Het is er bij mij ingeramd. Al vanaf mijn prille jeugd kreeg ik minimaal op wekelijkse basis een flinke portie symfonische rock voor mijn kiezen. Pink Floyd, Deep Purple, Yes. Zomaar een greep uit de artiesten die mijn vader in zijn platenkast had staan. Het zal dáár zijn geweest dat het zaadje werd geplant voor mijn liefde voor grootse, bombastische muziek, wat bij mij resulteerde in een enorm enthousiasme voor trance.
Maar van al die langspeelplaten uit de platenkast van mijn vader voelde ik de meeste liefde bij de muziek van The Alan Parsons Project. Rustiger van aard, met uitgesponnen melodietjes, lekker in het gehoor liggend, tegen de mainstream pop aan. Gek genoeg werd alleen de sinlge Don’t Answer Me een grote hit. De noteringen van de overige singles van de formatie in de Nederlandse Top 40 vormen een flink contrast met de geweldige status van de band.
En natuurlijk ben ik fan van hun evergreens maar ook The Gold Bug behoort tot mijn favorieten. Net als bij het album Tales Of Mystery And Imagination lieten zij zich ook voor dit nummer inspireren door een verhaal van Edgar Allen Poe. The Gold Bug vertelt het verhaal over een gouden kevertje die de hoofdpersonen naar een begraven schat leidt.
Het liedje stond op het album The Turn Of A Friendly Card, maar werd niet als single uitgebracht. Vermoedelijk is dat de reden dat het verder eigenlijk altijd onder de radar is gebleven. Wat mij betreft verdient het echter gewoon een plaatsje naast hun klassiekers Old And Wise en Eye In The Sky.
Alan Parsons Project verdient veel meer dan het mainstream te noemen. Mensen, ga dit luisteren. Vooral de onbekendere nummers.