Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Dit weekend is het weer raak. Zwarte dagen qua vakantieverkeer. Files, toeteren omdat je niet direct op de bumper van jouw voorganger kleeft. Gefrustreerde bestuurders. Waarom mensen toch op deze dagen gaan rijden is mij een raadsel. Ga twee of drie dagen later. Oké, je verliest een paar overnachtingen van het gereserveerde appartement of huisje, maar is dat eigenlijk geen winst om niet urenlang in de file te staan met vaak dreinende kinderen op de achterbank? En niet alleen op de snelweg, maar ook bij de (vaak smerige) toiletten bij de tussenstops en de rijen mensen bij de koffiebar of in het restaurant. Alle tafeltjes bezet en iedereen over de kook.
Als kind heb ik dit fenomeen gelukkig niet al te vaak meegemaakt, maar terugkijkend kan ik de pure frustratie van mijn ouders goed indenken over de stilstand, de angst voor de kokende motor en de hitte in de wagen, want de auto’s hadden nog geen airco. Het gezeur vanaf de achterbank met de constant terugkerende vraag: Zijn we er al? En in die dagen had je nog geen DVD om de aandacht af te leiden en ik werd wagenziek van lezen. Muziek was een oplossing, maar mijn smaak verschilde nogal met die van mijn ouders. James Last vs. Iron Butterfly. Eén keer raden wat er door de boxen klonk? Wel zachtjes, dus een geluk bij een ongeluk.
Kinderen eigen hield ik daar allemaal geen rekening mee, maar ik begrijp met terugwerkende kracht waarom mijn doorgaans heel kalme vader zich soms omdraaide om met een indringende en zeer boze blik een corrigerend tikje uit te delen wanneer ik ondanks ettelijke waarschuwingen toch door bleef gaan. En nee, ik heb er geen psychische afwijking door gekregen. Wel begrip toen ik later als bestuurder hetzelfde meemaakte. What goes around comes around.
De kinderen van tegenwoordig zijn gewend aan rockmuziek, maar elke keer wanneer Het Rijdt Niet van de Manne door de luidspreker schalde schudde mijn vrouw haar hoofd en kreeg ik een meewarige blik vanaf de achterbank.
Dat is toch geen muziek, pap?
Jazeker wel! Of wil je beweren dat gabber wel muziek is?
Je snapt er niets van, pap. Dat is vet.
En dan klonk de stem der rede van mijn vrouw:
Kan het dan wel wat zachter? Zo kan je de aandacht er niet bij houden.
Ja maar, we rijden toch niet?
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
