Het is 1970. Reginald Kenneth Dwight brengt zijn tweede plaat uit. Zijn eerste, Empty Sky, enkel uitgebracht in de UK, deed bar weinig. Het hing als een mengelmoes van stijlen aan elkaar. Die tweede plaat, door velen gevreesd, was erop of er onder voor het Britse multi-talent. Elton John, luidde de titel van plaat nummer twee. De naam die hij zichzelf gaf en die hij twee jaar later ook officieel de zijne maakte. Elton Hercules John, Elton naar blueslegende Elton Dean en John naar Long John Baldry.
Waar het voor velen misgaat na een nietszeggend debuut, was het voor Elton raak met zijn naar zichzelf vernoemde plaat. De plaat opent namelijk met het iconische Your Song. Nu zijn er veel openers te verzinnen die gelijk een onuitwisbare toon zetten, maar er zullen er niet veel zijn die dezelfde punch in the face geven als Your Song. Raak vanaf de eerste tonen om vervolgens nooit meer uit je hoofd te gaan. Zelfs nu, bijna 50 jaar (!) later, staat het nummer nog fier overeind. Geen krimp geeft het.
Toch ga ik een klein bommetje droppen. Het nummer Your Song, dé Elton klassieker, hét nummer dat hem voor altijd naar de top bracht, het prachtige, liefdevolle, ultieme liefdeslied, is niet het beste dat op het album staat. Dat is namelijk een redelijk anonieme als afsluiter van kant A, een nummer dat niet veel mensen zullen kennen. Het mooiste nummer op het album is First Episode At Hienton. Toch staat het nummer zo ver in de schaduw van Your Song dat het haast met het blote oog niet meer waarneembaar is.
De simpele pianobegeleiding geeft de woorden vleugels en schildert als het ware een compleet verhaal in in een paar minuten. Het verhaal van een man en een vrouw, genaamd Valerie die elkaar al lang kennen maar langzaam uit elkaar groeien.
I was one as you were one
And we were two so much in love forever
I loved the white socks that you wore
But you don’t wear white socks no more; now you’re a woman
De tragiek is voelbaar en snijdt door de plaat heen, recht je lijf in. Een jeugd die zorgeloos was, een liefde die nooit lijkt te eindigen. En dat alles in prachtige teksten.
A doormat was a sign of welcome
In the winter months to come
And in the summer laughing
Through the castle ruins we’d run
Het kantelpunt is onvermijdelijk. Je voelt het aankomen, het is onomkeerbaar. De eindeloze gesprekken en het verdriet. Het niet kunnen accepteren van een naderend einde. En toch weten dat het niet meer zal veranderen. Het is schrijnend.
I am who I am
You are who you are
Now Valerie’s a woman
Now Valerie’s a woman
Now Valerie’s a woman…
De acceptatie, gewild of niet, is er aan het einde. Een ieder gaat een eigen weg. Het zal uiteindelijk slijten. Hoe lang dat zal duren, of het überhaupt zal slijten, niemand die het weet. Ook de jonge Elton niet.
Dat is er zeker niet met de haren bij gesleept. Dat is een heel mooi liedje. Het raakt me in mijn dertigershart. Ik moet niet eens aan een oude geliefde denken, maar aan al die mensen uit mijn studententijd die nu iets heel anders aan het doen zijn en met wie je nooit meer tot het licht wordt, zittend op een bierkratje, zult zitten zuipen. Die je sowieso zelden meer ziet, want ze hebben het te druk met hun leven.
Ook een complimentje voor de keuze voor Elton John. Er zijn nog te weinig muzieksnobs die hun mainstreamkant zo durven tonen. Je maakt nog steeds goede sier met het afzeiken van Elton John, ABBA, Bløf etc.
Dank voor je mooie woorden Wouter! Volkomen eens met de laatste alinea.
Inderdaad, helemaal mee eens. Ik roep dit al jaren
Gek is dat…. Dit was ongeveer de eerste LP die ik kocht, met dat opvallend, donkerrood-doorschijnende vinyl. Ooit achtergebleven bij een ex en de CD die veel later uitkwam haalde het niet bij het originele vinyl (en ik ben géén purist op dit terrein). Op Spotify blijkt het wèl de moeite waard om er weer naar te luisteren en ik werd opnieuw geraakt door “Your Song” èn, vooral, “First episode at Hienton”. God mag weten waar Hienton ligt, maar dat doet er verder niet toe.
Ik zat net de tekst voor mezelf te vertalen, maar eigenlijk doet ook dat er niet toe. Ik zocht wat verklarende woorden (o.a. quadrangle sang to the sun) en kwam op deze site terecht…. Gelijkgestemde zielen zo te zien! Het nummer pakt me steeds weer en is -inderdaad- het mooiste van dit album. Misschien wel van zijn hele oeuvre…
Nostalgie ten top.
Na al die jaren is dit onbekende nummer mij het meest bijgebleven van Elton John. En dan is het mooi om al deze commentaren te lezen…prachtig om te .mogen zien dat het anderen net zo raakte als het mij deed en nog steeds. Heel treffend verwoord ook, wat jullie hier geschreven hebben.
Nog een mooi feitje over dit prachtige nummer: EJ heeft dit helaas nooit live gespeeld. Niemand noemt verder de derde parel van deze LP: Sixty Years On. Dit nummer heeft hij wel veelvuldig live gespeeld en is wat mij betreft een van zijn grootste live nummers (bijvoorbeeld die van zijn beroemde concert in Moskou: zie YouTube).