Het wielerseizoen kende een verplichte rustpauze, maar het circus trekt weer over bergen en door dalen en velden. Goed georganiseerd, maar te vaak met gevaarlijke afdalingen, onoverzichtelijke en slecht onderhouden wegen en stompzinnige aankomsten. Soms lijkt het wel dat de show belangrijker is dan het risico voor de renners. En toch – ondanks alle voorzorgmaatregelen – is er ook dit jaar weer een jonge coureur overleden en twee die een engeltje op hun schouder hadden meerijden, want de hekken of een ravijn inklappen had heel veel slechter kunnen aflopen.
Het blijft mij evenzo verbazen dat in tijden waarin de renners een optimale medische begeleiding krijgen en overdreven vaak gecontroleerd worden er sinds 2015 toch maar liefst tien professionele coureurs overleden tijdens een wedstrijd of training. Drie door een aanrijding, twee vanwege een val, maar er zijn ook renners die ‘gewoon’ ineens thuis overlijden of tijdens de etappe vanwege een hartstilstand. Kerngezonde getrainde jonge mannen. Maar wat nog vreemder is dat het overgrote deel van het totaal Belgen zijn. Vijf in totaal. Vijf doden door een hartstilstand in vijf jaar tijd.
Ik wil helemaal niets insinueren, maar onwillekeurig krijg je toch vreemde gedachten. Worden deze jonge gasten over de kling gejaagd doordat ze te hard moeten trainen? Teveel koersen? Want laten we reëel zijn…het is bijna bovenmenselijk hoe hard de mannen rondrijden en hoeveel kilometers ze moeten afleggen over soms (te) smalle wegen met onoverzichtelijke bochten, vluchtheuvels en eigengereide bestuurders van sponsorauto’s. En helemaal wanneer ze over de cols moeten stoempen. We zien de berggeiten overwinnen, maar we zouden bijna de knechten vergeten die hangend over het stuur binnen de tijd proberen binnen te komen om de volgende dag hun kopmannen weer verder te slepen. Velen rijden een carrière lang vele tienduizenden kilometers zonder ooit maar iets te winnen.
Toen ik Het Lied Van De Sterren uit 2011 door Bart Herman hoorde ontroerde het mij. Het is een ode aan de veel te vroeg overleden Frank Vandenbroucke; één van de grote meneren uit het Belgische wielrijden met een gigantische erelijst. De gesproken tekst in het lied is van Nico Mattan; een oud-wielrenner en vriend. In oktober 2009 kreeg Vandenbroucke op 35-jarige leeftijd tijdens een vakantie in Senegal een longembolie.
Lied Van De Sterren is op alle vroeg overleden renners én de hardwerkende knechten van toepassing, maar is tegelijkertijd een ode aan de eeuwige, alles overwinnende vriendschap. Salut, copain.
