Als liefhebber van ondergewaardeerde liedjes is het niet altijd een genoegen om op bepaalde locaties muziek te horen. Bij onze buurtsuper staat bijvoorbeeld regelmatig – en met name tijdens de kerstperiode – Sky-radio op. Dat draagt natuurlijk niet bij aan een fijne boodschap-beleving wat mij betreft. Maar ja, de bezoekjes zijn kort. Dus daar valt nog mee te leven. Lastiger is het om naar de sportschool te gaan. Als blogger, en als iemand met een veelal zittend beroep, is het niet onverstandig de spieren te trainen en de conditie op peil te houden. Het goddelijke lichaam houdt zichzelf niet in stand natuurlijk, zeker niet als je al een stuk boven de veertig bent. Dus ja, de sportschool. Maar daar wordt dus ook muziek gedraaid.
Ik ben dol op goede dansmuziek en lekkere beats, en de hedendaagse muziek kent genoeg goed werk. Echter het moet gezegd dat er wel heel veel domme deuntjes voorbij kunnen komen. En daarom doe ik regelmatig wat oorplugjes in voor de broodnodige eigen gekozen muziek. Ter voorkoming van verdere gehoorschade staat de muziek op mijn hoofd niet al te hard. Op de achtergrond hoor ik daarom nog genoeg van mijn omgeving. En zo kwam het voor, op een keer, toen ik net op de hoogste fiets-stand zo nonchalant mogelijk mijn benen aan het pijnigen was, dat ik ineens de stem van Nick Waterhouse voorbij hoorde komen. Uit de speakers van mijn sportschool. En dat was toch wel het laatste wat ik had verwacht.
Ik herkende het grappige nummer Katchi van het album Twice Around uit 2016. Maar toen ik goed ging luisteren hoorde ik het meteen al: dit was een slappe mix. Het leukste was uiteraard de zang en de oorspronkelijke elementen van het nummer, maar dit was voor de rest een zoutloos populair gemaakte versie. Gelukkig wel met veel credit voor Nick Waterhouse zelf, ontdekte ik later. Maar de muzikale omlijsting van iets wat Ofenbach heet mist wat mij betreft iets wat voor de muziek van Nick Waterhouse zo kenmerkend is, namelijk een goede en vooral eerlijke groove.
Ook van reeds genoemde album Twice Around is het nummer L.A. Turnaround. Mijn favoriet van dat album. En als je dit nummer opzet hoor je dat Nick Waterhouse, geboren in 1986, zelf normaal gezien een authentiek geluid nastreeft zonder tierlantijntjes. Eerlijke instrumenten, eerlijk op de band gezet. Een oud geluid, maar zonder dat het een maniertje wordt. Soul en Rhythm & Blues zoals dat ver voor 1986 al gemaakt werd, en zoals dat hopelijk nog jaren gemaakt gaat worden. L.A. Turnaround is onweerstaanbaar vrolijk, swingend en lekker rollend. En daarbij ook zonder herbewerking heerlijk dansbaar.
Vergis je niet, ik ben blij dat dankzij de act Ofenbach de artiest Nick Waterhouse meer fans gaat krijgen, dus ik wil niet negatief zijn daarover. Maar ik hoop dat nummers als Katchi en L.A. Turnaround op zichzelf concessieloos de verdiende waardering gaan krijgen. Dat ook de pure Nick Waterhouse de waardering krijgt die hij verdient. En dat ik in mijn buurtsuper en op mijn sportschool zo’n heerlijke en eerlijke groove gewoon een keer eens uit de speakers mag horen knallen. Dat zou eens een hele mooie ommekeer zijn.
