David Cassidy – Lyin’ To Myself

Is David Cassidy ondergewaardeerd? Ja en nee. Hij was het prototype van de mooie jongen met de (ietwat hese) slaapkamerstem. Megahits gescoord met de Partridge Family; een televisieserie waar ik als brugklasser naar keek. Voornamelijk voor zijn aantrekkelijke zus, maar dat terzijde. Met uitzondering van zijn televisemoeder en hijzelf kon geen van de (kind)acteurs een gitaar van een kaasrasp onderscheiden. Grappig detail is dat de moeder zijn officiële stiefmoeder was, en de moeder van zijn halfbroer Shaun. Acht albums werden in een tijdsbestek van 4 jaar uitgebracht, waarvan de eerste vijf allemaal in de Top 20 terecht kwamen. Hetzelfde gold voor de eerste vijf singles, waaronder het onvergetelijke I Think I Love You. Maar begin 1973 was de koek echt op.

Tegelijkertijd ging Cassidy vanaf 1972 ook soloplaten uitbrengen en scoorde weer megahits met voornamelijk covers. Maar zijn veelal jeugdige fans volgden hem letterlijk en figuurlijk op de voet en tussen 1970 en 1974 was hij net zo populair als The Beatles medio jaren zestig. Massa-hysterie en binnen een dag uitverkochte stadiums. Tijdens een optreden viel er een dode toen iedereen naar voren rende. Hij besloot te stoppen met toeren en de Partridge Family, maar de continue aandacht is waarschijnlijk de basis voor zijn latere alcoholprobleem. Hij is meerdere malen gearresteerd met een te hoog promillage. Los van deze problemen had hij ook alzheimer en dementie. Vorige week is hij opgenomen vanwege lever- en nierfalen en hij werd in een kunstmatig coma gebracht. Eergisteren werd hij uit coma gehaald, maar bleef kritisch in afwachting van een levertransplantatie. Helaas, gisterenavond was het op 67-jarige leeftijd over en sluiten.

In mijn slaapkamer had ik een grote poster van David Cassidy aan de deur van mijn kast hangen. Niet, omdat ik een fan was, maar ik had met een spelletje per ongeluk een gat in de kastdeur geschopt en het enige wat ik had om de ‘daad’ te verbloemen was een gratis poster van Cassidy uit een één of ander popblad in die jaren. Een kennis van mijn ouders dacht mij – nadat ze mijn kamer bekeken had – een plezier te doen door zijn elpee cadeau te geven, maar volgens mij had ze snel door dat de plank was misgeslagen. Een beteuterd gezicht sprak boekdelen, maar zij kon niet weten dat ik meer een  Bowie-fan was. Toch heb ik de elpee van Cassidy best vaak gedraaid, want het ware lekkere deuntjes en hij had een goede stem. Ongeveer vijftien jaar geleden heb ik een verzamelaar van de Partridge Family én met de solohits van Cassidy  aangeschaft en ik draai het nog steeds regelmatig en met veel plezier. Vrolijke muziek en een herinnering aan mijn jeugd. Voor de meeste is Cassidy geen ondergewaardeerde artiest; hoogstens een onbekende artiest. En ik vermoed dat hij niet in de Rock & Roll Hall of Fame zal worden opgenomen. Maar toch…

Na 1972 had hij in de V.S. geen hits meer (tot 1990), maar in (met name) Engeland, Australië en Zuid Afrika bleef hij mateloos populair en scoorde regelmatig hits. De grote successen van de Partridge Family zou hij nooit herhalen. Eind zeventiger jaren was hij bankroet, maar zijn optredens in televisieseries en een vette hit in Engeland in 1985 (The Last Kiss met achtergrondzang van George Michael) deed hem besluiten weer op te treden. Zijn laatste grote hit was Lyin’ To Myself; een typisch jaren negentig product met een gitaarsolo op het einde. Zijn eerste hit in 18 jaar in de V.S., maar het album werd door de critici neergesabeld.