Hè, hè…we hebben een kabinet. Na lang aftasten en oeverloos veel gesprekken zijn de heren na 209 dagen het eindelijk eens geworden. Drie formateurs zijn er versleten. Het had ongetwijfeld veel korter kunnen duren, maar zoals meestal was er te veel partijpolitiek en te weinig nationaal belang. De pot is verdeeld. Rechts graaien om links te paaien of omgekeerd. En ongetwijfeld hebben ze alle meevallers vast in de begroting opgenomen om daarom over een aantal maanden de volgende bezuinigingsronde over de rug van de sociaal zwakkeren aan te kondigen. Vergeten zijn alle verkiezingsbeloften.
The number one biggest game
It’s when they gain the most fame
It’s like a race to the top
Because they wanna be boss
They don’t care who they step on
As long as they get along
Wat mij betreft had de formatie tot de volgende verkiezingen mogen duren, want dan kunnen ze ook geen domme beslissingen nemen. De dames en heren lijden namelijk aan zware zelfoverschatting en hun expertise van de zaken waarover ze beslissen is in het algemeen ondermaats tot nihil. Neem België: in 2011-2011 hadden ze 541 dagen nodig, maar is het land daar slechter van geworden? Natuurlijk niet, de economie ging gewoon door en groeide dankzij het gebrek aan politieke sturing. Het enige wat wel snel aangepast dient te worden is dat demissionaire ministers en staatssecretarissen niets meer mogen doen. Niet snel nog even (partij)politieke dingetjes er doorheen drukken of een demissionair kabinet proberen te laten vallen om nog gauw even een paar concessies los te weken.
They could care less about you
They could care less about me
As long as they are to end
The place that they want to be
They’re always wearing false smiles
I guess it goes with the style
Persoonlijk ben ik voor een simplistische verdeling. Er zijn elf ministersposten en in het laatste kabinet ook nog twee posten zonder portefeuille. En dan zijn er nog zes staatssecretarissen. Geef daar een waarde aan. Bijvoorbeeld elke ministerpost met portefeuille kost 10 zetels en elke zonder of een staatsecretaris kost 5 zetels. En alle partijen doen mee. Met andere woorden, D’66 krijgt 2 ministerposten of 1 ministerpost en 2 staatssecretarissen. 50+ (met vijf zetels) heeft recht op 1 staatssecretaris. Leer maar samen te werken, want dit is de wens van de kiezer. Het kan dan in een weekje gepiept zijn. Maar met de voorwaarde dat de ministers en staatssecretarissen minimaal affiniteit met de post moeten hebben, maar nog liever (werk)ervaring. Anders is er teveel gehennis.
They’re always tryin to convince
Just like we don’t have the sense
They look just like it’s a quiz
But they do real stupid things
They’ll tell you to trust in them
Because you’re their biggest friend
En politici, wees eens eerlijk in plaats van te draaikonten en een selectief geheugen te hebben. Ik hoor te vaak het equivalent van Ich Habe Es Nicht Gewusst. Echt, al het geld aan Griekenland komt terug. De redden van de banken gaat de belastingbetaler uiteindelijk niets kosten. Brussel krijgt echt niet meer macht of inspraak of geld. En dan die gespeelde verbazing wanneer mensen in elkaar of doodgeslagen worden met een stille optocht als gevolg. De gewone burger op de straat weet allang waar de klepel hangt, maar de politici schijnen in een andere realiteit te leven. Ik ben ongetwijfeld niet de enige die een tikje sceptisch is.
Zo ook Death; een punkrockband uit Detoit en opgericht in 1971 als RockFire Funk Express. Vijf jaar later kwamen ze met Politcians In My Eyes in een oplage van slechts 500 singles. Een dijk van een plaat over de schijnheiligheid van politici en over hun ongebreidelde machtswellust.
Nooit van gehoord? Kan kloppen, want hun eerste album van medio jaren zeventig werd pas in 2009 (!) uitgegeven: …For The Whole World is in de jaren zeventig haar tijd ver vooruit, tekstueel en muzikaal. Stevige rockmuziek met teksten die nu nog steeds actueel zijn. Nooit uitgebracht, omdat de topman van het platenlabel eiste dat ze de naam van de band veranderden. Toen de mannen dit pontificaal weigerden werd alle steun ingetrokken. En toch bleven ze bij hun standpunt, zelfs wanneer het ten koste van hun carrière gaat.
Kijk, dan sta je ergens voor. Dan heb je ruggengraat, dames en heren politici.
