Ik ben een trouwe kijker van Voetbal Inside. De analyses, de snedige opmerkingen en de gulle lach maken het tot een gezellige kroegbabbel. Het enige wat ontbreekt is een pilsje en een bitterbal. Desalniettemin schakel ik altijd iets later in. De oorzaak van deze vertraging is de muziek, gespeeld door Danny Vera en zijn band. Ben ik de enige in Nederland, die soms met kromme tenen naar de meeste intro’s luistert? Ik besef dat het programma een vrolijk en vooral herkenbaar begin moet hebben; geen moeilijk verteerbare muziek voor de gemiddelde kijker, die waarschijnlijk op een mooie zomeravond op een plein met de lokale zangers staat mee te brullen. Maar persoonlijk vind ik namelijk dat de stem van Danny Vera vaak niet bij de simpele openers past. De toonhoogte van deze liedjes valt vaak (net) buiten zijn bereik, waardoor het schel en schreeuwerig overkomt.

Echter, zijn stem leent zich uitstekend voor rustige nummers en met name Americana. In de pauze van Voetbal Inside – tussen de reclame door – zie je soms heel kort een impressie van de studio en hoor je Danny Vera liedjes zingen, die wel goed bij zijn timbre passen. Veelal eigen composities maar ook covers, die dan op een ingetogen manier gebracht worden. En wanneer hij en zijn band een andere artiest begeleiden spat de professionaliteit er van af en tillen ze gezamenlijk het lied naar een hoger plan. Neem bijvoorbeeld het optreden met Jimmy LaFave tijdens een uitzending. Een bewijs dat Danny Vera – zijn artiestennaam is een eerbetoon aan zijn overleden moeder – en zijn kompanen een klassenband zijn.

Zijn eerste album in 2003 bracht hem geen succes in Nederland, maar de single My Confession werd een grote hit in Turkije en (misschien nog veel belangrijker) trok wel de aandacht van Johan Derksen; een groot Americana en bluesliefhebber. In 2009 besloot Vera met zijn laatste geld een droom in vervulling te laten gaan en een album op te nemen in Nashville. Het zou zijn laatste kunstje worden, en hij vroeg Derksen een voorwoord te schrijven. Een interview later vroeg deze hem de huisband van Voetbal International/Inside te worden. Sindsdien kan hij zijn brood verdienen met muziek zonder dat hij daarvoor concessies hoeft te doen.

Op zijn laatste album, The Outsider, staan 12 liedjes: van uptempo tot mooie ballads, funky blazers en akoestische rustpunten waaronder een duet met Douwe Bob: Loving Her Alone. Twee stemmen die verrassend goed bij elkaar passen. Een ander hoogtepunt van het album is Easier That Way. Een lied over de drankduivel en de gevolgen van alcohol. Het lied opent met het geluid van een mondharmonica, waarna Vera met slechts zijn gitaar een verhaal vertelt over een man en de gevolgen van overmatig alcoholgebruik. Een lied dat met gemak in het repertoire van de grote singer-songwriters op deze aardkloot zou passen.

I’ ve been thinking of the words I used to say
when I was drinkin’
Seems like it’s only yesterday
when I was heartached
I did’t mean to treat you bad
but I was sufferin’
of selfpity that I had
and I was tired
and I couldn’t stand the pain
I couldn’t put that bottle down
’cause it was easier that way

Vera is naar eigen zeggen niet iemand die veel wensen te vervullen heeft. Toch kan hij nog wel een wens bedenken: Ik hoop ooit nog eens in een uitverkocht Paradiso op te mogen treden, en datzelfde geldt voor Carré.

One comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.