlijk heen gestuurd voor opnamen van Vrienden Van Amstel Live (vraag me niet waarom). Op een koude vroege ochtend tijdens het maken van wat shots van Acda met Manhattan op de achtergrond, speelde hij wat geïmproviseerde akkoorden op zijn gitaar om warm te blijven. Zo ontstond een melodie die bleef hangen en die Snelle, die iets later arriveerde, tevens inspireerde. En zo brachten de twee heren een aantal dagen door in New York. Het onderwerp, een vader en zoon in gesprek over de zorgen van een vader en een kind opgroeiend in de wereld van nu, kwam voort uit een ervaring die Acda had met zijn kinderen. In de krant las hij over tieners die steeds vaker naaktfoto’s van zichzelf versturen, vaak met alle gevolgen van dien. Hij waarschuwde zijn kinderen hier voorzichtig mee te zijn. Die lachten er om. Papa heeft weer wat gelezen…
Ach, m’n vader
Het is soms net een mens
Dan weet ie het ook niet en lijkt het soms nep
Alsof ik de dagen, waarop ik bij hem
Kwam met mijn vragen, voorbij ben gerend…
Het is een topnummer dat blijft hangen met bovendien een mooi thema. Voor mij misschien wel de grootste muzikale verassing van 2020. Ik hou van dit nummer. Helemaal toen het gelegenheidsduo het nummer akoestisch bracht op de camping van Nick en Simon met Roel van Velzen in de backing (lang verhaal).
