Porcupine Tree – Arriving Somewhere But Not Here

Als je dan een blog mag schrijven over ondergewaardeerde liedjes, dan kun je je afvragen of dit nummer kwalificeert. Vraag het menig liefhebber van progressieve rock en metal en de kans is groot dat dit nummer in de hoogste regionen van hun toplijstjes staat. In de Arrow rock 500 (kennen we niet; wij luisteren alleen maar naar Pinguin radio) staat hij bijna bovenaan en ook in de Snob 2000 heeft hij de welverdiende bronzen medaille te pakken. Maar ben je van mening dat dit een mistroostig lied is over dood en zelfmoord, dan is het voor jou wel een ondergewaardeerd lied.

Het nummer is te vinden op het album Deadwing van de band rondom Steven Wilson, Porcupine Tree. Wilson maakte met goede vriend en filmmaker Mike Bennion een script. Het oorspronkelijke idee was om een film te maken, waarin een aantal nummers van het album in zouden zitten. De nummers en de film zouden dan een samenhangend geheel vormen. Helaas is de film nooit gemaakt, vanwege financiële redenen.

Hoofdpersoon uit het verhaal is David, die te maken heeft met een vorm van PTSS lijkt het. Iets in het verleden wat hij heeft meegemaakt zorgt ervoor dat hij daar de rest van zijn verdere leven onder gebukt gaat. Er is ook een kortstondige, maar heftige relatie met een meisje, die hij ontmoet heeft in de trein. Verder is er de geest van zijn moeder, die ook machteloos moet toekijken hoe David moet lijden. Zij probeert hem te overtuigen dat het aan gene zijde mooi en vredig en goed is. Arriving somewhere gaat inderdaad over dat ene punt dat je het leven hier verlaat en het leven in het hiernamaals verdergaat.

Did you imagine the final sound as a gun?
Or the smashing windscreen of a car?
Did you ever imagine the last thing you’d hear as you’re fading out was a song?

David is er van overtuigd dat het na de dood beter is dan hier. En dat op zich is iets om rust en vertrouwen uit te halen. Maar wat heeft er toe geleid dat hij uit het leven moet stappen?

Het instrumentale gedeelte van het nummer vertegenwoordigt wat mij betreft de demonen in Davids hoofd. Ze nemen hem steeds meer over, wat word vertolkt door de muziek die steeds harder wordt, maar die toch weer terugkomt bij de oorspronkelijke melodie. Het laatste couplet zet in:

Did you see the redness block your part?
Did the scissors cut a way to your heart?
Did you feel the envy for the suns of mothers
Tearing you apart?

In het laatste gedeelte komt het lied terug naar de realiteit en het hier en nu. Een mooie opvatting van het laatste gedeelte is dat als je het gevoel hebt dat al je plannen door een rode mist onzichtbaar zijn geworden, of dat je overmand word door jaloezie, omdat jezelf ook wel een perfect leven wil. Berust je dan dat er een plek is waar je kunt arriveren, wat niet hier is. Maar niet nu! Het is nu niet de tijd.  En wellicht is dit een verwijzing naar een soort hemel en hel. Het doet mij denken aan de prachtige film What Dreams May Come. Hierin gaat het personage wat gespeeld word door Robin Williams dood en komt in de hemel. Als zijn vrouw later zelfmoord pleegt komt zij daar niet, maar blijft ronddwalen in haar emoties.

Het is mijn interpretatie van het nummer. Een geweldig nummer. Of het ooit nog goed komt met David, zullen we wellicht binnenkort te weten komen. Steven Wilson heeft aangekondigd dat de film Deadwing er toch gaat komen.