Concept albums. Ze zijn er genoeg. Albums waarvan de nummers een verhaal vertellen. The Wall, Tommy, Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, om maar eens wat klassiekers te noemen. Maar Frank Sinatra zou je misschien niet meteen in het rijtje plaatsen. Toch heeft hij het prachtige album Watertown gemaakt, en ondergewaardeerd is het zeker.
In 1969 vallen de verkopen van The Golden Voice wat tegen. Hij stemt toe om nog een concept album te maken. Eerder had hij een groot succes met het album In The Wee Small Hours. In de hoop dit succes te evenaren, wordt de hulp ingeroepen van leden van de groep The Four Seasons. Zij componeren de muziek en schrijven de teksten.
Het verhaal gaat over een man uit Watertown, New York. Zijn vrouw heeft hem verlaten en hij staat er alleen voor om zijn twee zonen op te voeden. Het eerste gedeelte van het album vertelt het ongeloof van het feit dat zijn vrouw hem heeft verlaten. Hij kan er niet bij dat ze hem zo rustig heeft kunnen vertellen dat er geen kans meer voor hun was, dat ze haar geluk in de grote stad ging zoeken, dat het niet zijn schuld was en gewoon goodbye zei.
In het nummer Michael & Peter schrijft het hoofdpersonage zijn (ex)vrouw een brief waarin hij probeert te vertellen hoe de zaken er thuis er voor staan. Hij maakt het zo duidelijk dat hij nog steeds zoveel van haar houdt, maar het lukt hem niet om dit te vertellen. Wellicht weet hij ook dat als hij dit doet, hij haar alleen verdriet doet.
De eerste zinnen van het nummer zijn meteen al hartverscheurend.
Michael is you, he has your face
He still has your eyes, remember
Peter is me, ‘cept when he smiles
And if you look at them both for a while
You can see they are you, they are me
Daarna herpakt de man zich. De muziek verandert ook. Hij vertelt over de zware regenbuien die er zijn geweest, dat het huis een likje verf nodig heeft, dat haar moeder nog veel oppast. Hij vertelt eigenlijk dat het zogenaamd prima met hem gaat, maar tussendoor toch de regel:
You’ll never believe how much they’re growing
Hij wil het niet zeggen, maar smeekt haar eigenlijk om terug te komen, ondanks dat hij wel weet dat dat er niet in zit.
Voor mij is het alsof de film Kramer vs Kramer zo’n beetje verteld wordt in dit nummer. Ik heb met de beste man uit het album te doen, en Frank Sinatra zet hem neer als iemand bij wie het allemaal maar een beetje boven zijn pet gaat. Hij probeert er ondanks alles toch maar het beste van te maken.
Het album kreeg veel slechte kritieken en de gehoopte kassuccessen bleven uit. Maar ach, je moet er maar het beste van maken toch?
Prachtig