Het is zaterdagochtend, 30 januari 2021. Ik weet het nog heel goed. Vanuit de woonkamer klinkt een schreeuw.
In de keuken sta ik de boterhammetjes te smeren voor mijn kinderen. Met de oren gespitst, want in de kamer aan de eettafel zitten mijn bloedjes van vier en twee jaar, even zonder direct toezicht, te wachten op het bammetje chocopasta en de thee. De harde kreet klinkt bijna synchroon uit beider monden. De schrik zit er meteen in bij mij. Want ondanks dat het op een bewonderend Oooooh lijkt, is er toch ook een ondertoon van angst en overweldiging.
Het blijkt de maan te zijn, de oorzaak van de commotie. Het hemellichaam staat in volle glorie, vol en helder, in de vroege ochtendhemel te pronken, majestueus in het directe zicht van de twee kinderen. Het reflecterende licht speelt een magisch spel met ze. Het is betoverend, en met de blik van een kind neemt – zoals je weet – de intensiteit alleen maar toe. Het intens kunnen koesteren van de schoonheid en verwonderd blijven, het is een kunst die door kinderen nog met gemak wordt gedaan. Bij volwassenen is die romantiek en uiteindelijk de bijbehorende onbegrensde creativiteit vaak wat minder aanwezig.
Behalve dan bij Sophie. Ze zag de maan ook, een paar uur daarvoor, en besloot hogerop te klimmen, op een balkon, om er dichterbij te zijn. Haar romantiek en spiritualiteit werd haar noodlottig. Ongelukkig gleed ze uit en overleefde de val niet. Sophie Xeon, 34 jaar nog maar, een creatieve ziel verloren voor de wereld.
Sophie was uniek. In de afgelopen tien jaar heeft ze muziek gemaakt waar we de komende decennia nog vaak naar zullen verwijzen. Haar elektronische muziek zal nooit volledig in een hokje kunnen worden gestopt. Als producer maakte ze naam; ze werkte samen met onder andere Charli XCX, Vince Staples en Lady Gaga. Haar eigen werk was echter nog eens van een ander vooruitstrevend kaliber.
Met name raak je hiervan doordrongen als je haar reguliere debuutalbum, Oil Of Every Pearl’s Un-Insides, gaat beluisteren. In 2018, toen het uitkwam, wist het me bij de lurven te grijpen, en wel omdat het als geen enkel ander muziekwerk klinkt. Er zijn geen duidelijke referentiekaders, laat staan kaders in algemene zin. Enige cohesie lijkt ook volledig te ontbreken. Dat zou je als een nadeel kunnen ervaren, maar het fascineert en houdt je volledig bij de les. Elk nummer klinkt vooruitstrevend, kunstzinnig, krankzinnig, en geestverruimend. De creativiteit is hier duidelijk nog los van de belemmeringen die je door het ouder worden zouden kunnen worden opgelegd.
Je zou kunnen zeggen dat Sophie nog vrij was, en vol van de dingen die wij saaie mensen als onmogelijk betitelen, zoals het reiken naar de maan. Op geen enkele manier denk je dus aan de dood bij de levendigheid van deze jonge geest. Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat het nieuws van haar overlijden dan ook erg veel pijn doet. Zo zonde. Het is zeker geen schande hier een traantje om te moeten laten.
